De Kelder ~ [l.t.]

06 Handlanger

Het bleef even stil in de kamer. Een stilte, waarin de tijd doortikte. Waarin anderen hun dagelijkse dingen deden. Een stilte, waarin Louis zichzelf probeerde te oriënteren, probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ze hem heus niet zouden vermoorden. Dat zou stom zijn, ze wilden hem immers beschermen. Ja toch? 

"Louis," sprak de Rus, terwijl hij wat dichter naar de jongen toe kwam gelopen. Deze deed een stap achteruit, waardoor hij bijna over het bed struikelde. Het enorme, tweepersoons bed.

"Doe je kleren uit." De Rus staarde de verwarde jongen aan en een grijns krulde om zijn lippen. Hij had de touwtjes in handen. Niet Ed, niet Louis – maar hij. En hij kon ermee doen wat hij wilde.

Zodra Louis niet reageerde, schraapte hij zijn keel.

"Uit met die kleren zei ik," gebood hij opnieuw, dit keer op een rauwere en strengere toon. Kippenvel ontstond over Louis' gehele lichaam en snel dacht hij na. Kleren uit. Kleren. Uit. Waarom zou hij...

Shit.

"Moet ik je nog helpen of wat?" De man begon zijn geduld te verliezen en Louis hoorde Ed luidruchtig snuiven. Langzaam drong het tot hem door dat hij geen keuze had. Hij moest doen wat de man zei, anders... Nee. Daar wilde hij niet bij nadenken.

Dus begon hij zich uit te kleden. Eerst zijn schoenen, daarna zijn sokken. Zijn shirt plofte ernaast en vervolgens begon hij aan zijn broek te friemelen. Louis' vingers trilden zo erg, dat hij met moeite de knopen loskreeg. Hij voelde zich bekeken, vernederd – angstig. Heel angstig. Maar er was op dit moment niets wat hij zou kunnen doen, dus deed hij wat er van hem gevraagd werd. Zijn broek plofte naast de rest van zijn kleding neer en in zijn boxershort staarde hij genegeerd naar de grond.

"Is er een probleem?" vroeg de Rus. Louis schudde zachtjes zijn hoofd, durfde de man niet aan de kijken. Zijn borstelige, zwarte snor lachte hem uit. Hij voelde het. Net zoals Edgar en net zoals de muren. Zoals het verf, zoals de tijd. Alles lachte hem uit en hij voelde zich verschrikkelijk eenzaam.

"Goed. Dan doe je nu je kleren uit."

"Wat? Ik heb toch-" De jongen keek op naar de man. Hun blikken kruisten elkaar en een rilling trok over Louis' ruggengraat. Hij moest zichzelf toch zeker niet ontdoen van zijn boxershort?

Helaas voor hem sprak de blik van de Rus boekdelen. De man deed een stap naar Louis toe, keek hem aan met zijn priemende, donkere ogen en sprak luid en duidelijk;

"Doe. Uit." Louis slikte, probeerde niet te gaan huilen en begon zijn boxershort uit te trekken. Het duurde echter veel te lang en het geduld van de Rus was op. Voordat Louis er erg in had, sloeg de man met zijn vlakke hand tegen diens gezicht. Een pijnscheut trok door Louis' wang en een traan had zich een weg naar buiten geworsteld en gleed nu langzaam over zijn wang naar beneden.

"Opschieten!" Louis knikte driftig, trok zijn boxershort uit en bleef zwijgen. De hele tijd. De klap van de man tintelde nog altijd na op zijn huid, maar hij negeerde het.

Had het verdiend. Zijn verdiende loon.

"Goed. Nu ga je op het bed zitten, op de rand." Louis gehoorzaamde, bleef zwijgen en ging op de rand van het bed zitten. De stof kriebelde aan zijn huid, liet hem voor enkele seconden terugdenken aan thuis. Warme dekens, zachte bedden – veiligheid.

"Oké. Ed?" Edgar knikte, liep naar het hoofdeinde van het enorme bed toe en opende de bovenste la van een simpel, mahoniehouten nachtkastje. Hij haalde er een zwart apparaat uit, Louis durfde niet te kijken wat het was en bereidde zich voor op het ergste. Hij was al poedelnaakt en het feit dat de Rus zijn kleding aanhield en Ed ook, stelde hem enigszins gerust.

Ze gingen hem in ieder geval niet verkrachten.

