Μελαγχολική Στοκχόλμη

14

[...]

Ξυπνησα νιωθοντας ενα βαρος στο στήθος μου. Ανοιξα διστακτικά τα ματια μου και τον κοιταξα που κοιμοταν πανω μου. Εμπλεξαν τα χέρια μου μεσα στα μαλλια του και τον χαϊδεψα απαλά για να μην τον ξυπνήσω. Πως θα του το πω; πως θα του πω οτι σημερα θα φυγω; Ενα φιλι πανω απο το στήθος μου με διακόπτει απο τις σκέψεις μου. "Καλημερα" μου λεει νυσταγμενος και ανταποδίδω. Κανει να σηκωθεί απο το κρεβάτι αλλα τυλιγω τα χερια μου γυρω του και τον σταματώ. Ενώνω τα χείλη μας στην προσπαθεια μου να τον χορτάσω και ισως να τον προετοιμάσω για αυτο που θελω να του πω. Σταματάμε και τον κοιταω για δευτερολεπτα στα ματια. "Τι; " λεει χασκογελωντας. "Εμ σημερα θα γυρισω σπιτι μου". Ενταξει ισως αυτος να μην ηταν πολυ καλος τροπος ανακοίνωσης μα δεν εχω επιλογη. Τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν απότομα και η διαθεση που φανηκε να ειχε πριν εξαφανίστηκε. "Ναι σωστα το ειχα ξεχασει". Σηκώνεται απότομα και φεύγει και οσο και να προσπάθησα να τον τραβήξω πίσω δεν καταφερα κατι. Μετα τις μάταιες προσπάθειες μου αποφασίζω να ντυθώ με τα αρχικά μου ρουχα με τα οποια ηρθα σε αυτο το σπιτι για πολλοστή φορα και κατευθύνομαι προς το σαλόνι. Εκείνος ειναι καθισμένος στον καναπε φορώντας μια φόρμα. Το στήθος του ειναι εκτεθημενο και μπορω ευκολα να διακρίνω οτι οι χαρακες του εχουν απαλύνει εκτος απο μερικες που ηταν πιο βαθιές. Περπατώ εως ότου φτάσω μπροστα του. "Δεν θα σου ζήταγα να με πας αλλα δεν έχω ιδεα που ειμαστε εδω". Λεω απλα ανασηκώνοντας τους ώμους μου. "Θα σε παω μωρε αμαν. Τοσο πολυ θες να φυγεις;"
"Απο εδω μεσα ισως ναι, μου έλειψε το σπιτι μου δεν ειναι λογικο; " Ως απαντηση παίρνω ενα απότομο βλέμμα. Κάθομαι στον διπλα καναπε αμιλητη και περιμενω την επομενη του κίνηση. "Σηκω να σε παω" . Τον ακολουθώ χωρις να πω κατι παραπανω.

Αφου μιλησουμε ελάχιστα στη διαδρομη απλα για να συννενοηθουμε για το που θα με αφησει ξαφνικα αρχίζω να βλέπω τη γειτονια μου και ενα περιεργο συναισθημα με κυριεύει. Ενταξει απλα εφυγα απο το σπιτι του, οχι απο τη ζωη του. Σωστα; φτάνουμε στο σπιτι μου και ενω με μιση καρδια μου δινει τον αριθμο του για να μιλάμε ανοίγω την πορτα για να κατεβω λιγο πιο περα απο το σπιτι μου. Το χερι του πιανει τον καρπό μου δυνατά. Γυρναω για να αντικρίσω το θλιμενο του πρόσωπο. "Μην με αφήσεις"
"Δεν ειχα σκοπο να το κανω, ηλπιζα να καταλαβεις". Αφηνει το χερι μου και πεφτει πισω στο κάθισμα. "Προσπαθω οσο μπορω Μία. Δεν μου ειναι εύκολο, δεν δενομαι με ανθρώπους".
"Να προσεχεις πολυ Άνταμ". Ηταν τα τελευταια μου λογια πριν κατεβω απο το αμαξι και με γρήγορο βημα φτάσω στην πορτα του σπιτιου μου. Ακουω το θόρυβο του γκαζιού και τον νιωθω να φεύγει χωρις να κοιταω. Νιωθω ηδη κενή. Η μητερα μου ανοιγει την πορτα και με κοιτάζει σχεδον έντρομη. "Πως τολμάς; ". Ειναι το μονο που την ακουω να λεει πριν μπω με φορα μεσα και κατευθυνθω αμεσως στο δωματιο μου. Κλειδωνομαι και γδυνομαι και χωρις δευτερη σκεψη μπαινω για μπάνιο. Βγαίνοντας φοράω καθαρα εσώρουχα και πιτζάμες και αισθάνομαι αμεσως αρκετα ομορφα. Η εξώπορτα ακούστηκε οποτε υποθετω οτι η μαμα μου έφυγε για την δουλεια της. Αποφασίζω να παω στην κουζινα ετσι ωστε να φαω κατι μα η μοιρα εχει αλλα σχεδια. Διακοπτομαι απο τις σκέψεις μου. Ακουω φωνές και κατεβαίνω να δω τι συμβαίνει. Δεν μπορει...

______________________________________________

Το ξεεεεεερω οτι ειναι μικρο για τις τοσες μερες που περιμένατε και ζητω συγνωμη απλα ολο κατι τυχαίνει η δεν ειμαι σε διαθεση να γραψω. Ισως το εχω βαρεθεί αρκετα και για αυτο θα το σταματησω σε μερικα κεφάλαια οπως εχω ξαναπει. Ελπιζω το καινουριο να συγκινήσει με την καλη εννοια τοσο εσας οσο και εμενα. Ανυπομονειτε;

Δείξτε του αγαπη και σχολιάστε αγαπημένες μου 💜

Αχ Άνταμ θα μας καταστρέψεις....

Υ. Γ. Για να βλέπετε τα update προσθέστε το στη συλλογή σας!

Social platforms:
Facebook:Ντενίζ Αρβανιτάκη
Instagram:arvanitakiii
Snapchat:arvden
Tumblr:denisearv24