Once Your Sister

Chapter 44

Chapter 44

Steffanie's POV

Nag type ulit ako ng panibagong message.
___

To: MY CHARCHAR 💖

Charlie... bakit? May problema ba tayo? Sakin?
___

Nagreply naman sya agad.
___

From: MY CHARCHAR 💖

No... I just missed you 😁
___

Nang mabasa ko iyon, nawala yung kaba ko. Akala ko iiwan na nya ko agad.

Hindi ako dapat maniwala kay Cassy...
___

To: MY CHARCHAR 💖

I'll be there sa kanto
___

Tumayo ako at nagpaalam kay kuya, tsaka ako lumabas. May dala akong payong at yung cellphone ko.

Pagkatanaw ko sa kanya, dali dali syang tumakbo papuntang sakin.

And then... he hugged me...

Is he.. okay? Ayon sa nakita ko sa kinikilos nya, pakiramdam ko may mali na eh.

"Uhm. Okay ka lang, Char?"

"I missed you." Sabi nya.

"Me as well." Ngumiti ako tsaka sya niyakap pabalik.

Actually, 5 days na kaming di nagkikita dahil sobrang busy eh.

When we both let go of the hug, nakita ko nang maayos yung mukha nya.

Yung mukha nyang nakakatunaw.

"Oy ice cream tayo." Yaya nya.

"Charlie, 9:30 na nang gabi."

"Ayan lang ang 7/11 sa tapat oh!" He complained.

Natawa ako sa pagdadabog nya. "Sige na nga!"

So nilibre nya ko at sa labas kami kumain. And the whole time... He was holding my hand.

Cassy's words were not real.

Charlie's POV

Pinagmamasdan ko na lang syang kumain nang ice cream habang hawak ko yung kamay nya. Gabre gutom na gutom ba sya ngayon?

"Char, ice cream mo tunaw na." Nakangiti nyang sabe.

Pag nakikita ko talaga 'to gumagaan pakiramdam ko...

Kahit kani kanina lang, I feel like crying.

FLASHBACK.

Tinawagan ako ni Chaera kaya nandito ako ngayon sa cafe.

Nagusap kami...

How can she be noona?

Patay na sya eh. I was sure before. Sure na sure na ko.
Totoo. Hinanaphanap ko sya dati na parang tanga. Araw araw tinitingnan ang buong bahay nagbabakasakaling nandoon lang sya at nagtatago. Sa school, nagcucutting classes ako noong elementary para magpunta sa mga prof, kaklase, at kaibigan nya. Hinanap ko sya.

Pero wala eh. Nasa taas na pala. Iniwan ako. Totoo rin na nagtangka ako magsuicide noong bata ako para makasama sya sa taas pero wala eh. Pinigilan. Di ko pa daw oras.

Sinasadya bang hindi kami magkita? Pagod na pagod na ko kakahanap sa kanya. Kakahintay. Wala naman akong hahanapan kundi ang langit. Kaya araw araw ko na ding hinintay ang oras ko. Muntanga lang diba?