There is Always Magic

Part 7~ Και έτσι απλά φύγαμε...~

Και κάπως έτσι πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα... Ο Άντριου ήξερε τα πάντα για αυτούς... Έτσι κατάλαβε την απόφασή μας να μετακομίσουμε και δέχτηκε να βοηθήσει. Από την επόμενη μέρα η Άλισον έφυγε από το δικό μας σπίτι και πήγε στο δικό της... Χωρίς βέβαια να λείψουν οι πολύωρες επισκέψεις της μίας στο σπίτι της άλλης...

Πέρασα απαίσια αυτήν την εβδομάδα... Ο Άντριου ναι μεν βοηθούσε με το θέμα μετακόμιση αλλά τις περισσότερες φορές ήταν κλεισμένος στο δωμάτιό του... Το θέμα όμως δεν ήταν αυτό... Το θέμα ήταν πως ούτε μου άνοιγε, ούτε μου απαντούσε όταν του μίλαγα ακόμα και τηλεπαθητικά με μπλόκαρε, ούτε μου έλεγε τι είχε. Γιατί εγώ μπορούσα να το καταλάβω... Ο αδελφός μου κάτι έχει. Όλοι οι υπόλοιποι νομίζουν πως απλά θέλει τον χώρο του ώς έφηβος... Άλλα όχι! Ο Άντριου δεν είναι έτσι...καθόλου έτσι!

Η εικόνα των θλιμμένων ματιών του δεν φεύγει από το μυαλό μου. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί δεν μου λέει. Γιατί δεν μου ανοίγεται; Αυτός ήταν που πάντα έλεγε πως είμαι η μόνη σχεδόν που τον καταλαβαίνει...Τι άλλαξε τώρα; Όλα αυτά τριγύριζαν στο μυαλό μου εδώ και μια εβδομάδα με αποτέλεσμα να μην μπορώ να συγκεντρωθώ απολύτως στην αναζήτηση νέας περιοχής για μετακόμιση...

Είναι βράδυ πλέον... Αρκετά αργά. Κλείνω το λάπτοπ μου και το ακουμπάω δίπλα μου στο κρεβάτι. Σηκώνομαι και βγαίνω έξω στον διάδρομο. Στέκομαι μπροστά από την πόρτα του δωματίου του Άντριου για ακόμα μια φορά σήμερα. Ακουμπάω το χέρι μου στην πόρτα προσπαθώντας να νιώσω κίνηση μέσα στο δωμάτιο ή να ανοίξω ένα "Παράθυρο" για να δω τουλάχιστον αν είναι καλά... Όπως το περίμενα... Τίποτα! Η πόρτα αυτή μπλοκάρει ακόμα και κάποια από τα πιο ισχυρά μάγια... Έπρεπε να το περιμένω. Ούτως ή αλλιώς για αυτό άλλαξε την προηγούμενη που είχε. Για άλλη μια φορά οι προσπάθειες μου έπεσαν στο κενό.

Είμαστε μόνοι μας στο σπίτι. Οι γονείς μας λείπουν όπως συνήθως, αφού το συμβούλιο συγκάλεσε άλλη μια συνάντηση... Κάνουν δύο με τρεις την εβδομάδα. Δεν φοβάμαι ακόμα και μόνη μου να ήμουν, πράγμα αρκετά περίεργο καθώς τα περισσότερα κορίτσια φοβούνται όταν είναι μόνα τους. Εγώ είμαι όμως διαφορετική... Πάντα ήμουν! Είμαι πιο 'σκληρή'. Δεν φοβάμαι τόσο εύκολα... Οι καταστάσεις με άλλαξαν και συνεχίζουν να με αλλάζουν.

Πολλοί μπορούν να με χαρακτηρίσουν άκαρδη, σκύλα, εγωίστρια,αναίσθητη... και πολλά ακόμα. Δεν είναι αυτό απλά δεν ξέρουν...Γιατί αν ήξεραν, αν με ήξεραν, ίσως, λέω ίσως να καταλάβαιναν πως δεν είναι αυτό. Απλά δεν είναι ο χαρακτήρας μου έτσι. Δεν μπορώ να ξεχάσω... Δεν μπορώ να συγχωρέσω εύκολα... Κρατάω πράγματα, κακίες... Θάβω τα περισσότερα συναισθήματά μου όσο βαθύτερα μπορώ. Απλά κάποιες φορές απλά δεν συγκρατείτε ο θυμός μου... Δεν πρέπει βγω εκτός ελέγχου. Γιατί αν βγω... Θα πληγώσω πολλά άτομα. Έστω και μια λέξη παραπάνω να πω όταν είμαι εκνευρισμένη θα προκαλέσω χάος. Θα πληγώσω άτομα που δεν θέλω.