Edgar liep terug, overhandigde het ding aan de Rus en ging weer op zijn post bij de deur staan. Dachten ze nou echt dat Louis zo naïef zou zijn om te vluchten? Hij wist het niet, maar tijd om erover na te denken had hij ook niet, want de Rus liet het ding voor zijn ogen bungelen.

Een polaroidcamera.

"Waarom – wat moet u met een camera?" Zodra hij de woorden uitsprak, besefte hij hoe dom dat klonk en gauw sloeg hij zijn ogen neer. Tranen begonnen opnieuw te prikken en hij probeerde zichzelf te bedenken hoe hij hier in godsnaam in verzeild was geraakt. Wat had hij verkeerd gedaan? Waarom mocht hij niet gewoon met zijn vrienden voetballen? Met Liam?

Was hij zo'n vreselijk kind dat hij dit had verdiend?

"Oké engeltje, wij gaan eens even foto's maken." De Rus ging op zijn hurken zitten, zo'n twee meter van Louis verwijderd.

"Wat heeft dat met de chief te maken?" De man trok een wenkbrauw op en even dacht Louis dat hij hem weer zou gaan slaan, maar tot zijn verbazing betrok het gezicht van de man en keek hij de jongen medelevend aan.

"De chief... Tja. Kijk, hij weet niet dat wij jou hebben – gelukkig. Helaas voor ons weet zijn handlanger dat wel en hij is nogal een... Hoe zeg ik dat netjes – cru mannetje."

"Zeg maar gerust gestoord," vulde Ed aan, waarop Louis' wenkbrauwen in zijn haarlijn verdwenen.

"Hoe weet hij dat nu weer? En wat heeft dat te maken met foto's van mij op... Nou ja, op deze manier?" Louis begreep er niets van en een vlaag van paniek overspoelde hem.

"We hebben geen idee," verzuchtte de Rus. "Wat we wel weten, is dat hij het aan de chief verteld als we hem niet zulke foto's opsturen. Hij eh..."

"Geilt hij op kinderporno?" vroeg Louis verontwaardigd, waarop de Rus zijn hoofd knikte.

"Ja, engeltje. Helaas wel." Louis dacht na. Hij wilde het verhaal geloven, maar aan de andere kant – de man had hem immers wel geslagen. Maar misschien was dat voor zijn eigen bestwil, misschien als hij niet luisterde liep hij gevaar. Het klonk hem logisch in de oren, aan de ene kant. Die andere kant wilde hij liever niet over nadenken, dus nam hij voor nu maar aan dat het de waarheid was.

"Oké dan. Wat moet ik doen?" De Rus glimlachte.

"Ga op je zij liggen, laat alles zien en kijk in de camera. Dat is alles." Louis knikte, ging op zijn zij liggen en ondersteunde zijn hoofd met zijn hand, zoals hij modellen wel eens had zien doen. Tot zijn eigen verdriet tilde hij één been de lucht in, zodat zijn zaakje goed naar voren kwam. Hoewel hij van zichzelf wist dat hij aardig goed geschapen was – leuk vond hij het niet.

De Rus bleef maar knippen en liet Louis hier en daar van positie wisselen. Zo moest hij met benen wijd gaan zitten, voor de camera gaan staan, tegen de meur aanleunen en tot slot gewoon op zijn rug op het bed liggen. De ene foto na de andere foto werd doorgegeven aan Ed, die ze uiteindelijk zou doorsturen naar de handlanger van de chief.

Toen ze eindelijk klaar waren en Louis zich mocht aankleden, begon de Rus zich te verontschuldigen voor de toestand waarin de kelder verkeerde. Hij beloofde dat hij het zo snel mogelijk zou opleuken voor Louis. Hij had zelfs een spelcomputer voor de jongen besteld.

"Probeer wat te slapen. Over drie uur gaan we eten." De Rus aaide Louis over de bol, opende de deur en liet Ed hem begeleidden naar de kelder. Al die tijd had Louis gezwegen, gedaan wat van hem werd gevraagd en zijn tranen binnengehouden. Maar zodra de jongen de trap was afgedaald en de knal van de deur had gehoord, gevolgd door de klik die hem op slot deed, liet hij zich op het matras vallen en huilde net zolang totdat zijn ogen prikten en begonnen te jeuken. Hij huilde en hij huilde en er was niets dat hem kon laten stoppen.