Μελαγχολική Στοκχόλμη

06

Παρατήρησα την συμπεριφορά του σιωπηλή για μερικες μέρες και ειδα οτι δεν φέρεται οσο παράξενα οπως τις αλλες φορες. Μου ειπε καταλάθος οτι έχει σταματησει τις βαριές ουσίες και δεν τον επηρρεαζουν τοσο. Κατι που εννοειται πως με εκανε να αναρωτιεμαι το γιατι. Γιατι να προσπαθει να αλλαξει; και γιατι εμενα να με νοιάζει εκείνος;

Με κάθε ευκαιρια που έβρισκα προσπαθούσα να τον πείσω να με αφησει να παρω τηλεφωνο τους γονεις μου. Οχι για να τους πω κατι, απλα για να δω αν ενδιαφέρθηκαν. Δεν το συζηταγε καν.

"Γιατι δεν μου λες το λογο; δεν θα τους πω τιποτα! Απλα μια διαπίστωση θελω να κανω", λεω και κλεινω τα ματια μου ηττημένη. "Γιατι αν αυτη η συζήτηση συνεχιστεί δεν ξερω αν θα μπορώ να σταματησω τον εαυτο μου απο το να φερθεί σκατένια παλι. Το να σε πληγώσω ειναι το τελευταιο πραγμα που θελω και αυτη ειναι η μεγαλυτερη αληθεια που εχω πει ποτε". Τα λογια του μου στέλνουν ρίγος και ολο μου το κορμί αντιδράει. Το μονο που κανω ειναι να παραμείνω σιωπηλή κατανοοντας τον. Μα με νοιάζεται. Ετσι δεν ειναι;

Το επομενο βραδυ τον ακουσα να μπαινει σπιτι απο την έξοδο του. Δειλά αποφάσισα να παω μεσα μαζι του. Μου πηρε λιγο χρονο μεχρι να βρω τι θάρρος μα μετα απο λιγο το ειχα. Πηγα στο σαλόνι και τον ειδα να κάθετε στον καναπε. Ομορφα θα ηταν εδω αν τα προσεχε. Φόραγε την κουκούλα του και κάπνιζε. Η εικονα του μου προκαλεί κατι. Στάθηκα για λιγο απο πανω του. Ειχε πιει αρκετα. "Μην κάτσεις", με πρόσταξε καθως κοίταζα τη θεση διπλα του. "Πηγαινε να κοιμηθεις ειναι αργα, σου εχω πει να μην με περιμενεις". Τον παρακαουω και καθομαι διπλα του στα γόνατα μου. "Δεν σε περιμενα, απλα δεν ειχα υπνο" λεω με αρκετο θάρρος μεσα μου. "Μικρη, πανεμορφη, ανόητη μου. Δεν σου εχω πει να μην κανεις του κεφαλιού σου;" τα λογια του ακούγονται σαν γλυκός ψίθυρος. Περνάω το χερι μου πισω απο το σβέρκο του και τον κλεινω με το αλλο πανω στο στέρνο μου. Τραβιέται αλλα δεν πτοουμαι και τον κρατάω πιο σφιχτά. Θαρρείς σαν να τον αγκαλιάζω. Τρίβω τα δάχτυλα μου απαλά στο λαιμο του και τον βλεπω να κλείνει τα ματια του. Η του αρεσει ή ειναι πολυ κουρασμένος για να αντιδράσει. Ελπίζω στο πρωτο. Ναι σιγουρα θα μου αρεσε αυτο. "Τι εχεις πάθει; αντιστραφηκαν οι ρολοι; ". Προτιμω αντι να απαντησω να περασω το ποδι μου πάνω από το δικο του. Καθως το κατεβάζω νιωθω κατι υγρό και εκείνος διχνει να ποναει. Αιμα. "Χριστε μου τι επαθες;" πετάγομαι αμεσως πανω. Τον βλεπω να ανοιγει τα ματια του και ενας μορφασμος σαν να ξενερωσε υπάρχει σε αυτα. Δεν ηθελε να τον αφησω απο την αγκαλια μου; "Μαλωσες με καποιον;". Μου διχνει ενα γυαλί το οποιο βρισκεται κατω απο τη σχισμη του καναπε. Τοποθετώ τα χερια μου στο στομα μου στην προσπαθεια μου να μην κλάψω. "Γιατι;"
"Ετσι". Απάντησε απότομα. "Γιατι σε νοιαζει;" συμπλήρωσε. "Νομιζεις οτι ειναι παράλογο να σε νοιάζομαι;". Ουρλιάζω στο προσωπο του. Ναι Μία ναι. Ειναι παράλογο. Ειναι ο απαγωγέας σου. Βλεπω την εκπληξη καθαρα στο βλέμμα του. Επανέρχεται. "Να μην σε νοιαζει". Ορκίζομαι πως ακουσα την καρδια μου να σπαει. Ποιος άνθρωπος δεν θελει να τον νοιάζονται; "Και τωρα πηγαινε για υπνο". Γιατι με διώχνει; δεν τον πείραξα. "Εχεις καπου βαμβάκι ή ιώδιο; "
"Σου φαίνομαι σαν να εχω;" λεει σταζοντας ειρωνία. "Θα παω να σου φερω"
"Ξέχνα το"
"Θα γυρισω στο υπόσχομαι" τον κοιταω ολο προσμονή για να με αφησει.
"Μια πληγή ειναι θα κλεισει".
"Εαν δεν παω θα μου πεις γιατι το εκανες;" ρωταω χαμηλόφωνα. Κοιταω σε αυτον και εκείνος ανασηκώνεται στον καναπε και βγαζει την μπλουζα του. Γουρλωνω τα ματια μου στο θέαμα του σώματος του να ειναι γεμάτο με χαρακιές. Χαρακιές τις οποιες δεν εχω ξαναδει. Γαμωτο γιατι το κανει αυτο στον εαυτο του; "Εχω αλλες τοσες στα ποδια, ακομα νομιζεις οτι θα πάθω κατι;"
"Γι'αυτο δεν με πλησιάζεις τοσες μερες;"
"Δεν σε πλησιάζω γιατί δεν θες Μία". Αχ.

