There is Always Magic

Part 10 ~ To Πάρκο~

Περπατάω εδώ και ώρα. Τα πόδια μου έχουν κουραστεί από το απογευματινό κολύμπι αλλά και το περπάτημα. Δεν σταματάω.

Έχει πλέον αρχίσει να σκοτεινιάζει μα ακόμα μπορώ να δω χαμηλά στον ουρανό εκεί που συναντιέται με την θάλασσα ένα έντονο ροζ και κόκκινο χρώμα.

Με την Αλισον έχουμε χωριστει εδώ και ώρα. Φύγαμε από το BlueBubble έπειτα από δύο ώρες και την συνόδεψα μέχρι το σπίτι της. Από εκείνη την στιγμή γυρνάω στους δρόμους.

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν θέλω να γυρίσω σπίτι ακόμα... Πλέον με οδηγούσαν τα πόδια μου και όχι το μυαλό μου.

Άλλαξα πορεία στρίβοντας σε ένα στενό όπου ήταν σκοτεινό και έβγαζε σε αδιέξοδο. Γύρισα πλάτη στην είσοδο του στενού με σκοπό να κοιτάω τον τοίχο. Με ένα χτύπημα των δαχτύλων μου μπροστά μου είχε εμφανιστεί μια αμανικη γκρι ζακέτα με κουκούλα.

Την έπιασα πριν προσγειωθεί στον λασπωμένο δρόμο και την φόρεσα και σήκωσα την κουκούλα καλύπτοντας το πρόσωπό μου.Έπειτα έκλεισα τα μάτια μου και άδειασα το μυαλό μου. Σκέφτηκα ξεκάθαρα αυτό που ήθελα και όπως ήταν αναμενόμενο,το επόμενο δευτερόλεπτο μια εκτυφλωτική λάμψη διαπέρασε ακόμα και τα κλειστά μου βλέφαρα.

Όταν τα άνοιξα χαμογέλασα ικανοποιημένη καθώς μπροστά μου βρισκόταν μια κυκλική πύλη που εξέπεμπε ένα απόκοσμο μπλε φως. Θα βρισκόμουν σε μεγάλους μπελάδες εάν κάποιος άνθρωπος έβλεπε το πρόσωπό μου αφότου εκτέλεσα ένα τόσο σοβαρό μαγικό. 

Θα μπορούσε να αποκαλυφθεί ότι άτομα του είδους μας βρίσκονταν στον κόσμο τους θέτοντας έτσι σε κίνδυνο πολλές αποστολές. Υπάρχει περίπτωση ακόμα και να με ακολουθούσε μέσα από την πύλη. Βασικά ακόμα και κάποιος φύλακας ή μάγος με έβλεπε θα με περίμενε μεγάλη τιμωρία αφού το να ανοίγεις πύλες είναι απαγορευμένο εκτός εάν υπάρχει άδεια από κάποιον που έχει εξουσία -όπως οι γονείς μου- αν και δεν υπήρχε περίπτωση να γλίτωνα σε περίπτωση που το μάθαιναν. Θέλουν όσο να ναι να είναι δίκαιοι με όλους  προς θεού .

Φυσικά και δεν είμαι γνωστή στους περισσότερους λόγω των γονέων μου που βρίσκονται στο Συμβούλιο. Όλοι με γνωρίζουν λόγω των επιδόσεων μου στην μαγεία. Ώρες ώρες αμφιβάλλω αν ξέρουν κιόλας ποιοι είναι οι γονείς μου.

Όπως και να 'χει ρίχνω μια ματιά πίσω μου κι αφού σιγουρεύομαι ότι κανείς δεν κοιτάει προς το μέρος μου και διασχίζω την πύλη. Κοίτα να δεις που το ξόρκι που έκανα στο στενάκι πριν το διασχίσω έπιασε. Κάτι σαν ξόρκι ψευδαίσθησης οπού δημιουργούσε το τοιχάκι που άνοιξα την πύλη πολύ πιο πίσω από εκεί που βρισκόμουν, σαν να μην είχα πατήσει το πόδι μου εκεί.