Company

6. Het bos

De stilte neemt ons gesprek weer over, iets wat alles behalve ongemakkelijk voelt. Na enkele minuten in stilte te hebben gezeten, pak ik voorzichtig mijn mobiel uit een van mijn zakken en kijk erna. Nog steeds geen bericht terug. Ik verplaats de mobiel van mijn linker hand naar mijn rechter hand en weer terug. Justin pak mijn arm zachtjes vast, waardoor ik naar zijn hand kijk. Er begint een rare, onbekende tinteling te ontstaan onder zijn hand. Ik volg zijn hand, naar zijn arm richting zijn ogen. Als onze ogen elkaar kruizen zie ik een enthousiaste glinstering in zijn ogen staan. "Als je een selfie wil maken, mag dat best hoor." Zegt Justin lachend. Ik kijk hem verbaasd aan, terwijl hij zijn blik laat vallen op mijn mobiel. "Oh. Nee sorry, dat wil ik eigenlijk helemaal niet. Ik heb nog niks van mijn moeder gehoord, waardoor ik haar telefoontje absoluut niet wil missen." Zeg ik schuldig, bedenkend dat ik hem afwijs met dit antwoord. Ik kijk snel verlegen naar mijn mobiel, te verlegen om Justin nu nog aan te kijken. Justin stoot me met zijn schouder even aan, zodat ik hem toch wel even snel aankijk. "Ze belt nog wel. Kom, ik wil je wat laten zien." Justin springt op en trekt me omhoog. Ik struikel over mijn eigen voeten, tegen hem aan, waardoor ik met mijn hele lichaam tegen hem aankom. Justin weet me behendig op te vangen en helpt me om weer stevig op mijn voeten te staan. Justin pakt me vervolgens bij mijn rechter hand, waarmee hij me mee trekt richting het bos. Justin zijn hand zorgt voor weer een fijne, maar bijzondere tinteling, welke dit keer door heel mijn lichaam stroomt. Het voelt alsof ik iets fout doe, maar wel iets leuks. "Waar neem je me mee naar toe?" Zeg ik lachend als ik zie dat we het bos in lopen. Maar ik krijg geen reactie. "Je mag dan wel beroemd zijn, maar ik hoef je nog niet te vertrouwen hoor." Zeg ik met een scheve grijns op mijn gezicht en bijna buiten adem. Justin houdt abrupt stil. "Vertrouw je me niet?" Ik haal twijfelend mijn schouders op. "Shit. Sorry. Ik had je moeten vragen of je wel mee wilde. Ik trok je ook gewoon mee hoe stom van mij." Hij slaat zijn vrije hand tegen zijn hoofd en kijkt bijna verdwaald om ons heen. Met zijn andere hand houdt hij mijn hand nog wel stevig vast, hij houdt hem zelfs zo stevig vast, dat het net lijkt alsof hij bang is om mijn hand los te laten. Ik wrijf zachtjes met mijn duim over de rug van zijn hand en stop mijn mobiel in mijn broekzak. Mijn vrije hand leg ik op zijn borst en kijk Justin recht in zijn ogen aan. Zijn ogen kruizen de mijne, waardoor ik mijn adem bijna inhoudt. "Vertrouw je mij?" Vraag ik zachtjes en wacht op een antwoord. Justin zijn hart gaat wild te keer tegen zijn borstkast. "Ja." Ademt Justin schor uit en kijkt me hoopvol aan. "Dan vertrouw ik jou ook." Zeg ik zachtjes terwijl ik naar mijn hand op zijn borst kijk. Ik trek snel mijn hand terug en kijk naar het bos waar we ons midden in bevinden. "Jeetje wat is het groot hier." Zeg ik dromerig terwijl ik de hoge bomen bekijk. "Jij bent bijzonder. Wist je dat?" Zegt Justin terwijl hij even in mijn hand knijpt en een stap naar mij toe zet. "Dat zegt een beroemde popster over een meisje waarvan hij de naam niet een weet." Zeg ik lachend terwijl ik terug knijp in Justin zijn hand. "Shit zeg. Ik heb het gevoel dat we al dagen samen hebben doorgebracht. Wat stom. Ik weet de naam van je broertje zelf al, maar jou naam niet. Wat is je naam?" Ik lach even om zijn volledige uitleg. "Het maakt niet uit. Mijn naam is Veronica." Zeg ik lachend. "Veronica, je bent bijzonder." "Dankje denk ik."