Μελαγχολική Στοκχόλμη

07

[...]

Ολο μου το σωμα νιώθει μουδιασμένο. Ανοίγω τα ματια μου και παρατηρώ πως βρίσκομαι στο πάτωμα. Σκηνές απο τη χθεσινή νυχτα έρχονται στο μυαλο μου και το αγχος γεννιέται μεσα μου ξανα. Ειναι καλα; σηκώνομαι απότομα με αποτελεσμα να ζαλιστω. Στηρίζομαι στον τοίχο και προσπαθω να ανοιξω την πορτα. Κλειδωμένη. Οι τελευταιες ελπίδες μεσα μου πεθαίνουν σιγα σιγα. Χτυπάω την πορτα οσο πιο δυνατα με αφήνουν οι αντοχές μου. Νιωθω τα παντα να χάνονται μεχρι που ακουω τα κλειδια στην πορτα. Οταν ανοιγει η πορτα μπροστα μου πεφτω πάνω του και αγκαλιάζω το γυμνό του σωμα σαν να προσπαθώ να ενώσω τα κομματια δέρματος και να κλείσω ολες του της πληγές. "Τρόμαξα τοσο πολυ"

και μου εισαι απαραίτητος, σ'αγαπώ.

Προσθέτει η συνηδηση μου. Ειμαι πλεον σιγουρη για αυτο. Δεν ξερω το λογο ακριβως αλλα το μυστηριο του μου προκαλούσε κατι. Ειχα τη θέληση να μπω στην ψυχη του. Ειμαι σιγουρη οτι κατι ασχημο του εχει συμβει για να τα κανει αυτα. Κανενας δεν ξυπναει απλα με τετοιες ορέξεις. Η περιέργεια μου αυξανόταν μερα με τη μερα μεσα απο τα λεγόμενα του. Τα εχει κανει και σε αλλες αυτα; θελω να μου πει το λογο. Ειχε πει οτι δεν θα με βλάψει. Γιατι το εκανε; ειχα πει πως δεν θα ξαναερωτευτω γιατί το εκανα; μαλιστα. Εχω φτασει σε σημειο να αναρωτιεμαι και για τον εαυτο μου πλεον ετσι οπως τα εχω κανει. Αγαπω τον απαγωγέα μου. Ακούγεται τοσο λαθος. Τοσο λαθος Μία. Υπο αλλες συνθηκες θα προσταζα ή ακομα και θα αναγκαζα τον εαυτο μου να αλλαξει συναισθήματα μα αυτη τη φορα κατι με κραταει πίσω. Ενταξει ναι απ'οτι καταλαβα χθες μου ειπε να φυγω μα ηταν επειδη ειχε πιει σωστα; απο τις χιλιαδες σκέψεις μου με βγαζει η φωνη του.

"Ελα λιγο μαζι μου". Τον ακολουθώ σιωπηλά μεχρι την κουζινα. "Κατσε" με προστάζει και τον υπακούω. Αφηνει ενα κινητό μπροστά μου στο μικρο τραπεζι της κουζίνας. "Παρε τους δικούς σου και πες τους να σου βρουν ενα ουδέτερο μερος κοντα σας για να σε παω και να σε παραλάβουν". Κύμματα θλίψης διαπερνούν το κορμί μου. Παιρνω το κινητο στο χερι μου και πληκτρολογω τον αριθμο. Διστάζω πριν πατήσω κλήση αλλα το κανω ετσι κι αλλιως.

"Μαμα;"
"Μία; "
"Πως εισαι;"
"Πως ειμαι; αναρωτιεμαι μερες τωρα τι παει λάθος μαζι σου. Εχεις να φανείς τοσες μερες και τολμάς να με πέρνεις τηλεφωνο αντι να τσακιστεις να ερθεις σπιτι; ετσι νομιζεις οτι γίνονται η επαναστάσεις; ο πατερας σου και εγω ημαστε πολυ απογοητευμένοι."
......
"Μαμα;"

"Μου το εκλεισε". Λεω απογοητευμένη. "Τι;". "Δεν ειδες; μου το εκλεισε, μου ειπε οτι ειναι και οι δυο απογοητευμένοι μαζι μου". Χαμογελάω πικρά και σηκώνω το βλέμμα μου σε αυτόν. Τραβάει την καρέκλα διπλα μου και κάθεται. "Συ-συγνωμη εγω δεν... " χωρις να τον αφησω να τελειωσει την προταση του καθομαι πανω του και χώνω το κεφαλι μου στον ώμο του. Τα χερια του βρισκονται στην πλατη μου παρηγορωντας με μα αυτο δεν φτανει. Σηκώνω το κεφαλι μου και τον κοιταω στα ματια. Διστακτικά ακουμπω τα δάχτυλα μου στην ακρη της κουκούλας του και την τραβάω προς τα πανω. Διακρίνω την δυσφορία στα ματια του και το χερι του σφιγγει τον καρπό μου σταματώντας με. Κοιτάζω τα ματια του με προσμονή προσπαθώντας να τον κάνω να νιώσει πόσο το θέλω. Κλεινει τα ματια του και εγω παίρνω το θάρρος να την βγαλω απο το κεφαλι του. Κολλαω το χείλη μου στα δικα του και ορκίζομαι πως νιωθω τοσο πλήρης, γεμάτη απο συναισθήματα, σαν να μου πέρασαν ολα όσα ειχα.

Περνάω το ενα μου ποδι στη μια του πλευρα ενω το αλλο μενει στην αλλη. Πιανει τη μεση μου και την πιέζει πάνω του εμβαθύνοντας το φιλι μας. Ειναι οτι πιο ομορφο εχω νιώσει. Περα απο καθε συναισθημα. Ειναι το καλυτερο. Οταν πλεον σταματησω τραβάω το κεφαλι μου λιγο πιο πισω για να τον δω. Τοποθετεί αμέσως τις παλάμες του πάνω στο προσωπο του. Τον πιάνω απο τους καρπους και τα απομακρύνω. "Ασε με να μεινω εδω σε παρακαλω". Νιωθω λες και βλέπω τον πιο ομορφο άνθρωπο του κοσμου μπροστα στα ματια μου. Μου χαμογελάει αμυδρά και κοιτάει χαμηλά. Πιάνω το προσωπο του στα χερια μου και τον κανω να με κοιτάξει. "Εισαι τοσο όμορφος". Λεω και τον ακουμπω οσο πιο πολυ μπορω. "Ω έλα τωρα" λεει χαμογελώντας σαν να ντρέπεται.

______________________________________________
Τα επόμενα κεφάλαια που θα μπουν αυτη την εβδομαδα ειναι αφιερωμένα στην πολυαγαπημένη μου Νάσια και στις ιδέες της που με βοηθάει οταν κολλάω 💙

Οπως παντα πατηστε το αστεράκι και σχολιάστε μου γιατί η γνωμη σας ειναι πολύτιμη. Προοωθηστε το οσο μπορειτε αν θέλετε και τα λεμε στο επομενο. Φιλια 😘

ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΑΝ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ.

Υ. Γ. Για να βλέπετε τα update προσθέστε το στη συλλογή σας!

Social platforms:
Facebook:Ντενίζ Αρβανιτάκη
Instagram:arvanitakiii
Snapchat:arvden
Tumblr:denisearv24