My love | A Louis Tomlinson Fanfic

17

Ik werd wakker van iemand die bij mij in bed kwam liggen. Ik keek om en zag dat het Claire is. "Goeiemorgen Clairetje," mompelde ik. "Goeiemorgen Camille," antwoordde ze. Ik gaf Claire een knuffel en deed mijn ogen weer dicht. "Camille ...," fluisterde ze. "Ja?" vroeg ik.

"Vanmiddag gaan mama en ik naar de dokter," fluisterde ze. "Oei! Ben je een beetje ziekjes?" vroeg ik verbaasd. "Mama zegt dat ik veel te moe ben en wil me laten onderzoeken," vertelde ze. "Zal ik met jullie meegaan?" vroeg ik. Claire lachte en knikte. Ik stapte uit mijn bed en nam Claire in mijn armen. "Er is heus niets aan de hand hoor," stelde ik haar gerust. Ze keek me met een ondoordringbare blik aan.

"Kom we gaan eten," zei ik om de stilte te verbreken. De hele ochtend en namiddag heb ik me met Claire bezig gehouden. Mijn moeder kwam naar ons toe en we vertrokken. De hele rit hield Claire mijn hand vast. Ik hoopte echt dat er niets aan de hand was. We gingen het ziekenhuis binnen en liepen naar de receptie.

"Goeiemiddag mevrouw, wat kan ik voor u doen?" vroeg de vrouw aan de balie. "We zijn hier voor een onderzoek met Claire Beukelaers," antwoordde mijn moeder. Wanneer Claire haar naam hoorde, kneep ze mijn hand bijna fijn. Ze was echt bang. Ik gaf haar een knuffel en zei: "We zijn bij je Claire, je hoeft niet bang te zijn". Ik nam haar op en ze legde haar hoofdje op mijn schouder.

Ondertussen liepen we naar de kamer die de vrouw had genoemd. De deur werd geopend en er stapte een jonge vrouw naar buiten. "Hoi, jij bent Claire?" vroeg ze met een rustige stem. Claire knikte voorzichtig. "Kom maar binnen," zei de vrouw. We stapten alle drie naar binnen.

"Ga maar op die speciale stoel zitten Claire," zei de dokter. Ze startte haar onderzoek, maar zag niets verdachts. "Ik zou graag nog wat bloed afnemen," vertelde ze. Claire keek me bang aan. Ik liep naar haar toe en nam haar hand. De vrouw nam bloed af en Claire schreeuwde het uit.

Ik had echt medelijden met Claire. "Zo, het is al gedaan," zei de dokter. Ze liep even naar een andere kamer om het bloed te laten onderzoeken. Morgen zou de uitslag bekend zijn dus we gingen terug naar huis.

De volgende dag

We waren opnieuw in het ziekenhuis. We zaten in een kamerje te wachten op de dokter. "Hallo," zei ze. We begroetten haar ook. "In deze enveloppe zit de uitslag," vertelde ze. Ze opende hem en bekeek de uitslag. Aan haar gezicht kon je al opmaken dat het resultaat niet goed was.

"Euhm, de uitslag is niet goed. Claire heeft een zware ziekte," vertelde ze. Claire klom op mijn schoot en nam me stevig vast. Ze was echt bang. "Claire heeft ... kanker," voegde de dokter eraan toe. Mijn moeder begon vanalles te vragen over welke kanker enz. Claire keek me aan, ze begreep niet wat het precies was. "Claire, ... " de dokter legde alles uit met behulp van speelgoed over kanker. Claire knikte bang en werd naar een ziekenhuiskamer gebracht.

Mijn moeder en ik bleven de hele dag bij Claire. Die nacht zou mijn moeder bij haar blijven slapen. Ik belde Louis en vroeg of hij me kon komen ophalen aan het ziekenhuis. Hij kwam onmiddellijk en zag dat ik slecht nieuws had. We stapten de auto in en ik begon te wenen. Ik had me al die tijd ingehouden voor Claire, maar nu kon ik het niet langer.

Ik vertelde Louis het hele verhaal. Hij trooste me en na een uur reden we naar zijn huis. Mijn moeder zou morgen alles vertellen aan Thomas, Mauro, Anna en Kaat. Ik maakte me klaar om te gaan slapen en ging in Louis' bed liggen. Ik viel in een rusteloze slaap.

De volgende ochtend reden Louis en ik opnieuw naar het ziekenhuis. Daar speelden we spelletjes met Claire en maakten tekeningen. We deden er alles aan om Claire gelukkiger te maken. Ze zag er echt moe uit. Ook mijn oma en opa kwamen dezelfde dag nog langs om Claire te komen bezoeken.

De volgende dag kwam mijn tante ook met haar kinderen naar het ziekenhuis. Claire maakte veel vriendjes en vriendinnetjes die op haar gang lagen. Ze werd zelfs van kamer verlegd om bij haar nieuwe vriendinnetje te liggen. Daar waren ze allebei heel blij mee!

Ik bewonderde Claire echt. Ze had het erg zwaar, maar gaf niet op. Ze bleef lachen, wat er ook gebeurde. Ik zag wel in haar ogen dat ze toch goed doorhad dat ze een erg zware ziekte had. Ik vroeg me vaak af waarom net zij kanker moest krijgen, ze was nog zo jong.

Dagen, weken, maanden gingen voorbij. Claire vocht tegen haar ziekte, maar verzwakte erg. De dokter had er geen goed oog op. Claire had weinig kans om te overleven, maar ik zou er alles aan doen om haar gelukkig te maken.

________________________

Beetje een deprimerend hoofdstuk :'(

Comment?

Vote?