Δαγκώνω το κατω χείλος μου στην προσπάθεια μου να μην κλάψω. "Με κρατάς ομως εδω μεσα κλεισμένη".
"Ξερεις κατι; εχεις δικιο. Σε κρατάω εδω μεσα κλεισμένη ενώ δεν εχω το θάρρος να σου κάνω απολυτως τιποτα."
"Γιατι;"
"Γιατι γαμωτο μου καθε φορα που προσπαθώ και εχω πείσει τον εαυτο μου οτι δεν εισαι τιποτα αλλο παρα μια γυναικα με κοιτάζεις με αυτο το βλέμμα και ορκιζομαι ξεχνάω το ονομα μου. Το βλεπω οτι δεν εισαι σαν τις αλλες και απλα δεν μπορώ. Δεν θελω να σε κρατάω εδω μεσα για να εκπληρωνω τις καύλες μου, δεν θέλω να νοιάζεσαι για καποιον που χαρακωνεται χωρις λογο. Ειμαι ένα πρεζόνι. Ενας κατεστραμμένος, γιατι νοιάζεσαι;'' μακαρι να ηξερα. Αληθεια. Δεν μπορώ πλεον να κρατησω τα δάκρυα μου. Δεν γαμιεται; με εχει δει άπειρες φορες να κλαιω. "Δεν ξερω γιατι νοιάζομαι, μα το κανω γιατι δεν το καταλαβαινεις;". Αυτο ακούστηκε τοσο λαθος μα τοσο σωστο την ιδια στιγμη. Νιωθω την παλάμη του να συγκρούεται με το μάγουλο μου. "Γιατι; επειδη με λυπάσαι; δεν θελω να με λυπάσαι. Κανενας δεν με λυπηθηκε ποτε." Η παλάμη μου τρίβει το μάγουλο μου για να το καταπραΰνει απο τον πονο. Νομιζω οτι δεν νιωθω τιποτα στο προσωπο μου οταν θυμαμαι τον πονο μεσα μου. "Βλεπεις γαμωτο τι εννοω;"
"Εξήγησε μου πως γινεται να κρατιέσαι απο το να με βιασεις αλλα οχι απο το να με χτυπήσεις". Φωνάζω με οση δύναμη μου απέμεινε. Μενει να με κοιταει εντονα, μα οχι με μισος. Ξερει οτι εχω δικιο. Ξερω οτι δεν θα τον καταλαβω ποτε. Με πλησιάζει απότομα και τα αντανακλαστικά μου λειτουργούν γρηγορα για να τον αποφύγω απο το να με χτυπήσει ξανα. Εγω τον αγαπω και εκείνος με χτυπαει. Δεν ξερω ποιος ειναι πιο αρρωστος απο τους δυο μας. Εκεινος με σπρώχνει γρηγορα προς το δωματιο "μου". Με κλειδώνει απ'εξω και επειτα φευγει. Στηρίζω την πλατη μου πάνω στην πορτα και γλυστραω πανω σε αυτήν ακουμπωντας στο πάτωμα. Σπαραζω στο κλάμα. Δευτερολεπτα μετα ακουω γυαλια να σπάνε και σιωπη. Σηκώνομαι απότομα πανω και αρχίζω να χτυπαω δυνατα την πορτα με τις γροθιές μου. "Τι κανεις γαμωτο; ανοιξε μου! Μην το κάνεις σε παρακαλω" ουρλιάζω κλαίγοντας και παρακαλώντας τον να μην βλάψει τον εαυτο του. Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ειναι να ακούω εναν ακομα κρότο και μετα σκοτάδι.

______________________________________________

Πάρτε ενα τιτανομεγιστοτεραστιο (οπως λεει και ο φιλος μου ο Ιαν) κεφαλαιο επειδη εχω δει καποιο ενδιαφερον απο αναγνώστες τωρα τελευταια. Ευχαριστω παρα πολυ οσους με βοηθούν στην προώθηση.

Τα επόμενα κεφάλαια που θα μπουν αυτη την εβδομαδα ειναι αφιερωμένα στην πολυαγαπημένη μου Νάσια και στις ιδέες της που με βοηθάει οταν κολλάω 💙

Νομίζω οτι αυτο το κεφαλαιο ηταν πολυ δυνατο 🔥

Οπως παντα πατηστε το αστεράκι και σχολιάστε μου γιατί η γνωμη σας ειναι πολύτιμη. Προοωθηστε το οσο μπορειτε αν θέλετε και τα λεμε στο επομενο. Φιλια 😘

Υ. Γ. Για να βλέπετε τα update προσθέστε το στη συλλογή σας!

Social platforms:
Facebook:Ντενίζ Αρβανιτάκη
Instagram:arvanitakiii
Snapchat:arvden
Tumblr:denisearv24