Μελαγχολική Στοκχόλμη

15

Είναι εκείνος. Ο Ανταμ μου. Κάθεται σαστισμένος μολις με δει παρόλο που ο πατερας μου βρίσκεται μπροστα του έτοιμος να του ορμηξει φωνάζοντας του. Μολις συνειδητοποιήσω τι συμβαινει τρέχω γρηγορα κοντα του. Με μια απότομη κίνηση του πατερα μου βρίσκομαι ξανα μακρια του καθως με αποτρέπει απο το να βρεθώ μαζι του. Ο πατερας μου φωνάζει δυνατά σε εμενα. Με ρωτάει ποιος ειναι αυτος ή κατι τετοιο. Δεν ξερω, χάθηκα στα ματια του και δεν μπορώ να ακουσω. Εκείνος σταματάει να με κοιτάει και γυρνάει στον πατερα μου, τον κολλάει στον τοίχο και τον βρίζει. Ειναι ετοιμος να τον χτυπήσει. "Ανταμ μη! " ειναι το μόνο που μπορω να πω. "Φυγε σε παρακαλω... ". Νιωθω τοσο αδύναμη μπροστα του. Εκείνος με ακούει. Γυρνάει και με απογοητευμένο βλέμμα φευγει. Οταν πλεον κλεισει την πορτα ο πατερας μου γυρναει σε εμενα. "Ως εδω Μία. Πες μου τωρα που ήσουν". Λεει με αυταρχικό τόνο. "Με ειχαν απαγάγει μπαμπά" ,μιλαω με ενα σαρκαστικό χαμογελο. "...αλλα φυσικα και νομίζατε οτι το έσκασα. Γιατι εσεις ξερετε καλυτερα απο όλους οτι με πιέζετε οσο δεν παει. Εσεις καλυτερα απο ολους ξερετε οτι θα τα παιξω σε λιγο. Εσεις ξερετε... Μα δεν κανετε τιποτα, και ουτε προκειται. Συγνωμη λοιπόν που έλειπα απο το σπιτι, δεν θα ξαναγίνει".
"Ποιος ήταν αυτος που σε έψαχνε; "
"Ενας σημαντικός άνθρωπος για μενα. Με βοήθησε σε ολο αυτο και προφανως ηρθε να δει αν ειμαι καλυτερα. Αλλα ναι συγνωμη και για αυτο. " προχωράω βιαστικά στο δωματιο μου χωρις να τους κοιτάξω. Κλειδώνω την πορτα και βαζω τα ακουστικά μου. Πλησιάζω στην πολυθρόνα δίπλα απο το παραθυρο μου για να κατσω και τον βλέπω εκει. Να κάθετε στο παγκάκι του πάρκου μας, απλα, κάνοντας ενα τσιγάρο. Δεν εφυγε...

Αποφασίζω γρήγορα να παω κατω. Φοραω ζακέτα και παπουτσια και αφου ξεκλειδωσω βγαίνω εξω. Οι γονεις μου ειναι κλεισμένοι στην κουζινα οποτε αθόρυβα βγαίνω και περπατάω γρηγορα στον δρομο. Τον πλησιάζω αργά και καθομαι διπλα του. Δεν μιλαει ενω συνεχιζει απλα να καπνίζει. Οταν επιτελους τελειώσει το ρημάδι γυρνάει και με κοιτάει βαθιά. Κανω το ίδιο μεχρι να μιλήσει. "Ελεγες οτι δεν θα με αφησεις".
"Δεν το εκανα, γιατι ηρθες;"
"Γιατι εσυ δεν θα το εκανες. "
"Σου ειχα πει πως ειναι οι γονεις μου, ηθελα να ηρεμήσουν τα πραγματα. "
"Τι τους είπες ;"
"Την αλήθεια".
"Τι εννοεις;" ρωτάει αγχωμένος.
"Οτι με απήγαγαν. Και οταν με ρώτησαν ποιος εισαι εσυ τους ειπα καποιος που με βοήθησε πολυ".
"Αρα οχι την αληθεια".
"Αυτη ειναι η μέγιστη αλήθεια. Εσυ με καταστρέφεις και με επαναφέρεις στη ζωη, γιατι εισαι διαφορετικός". Οση ωρα μιλαω κοιτώ μπροστα τον δρομο.
"Γιατι ηρθες;" ρωτάω ξανα περιμένοντας να μου πει την αληθεια.
"Απλα ηθελα να σε δω". Παιρνω το θάρρος να σηκωθώ και να καθίσω πανω του. Περνώ τα ποδια μου γυρω του και σκύβω να τον φιλήσω. Οταν ακουμπάω απαλά τα χείλη μου στα δικα του εκείνος εμβαθύνει τυλιγοντας τα χερια του γύρω μου, σαν λες και θα του φυγω. "Παμε λιγο σπιτι μου; " ρωτάει λιγο αργοτερα. "Μην το παρεις στραβά, αλλα δεν θελω να γυρίσω εκει ακομα."
"Οχι είναι διαφορετικό, βασικα ειναι καθαρό." λεει με ενα απαλό γελάκι που με κανει να μην μπορω να συγκρατήσω το χαμογελο μου. "Παμε, εχω περιέργεια".

[...]

Κατεβαίνω απο το αμαξι μετα απο αρκετή ωρα ενα προσπαθησα να απομνημονευσω την διαδρομή. Οταν μπαινουμε μεσα βλεπω πως οντως εχει κανει καποια πρόοδο και ειναι καθαρο. "Ε ε; " λεει υπερήφανα και εγω απλα γελαω. Φαίνεται πολυ καλα και χαιρομαι για αυτό. Με αγκαλιάζει απο πισω σφιχτά και γυρίζω να τον φιλήσω. Μένουμε καποιες ωρες σπίτι του και αποφασίζω να του πω να με γυρίσει ωσπου....

______________________________________________
Καθυστερώ το τέλος οσο γινεται.

Δείξτε του αγαπη ❤

Υ. Γ. Για να βλέπετε τα update προσθέστε το στη συλλογή σας!

Social platforms:
Facebook:Ντενίζ Αρβανιτάκη
Instagram:arvanitakiii
Snapchat:arvden
Tumblr:denisearv24