Kabanata 5
Dinner
Yakap yakap ko ang umiiyak na si Crystel. She was shaking,trembling and cursing the world for its unfairness. Kay tagal ko ring pinag isipan kung sasabihin ko ba sa kaniya ang nakita ko o wag na lang. But then, I felt guilty afterwards for pretending like I didn't saw anything that's why there it was. Sinabi ko na bago pa siya lokohin uli ng Owen na iyon. As a woman itself, it is really painful to be cheated on. Lalong lalo na kung hindi mo alam. She has a right to know what happened. Edace you shouldn't feel bad alright? You did the right thing.
"Edace! Three years? Three years! Be, tell me saan ako nagkulang?" Kinalas niya ang yakap. The strands of hair were scattered around her face. Naramdaman kong nangingilid ang luha ko. I can't stand seeing my friend like this.
"Hindi ka nagkulang. Sadiyang hindi lang siya kontento." Inayos ko ang pagkakagulo ng kaniyang buhok.
Both of her hands were clutching the pillowcase. Pulang pula si Crystel. "Am I not enough for him? Lahat ginagawa ko! Ako pa ang sumusuyo sa kaniya tuwing nag aaway kami! Ako ang gumawa ng mga bagay na dapat ginagawa niya sa akin! Kulang pa ba iyon? Ano pa ba ang kulang? Is it because I am not willing to give my all? Yung pagkababae ko? Yun ba?! Tangina niya!" Isa pang hagulgol ang pinakawalan niya.
"Maybe because of that. Maybe because the needs he is yearning for can be fulfilled by another woman and not by you. Don't feel bad because you lose him. He is not a real man be. Real man seek love. Not what's underneath the pants."
Boys. I really don't get why some of them cheat when they already have a lady. Why commit if you're going to seek for another girl. Crystel is a keeper, hindi ko alam kung bakit naghanap pa si Owen ng iba. Is it because she is boring now? Is it because nagsasawa na dahil sa tagal na nilang magkasama? Bakit hindi na lang sabihin nang harap harapan na nagsawa na hindi yung kailangang itago pa? Yes, its painful but it is more painful if you realized that one day, all the things that you used to believe are just illusions.
"Mahal na mahal ko siya. All I did was love him with all my heart kahit wala na para sa sarili ko pero bakit ganoon? Kulang pa ba? Did I do something wrong? Is there something wrong with me? Huh, Edace?" Niyapos niya ang sariling tuhod.
Fear suddenly came through me. What if Zyche will do the same thing? Makakaya ko kaya? Makakaya ko kayang masaktan sa pangalawang beses?
Nakatulog si Crystel sa pag iyak. Nakaupo lamang ako sa gilid niya buong oras, hindi alam ang gagawin sa kaniya upang maging maayos na ang kalagayan niya. Tandang tanda ko pa, I was like this back then. But more immature because I was too young. Too young for heartbreaks. I tried making Hunter jealous by being in a relationship with another guy. But it didn't work kaya agad din akong nakipagbreak. I tried to chase him. And everytime I fail, iniiyak ko na lang ang lahat with matching senti music.
I was crazy for that Celeste boy. Ni hindi pumasok sa isip ko na makakapag move on ako sa kaniya. It was impossible to think years ago. And I'm glad that I finally did it. It really takes time. It took me one year, ilang taon kaya kay Crystel? They are together for three years. Maybe it will take longer than I did.
While she is sleeping, chineck ko ang phone ko for some text. But there is no text from Zyche.
Ako – pick me up by 6pm babe?
Bandang 5 ay nagising din naman si Crystel. Agad siyang naghanap ng makakain so nagpa deliver ako sa bahay niya ng pagkain galing sa isang fast food chain. MCDO para sa pagmomove on. Hanggang ngayon ay umiiyak pa rin siya habang kinakain nang marahan ang fries. Ako naman ay nakasulyap sa cellphone ko, inaabangan ang reply ni Zyche na hanggang ngayon ay wala pa rin.
"Should I let Owen know na alam ko na?" Biglang tanong ni Crystel.
"No be. Not now. Just don't message him first, or reply if he message you. Let him make an effort na makipag kita sa'yo. Don't let anger take over you. Just simply said that you're done joking with him. You don't need a closure with that kind of guy bes!"
Umiwas siya ng tingin. "What if. What if kaibigan niya lang yun? What if hindi niya ako niloloko? What if mahal niya ako? Ace, kakasabi niya lang sa akin kagabi na hinding hindi niya ako kayang mawala!"
