De Kelder ~ [l.t.]

13 Video

Zijn vingers waren klam geworden en zijn broek plakte aan zijn benen. Ook zijn bovenlichaam voelde zweterig aan – zijn shirt was uit vanwege het eten. Dan moest dat altijd, al had hij nog steeds geen flauw idee waarom.
En zo zat hij daar, op zijn knieën, in het donker. Op zoek naar zijn vriend.
Naar Harry.
Louis kroop. Voorzichtig, centimeter voor centimeter kroop hij over de vloer. Zijn handen voelden elk stukje vloerbedekking en het kietelde de huid van zijn voeten. Hij voelde zich net een verdwaald diertje, wanhopig op zoek naar zijn moeder. Of vader.
"Je bent er bijna," fluisterde de stem opnieuw. Een lach krulde zich om Louis' lippen, zolang hij de jongen maar vond.
Hij stak zijn hand vooruit en spreidde zijn vingers, liet deze langzaam over de zachte huid glijden. Hij voelde geen haar, geen vet – Hij voelde Harry.
Twee paar armen werden uitgestoken en pakten de jongen beet. Louis voelde hoe hij naar hem toegetrokken werd en vastgehouden werd alsof hij een baby'tje was. Erg vond hij het niet, ook al had hij het idee de verantwoordelijke te zijn. Zolang hij maar bij Harry was, zolang ze maar veilig waren.
"Wat doen we nu?" fluisterde Louis zachtjes in de jongen zijn oor. Hij voelde hoe deze zijn schouders ophaalde, gevolgd door nerveus gesnuif. Natuurlijk wist Harry het ook niet, en Louis had ook geen idee wat de jongen hier op de grond deed. Het enige wat hij zeker wist, was dat het licht weer aan moest. Heel snel, want hij hield niet van het donker.
En dat gebeurde ook. Niet snel, maar wel uiteindelijk en beide jongens knepen hun ogen ertegen dicht. Het duurde even voordat ze daadwerkelijk wat zagen, maar toen het zover was wilden geen van beiden nog een woord uitspreken. Helemaal niets.
De Gluiperd zat op de rand van het bed. Naast hem stond een televisie, met een video-speler. Aan de andere kant van de televisie zat Edgar, in kleermakerszit. Beide mannen staarden naar de jongens. Hun ogen brandden op hun huid, lieten hen nog meer zweten dan ze al deden en opeens voelde Louis zich extreem kwetsbaar onder Harry's arm. Voorzichtig kroop de jongen eronder vandaan en draaide hij de rollen om. Harry leek het niet erg te vinden en liet zijn hoofd op Louis' schouder rusten, blij met de veiligheid waardoor hij nu overspoeld werd.
Al was het enkel Louis' arm om zijn lichaam heen gevouwen.
Na enkele seconden van stilte, kwam de Gluiperd in beweging. Hij bukte zich, tastte met zijn vingers onder het bed en trok er een zwarte, kartonnen doos onder vandaan. Deze nam hij op schoot, waarna hij een reeks videobanden pakte en aan Ed gaf. Deze legde ze netjes naast zich neer en zodra de Gluiperd alles had uitgepakt, telde Louis vijf banden. De doos werd weer onder het bed geschoven, leeg waarschijnlijk, waarna de man zich tot de twee angstige jongens wendde.
"Mond dicht en kijken." Zowel Louis als Harry trok een wenkbrauw op, maar gehoorzaamde netjes.
Ed stopte de eerste videoband in de speler, drukte op de ''play'' knop en zette de televisie aan.
In stilte keken de jongens naar de beelden die voorbij schoten. Tot hun grote verbazing was het niet meer dan shots vanuit de kelder – hun onderkomen. Terwijl ze zo zagen hoe ze daar zaten, weggeroepen werden, terugkwamen en huilden, drong het steeds meer tot Louis door wat er eigenlijk aan de hand was. Niet alleen met hem, maar ook met Harry.
Ze waren in de val gelokt. Al vanaf het begin.
De één na de andere band werd in de speler gedrukt en telkens zagen de jongens hetzelfde. Elke band duurde ongeveer een kwartier en toen de laatste band in de speler werd gedrukt, hadden de jongens geen gevoel meer in hun billen. Versuft staarden ze naar de laatste beelden die voorbij schoten. Harry huilend. Louis huilend. Beide lachend. De dagelijkse dingen werden getoond en Louis had geen flauw idee waarom ze hier naar moesten kijken, tot dat hij de laatste vijf minuten van de laatste band zag.
Beide jongens hielden hun adem in. Angstig staarden ze naar Louis op het scherm, die een pen pakte uit één van de kartonnen dozen en vervolgens een blanco vel van één van de stapels afhaalde. De jongen ging op het matras zitten, met Harry naast hem. Hun blikken zeiden genoeg.
Dit was de brief voor de politie.
Hun geslik was luid hoorbaar. Louis dacht altijd dat mensen dat alleen deden in films, als ze bang waren. Blijkbaar gebeurde het ook in het echt, want hij hoorde de jongen naast hem het doen en hij deed het zelf ook. Meerdere malen en hij wist niet waarom.
Zodra de band afgelopen was, haalde Edgar hem eruit. Zwijgend pakte de Gluiperd de zwarte, kartonnen doos weer onder het bed vandaan, waarna Ed hem de banden gaf. Netjes stapelde hij ze op, legde ze in de doos en schoof deze weer onder het bed.
Een stilte viel. Een ijzige, koude en onvoorspelbare stilte. Louis voelde hoe Harry iets dichter tegen hem aankroop en met alle macht vocht de oudere jongen tegen de tranen. Hij mocht nu geen zwakte tonen. Geen tranen. Voor hemzelf, maar ook voor Harry.
Vooral voor Harry.
Edgar stond op. Hij bleef de jongens aanstaren terwijl hij de televisie optilde, samen met de video-speler, en de kamer verliet. De deur knalde achter hem dicht en na tien minuten van complete stilte, waarin de Gluiperd de jongens enkel aan kon staren, was Edgar niet teruggekeerd.
De laatste video bleef rondspoken in Louis' hoofd, bleef zichzelf herhalen op zijn netvlies.
Was dit het geintje dat de Gluiperd had bedoeld? Betekende dit het einde van de kelder?