Kötü Kız

-Bölüm 13: Yanlızlık-

Merhaba yünikorn kafalı biçozlar chhchh 🌸

Ta ta ta taaa yeni bölüm 🔥

Bu bölüm biraz duygusal oldu 💧

Diğer yazarla gemiler kıyıya vurdu biraz 😐

Aramız bozuk değil yanlış anlamayın o benim pikaçum 🍫

Multi: Bad Queens 👑

İyi Okumalar 👇

GECE

Sabah, uyanmak yerine ölümü tercih ettim. Diğer günlere göre bugün çok daha fazla ruhsuzdum. İçimde iki odacıklı bir mezar vardı. Annem ve babam. Huzursuzluklarımı bu yüzden dışarı atardım ben. Ölü derilerine kan gitsin istemezdim. Ama en derin yaralarım da içimdeydi bir yandan. Sordum kendime;

"Neden?"

Neden yaşıyordum? Neden yaşıyorduk? Bu soruların cevabını cehennemde bulacaktım.

Ölü ölü, diri diri yanarken...

Ruhum ölü yanacaktı, bedenim diri yanacaktı. En acısı da, yüreğim ayrı yanacaktı.

Usulca yatakta doğrulup komidinin çekmecesinden bir fotoğraf aldım. Annemin ve babamın fotoğrafı vardı. Elime aldım ama bir yandan da dokunmaya kıyamıyordum. Korktum. Sanki fotoğraf değilde de, bedenlerine dokunuyormuşum gibiydi. Acı gibiydi.

Usulca okşadım fotoğrafı. Annenim bukle bukle saçlarını, babamın yanağını. Gözlerim doldu. Önce korktum fotoğraf ıslanacak diye. Sildim hemen gözlerimi. İkisininde gözlerine baktım. Hâlâ canlı bedenleri karşımdaydı. Koşup sarılmak istedim hemen.

Sonra gözlerimi kapattım ve açtım. Etrafa baktım. Sonra da gerçek sandığım fotoğrafa. Fotoğrafı eski yerine geri koydum. Çünkü her fotoğrafa dokunuşumda içim acıyordu. Onlara gelsin istemedim. Çünkü korktum. Çok korktum. Yanlızlık. Bitirdi beni.

Ayağa kalktım ve camın önüne geldim. Yağmur yağıyordu. Annemle parka, hep yağmur yağarken giderdim. Çünkü yanlızlık bedenimi o kadar sarmıştı ki, park boş olduğu için gitmek isterdim. Yağmur yağarken kimse gelmezdi parka. O zaman da yanlızdım. Her zaman olduğu gibi.

Karşımda olsa, yine giderdim parka onunla. Çünkü yağmur yağıyordu. Çünkü o park yine boştu. Çünkü yine yanlızdım. Buhar olan cama dokundum. Annem kızardı leke oluyor diye. Çektim hemen elimi. Yine kızacakmış gibi.

Elimi, yanağıma koydum ve gözlerimi sıkıca kapattım. Babam, bir kere bana tokat atmıştı. Bir daha atmış gibi sızladı yanağım. Yere oturdum ve bağdaş kurdum.

Komidinin üstündeki nara baktım. Kendimi ona benzettim. Dışardan sert. Hâlbuki içimi bi açsalar teker teker düşecekti dertlerim. Mırıldandım kendimce;

"Ölüm gibi bir şey oldu ama muamma, kimse ölmedi yâr..."

Göz yaşım düştü bir daha. Ben buluttum, akan göz yaşları ise birer su damlası. Deli muamelesi gördüm. Bilmiyorlardı ki deli olsaydım her şeyin daha kolay olacağını. Bilmek istemediler. Bilmeden yargıladılar.

Sonuç;

Yanlızlık.

Aslında doğarken bana, yaşayacaklarımı söyleselerdi doğduğum gün ölmeyi tercih ederdim. Şans işte. Uzağımdan bile geçmiyordu.