I rolled my eyes in disgust. "Tel, wake up! I can't believe that you are still under his spell! Hindi ako tanga Tel para hindi malaman kung magkaibigan lang ang dalawa. Walang babae at lalaking naghoholdings lang tapos wala lang!
"Ace, I can't." Nayanig uli ang balikat ni Crystel sa pag iyak. "I can't unlove him that quick. Maybe I just need to see it in my own eyes o sa kaniya na mismo manggaling na tapos na kami para magawa ko siyang bitawan."
"Stupid! Love makes us stupid human beings Tel!"
"Ganyan ka rin naman dati ha? Nagpakatanga ka rin naman! Kaya wag mo kong mastupid stupid diyan!"
"Oo nagpakatanga ako rin noon! Pero noon yon! Tangina Tel, ilang taon na ba tayo? I was just high school back then anong alam ko? Ayokong maranasan mo yung naranasan ko kaya habang maaga gumising ka na!"
"Wala kang alam kaya nasasabi mo 'yan! Putangina naman Ace, kung sa'yo to mangyari alam kong magpapakatanga ka rin. Lalong lalo na kung mahal mo yung tao. Aasa ka sa imposible. Hanggang sa may natitira pang katangahan sa kaloob looban mo hinding hindi ka titigil hangga't hindi iyon nauubos."
Naramdaman kong nag init ang mga mata ko. Its been so long since we argued.
"Hindi na. I am strong enough to protect my principles Tel. Alam mo yun? Prinsipyo. Ikaw na tong tinutulungan pero mismong sarili mo hinahatak mo pababa!"
"I thought you're my best friend." Aniya at itinapon ang parehong kamay sa ere.
"Yes! Exactly Tel. I'm your best friend! Kaya ko nga 'to ginagawa eh! Hindi mo ba narirealize? I am doing this for your sake kaya wag ka na magpakatanga please lang!"
"You can't tell me what to do." Aniya at umiwas ng tingin.
Nanikip ang dibdib ko. Tumayo ako ng kama at kinuha ang bag ko. "I will give you time to realize it on your own."
Diretso akong lumabas ng kwarto. Hindi niya ako pinigilan. Pinaalis ko ang kaunting luha at nagmadaling bumaba ng hagdanan bago tuluyang umalis ng kanilang tahanan. I sighed. Ang bigat pa rin ng dibdib ko. Wala ako sa huwisyo pagkasakay ko ng jeep. Doble doble ang dahilan ng pagbigat ng dibdib. Una ay ang hindi namin pagkakaintindihan at si Zyche na hanggang ngayon, walang paramdam.
Pagkarating ko ng bahay ay walang tao sa bahay. Agad kong natandaan na namelengke pala sina Mama at Papa. Nasaan kaya si Kuya? Wala kasing nagbabantay sa ihawan sa labas. Suminghap ako at umakyat ng hagdanan. Binuksan ko ang kwarto at agad kong pinatalunan ng dibdib sa nadatnan.
Naroroon si Zyche. Nakaupo siya ng kama ko, hinihingal na ngumiti sa akin at agad kong nilapitan. Pinagtaasan ko siya ng kilay. Pawisan ang kaniyang noo at leeg.
"Di mo man lang sinabi na pumunta ka sa amin." Nilagpasan ko siya, namataan ko si Kuya na nasa balkonahe nakatingin sa malayo.
"I want to surprise you." Kibit balikat niya.
"Surprise?" I rolled my eyes once again.
Pinasadahan ko ng tingin ang pawisan niyang mukha. "Saan ka ba galing? At pawisan ka."
"Nagbasketball lang kami saglit ng kuya mo habang inaabangan ka."
Sumulyap ako ng saglit kay Kuya na hanggang ngayon ay nakatanaw sa malayo. "Sige, mag aayos lang uli ako. Tuloy pa ba yung dinner?"
Tumango si Zyche.
Buong biyahe ay tahimik lamang kaming dalawa. Nakakapagtaka. Nais ko sanang mag open ng conversation ngunit may nagsasabi rin sa akin na huwag na lamang. Hanggang sa makarating kami ng bahay nila ay wala pa ring kibo si Zyche. Naninikip yung dibdib ko. Ayoko ng ganitong pakiramdam. Yung pakiramdam ko ay may pasan ako sa dibdib na hindi maalis alis kanina pa. Bakit ganito? Bakit siya nagka ganyan? Pagod lang siguro. Naisip ko. Kung ano man ang iba ko pang naiisip ay sana hindi totoo. Ilang buwan na rin kami. Ayoko ng matapos pa 'to.
ּ^i
