Andrzej D. wiedzie spokojne życie prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej.
Ma wszystko, żonę, pieniądze, władzę.
Ale co się stanie gdy pozna zagubionego Bronisława?
Czy ich miłość ma szansę przetrwać?
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ja i Ty nocne miasta ćmy. Ty i ja dziwne miasta dwa. Lubię Cię bo nigdy nie zostajesz na dłużej niż na jedną noc.
*Bronisław POV*
Czarne niebo przysłaniało mi trzeźwe myślenie. Nie do końca widziałem co mną kieruje. Było to bardzo piękne i czyste. Mimo otaczającej mnie ciemności mój mózg był wypełniony czymś na wzór wybielacza. Jechałem prosto do wymarzonego nieba.
Nie wiedziałem czego się spodziewać. A co jeśli będzie tam jego żona? Jeśli będzie taka potrzeba, mogę ją nawet zamordować. Czy Ted Bundy przejmowałby się takimi rzeczami? Trzeba walczyć o swoje jak kobiety na przecenach w Rossmanie.
Patrzyłem na te smsy i moja motywacja rosła w każdej minucie. Byłem coraz bliżej swojego upragnionego mężczyzny. Od nieba dzieliły mnie tylko minuty i kilometry, które jak dobrze wiemy, nie istnieją...
*Andrzej POV*
Od wódki przeszedłem do mocniejszych rzeczy. Jako wielki fan The White Stripes nie miałem z tym najmniejszego problemu. Jednakże, zatrzymało mnie powiadomienie o tym, że Bronisław odczytał moje wiadomości. Pewnie wziął mnie za jakiegoś desperata. Traciłem godność w tak szybkim tempie, że obrońcy moralności zaczynają mnie nienawidzić.
I nagle z tego wszystkiego wyrwał mnie dzwonek, który brzmiał jednocześnie jak zbawienie i kara. Gdy doczołgałem się do drzwi, zobaczyłem prawdziwego anioła z tego szalonego świata.
- Andrzej... - wyszeptał mi do ucha.
Moja wewnętrzna bogini zaczęła piszczeć z zachwytu, jak fanki na koncercie One Direction. W moim umyśle byłem jak papież - w niebie, a w jego spodniach czułem Sudety.
