Karanlığın Esaretinde

Yol

Eve yaklaşmıştık, biraz daha ilerlediğimizde bahçemize girdik. Büyük kazı arabaları ve bir sürü insan vardı, neredeyse kazıya hazırdılar. Bir grup adam ışık sistemini ayarlıyordu,sanırım hava kararınca kazmaya başlayacaklardı. Biraz ileride annemi gördüm gayet yoğun görünüyordu, yanına gittiğimde "Hoşgeldin tatlım biraz yoğunum umarım akşam yemeğinde görüşebiliriz."dedi ve gülümsedi.

Ben ise sadece gülümsemeyle yetindim ve daha fazla meşgul etmemek için oradan uzaklaştım. Fazla birşey yapmamıştım fakat kendimi oldukça yorgun hissediyorum. Üstüme rahat birşeyler giyip yatağıma uzandım ve telefonumla ilgilenmeye başladım. Bir süre sonra havanın karardığını fark ettim, aşağıdan hala sesler geliyordu,sanırım işleri henüz bitmemişti.

Telefonuma döndüm birşeyler izliyordum ki babamın seslendiğini fark ettim. "Kızım hadi gel yemek yiyelim " dedi. Onun üzerine aşağı inmiştim, annem henüz gelmemişti sanırım işleri oldukça uzun sürecekti. "Annemi beklemeyecek miyiz? " diye babama sorduğumda, hazırlıkların biraz zaman alacağını bu yüzden yemekte bize katılamayacağını söyledi. Aslında bu ilk değildi genellikle annem veya babam iş gereği ile yemekte olmuyordu,bazen ise yalnız yemek zorunda kalıyordum. Yemekleri ısınması için ocağa koyduğumda beklerken canım sıkılmıştı bu sebeple annemin yanına bakmaya gittim. Hazırlıklar neredeyse tamamdı, sanırım yarın kazmaya başlayacaklardı. Neden burada oturmak istediklerini anlamıştım,  büyük bir çalışmaya benziyordu. Anneme etrafı gezmek istediğimi söyledim, bana yanıt olarak "Ilayda geç oldu ve burası oldukça tenha" dedi. "Olsun sonuçta 19 yaşındayım ne olabilir ki fazla uzaklaşmayacağım "  dedim. Tamam diye kafasını salladı ve "Fazla uzaklaşma " dedi. Annemin yanından ayrıldım, büyük bir bahçesi vardı bu evin, büyük ağaçlar ise oldukça ürkütücü gözüküyordu. Bahçeye daha önce çıkmadığımdan burayı keşfetmek istiyordum. Merakımla beraber usulca ilerledim lakin yürüdükçe daha karanlık ve ürkütücü oluyordu. Bu duruma aldırış etmeden telefonumun ışığını açtım ve yürümeye devam ettim.

Yürüdükçe gariplesiyordu, sanki beni bekleyen oraya gitmemi isteyen bir şey varmış gibiydi. Biraz daha ilerlemek istedim ama havanın karanlığı ile birlikte korkum da artıyordu. Daha fazla ilerleyemedim ve geri dönmeye başladım.... derkenn kendi bahçemde kaybolmuştum. İnanamıyorum!! Bu nasıl olur ? Bu yoldan geldiğime eminim ama sanki ağaçlar yolu kapatmıştı. İçimi korku ve endişe kapladı ne yapacaktım belki de ilerlemeliydim daha da ilerlersem bir yol bulabilirim düşüncesiyle ilerlemeler başladım. Hava soğumaya başlamış, sis çökmüştü çok farklı hissediyordum garipti yani sanki başka bir yer başka bir dünya gibi...