Company

21. Verschillen

"Ik zag je al vanaf het moment dat je met je broertje langs de lange rij meiden op probeerde te komen. Ik moest zelfs lachen toen je een meisje iets leek te vragen en je een geschrokken gezicht trok. Ik heb je gevolgd, tot je viel. Toen besefte ik me al dat je niet mijn grootste fan was. Maar je leek me wel een leuk gezelschap. Ja had namelijk al die tijd geen een keer het zelfde gezicht. Eerst leek je blij, toen verrast, toen geschrokken, toen geïrriteerd, en ga zo maar door. Jou gezicht leek wel boekdelen te spreken, zonder dat ik je had gesproken, wist ik dat je eigenlijk heel blij was hier te zijn." Ik kijk Justin verbaasd aan.

"Heb je me al die tijd staan keuren?"

"Ieder ander meisje zou er een moord voor doen hoor." Ik lach even en kijk Justin met een opgetrokken wenkbrauw aan.

"Nou ga die meiden dan maar checken, ik ben niet zo fan van moorden."

"Waar ben je wel fan van dan?" Justin haalt me uit de gedachte dat er nu allemaal meiden zijn die mij willen vermoorden.

"Hoe bedoel je?"

"Welke muziek vind je leuk?" Ik haal even mijn schouders op en kijk naar Justin zijn arm, die vol met tattoos staat.

"Veel, maar met name rock." De tattoos op Justin zijn arm hebben verschillende kleuren, welke eigenlijk prachtig op elkaar afstemmen. Ik zou nooit geen tattoo van mijn ouders mogen. Ze zijn vel tegen het verpesten van de huid. Ik snap het enerzijds wel, als ik straks oud en verrimpeld zou zijn, is de tattoo het ook en dan is er echt een grote kans dat het ten eerste echt lelijk is. En ten tweede dat ik er spijt van krijg. Ik kijk van de tattoos naar Justin die mij verbaasd aan zit te kijken.

"Jij rock?" Ik knik vrolijk en noem een lijst artiesten op die ik goed vind en waar ik graag naar luister. Justin knikt even en kijk me nog steeds vragend aan. "Dus mijn muziek vond je niks?" Ik haal even mijn schouders op. "Ik vond het nummer company en uhm. Hoe heet die ander ook al weer." Ik tik even met mijn vinger op Justin zijn buik. "Ohja I'will show you. Wel goed." Justin kijkt me verbaas aan.

"Meen je dat? Alleen die twee nummers?" Ik haal enkel mijn schouders op en kijk weer naar het uitzicht, waar de zon krachtiger wordt en het water blauwer lijkt te worden.

"En jij?" Ik maak weer cirkeltjes op Justin zijn buik, zonder hem aan te kijken. Het voelt zo vertrouwt, maar ergens ben ik bang, dat als ik dit hardop zeg dat het sneller zal gaan dan ik wil. Want wil ik wel meer met Justin. Hij is beroemd en waarschijnlijk zie ik hem na deze zomer toch niet meer. Zullen we überhaupt nog wel vrienden zijn als ik weer terug naar Nederland ga.

"Nou om heel eerlijk te zijn vind ik hardstyle, country, pop en rock and roll wel leuk." Ik kijk Justin verbaasd aan. Ten eerste omdat ik al zijn muziek voorkeuren niet had verwacht en ten tweede omdat ik een kleine lach hoor in zijn stem. Ik duw mezelf iets omhoog, waardoor ik precies in Justin zijn ogen kan kijken. Met gevaar voor eigen leven hang in tien centimeter met mijn lippen voor die van Justin. Ik probeer me te concentreren op ons gesprek en kijk Justin recht in zijn ogen aan.

"Country?" Ik voel een brede grijns op mijn gezichtontstaan. Justin knikt. Ik zie zijn ogen van mijn lippen naar mijn ogenschieten. Ik weet dat ik terug moet gaan naar de houding die ik eerstaangenomen had, maar mijn lichaam lijkt niet te reageren op mijn gedachten.Mijn ogen lijken me niet eens te horen. Ik kan alleen maar van Justin zijn ogennaar zijn lippen kijken en weer terug. Ik voel een onbeschrijfbare spanning inmijn buik ontstaan. Justin legt een arm om mijn middel en trekt me boven opzich, waardoor ik mijn ingehouden adem uitblaas. Ik kan alleen nog maar starenin de twee bruine ogen onder mij. Ik voel mijn hart sneller kloppen en mijnademhaling haperen. Shit.Dit gaat niet zoals ik had gepland. Ditgaat helemaal verkeerd. Ik voel mijn warm en zwak worden, mijn wangen warm, mijnlippen droog, mijn spieren onder in mijn buik samen trekken en in eens Justinzijn lippen op de mijne.    

Na enkele minuten duw ik mezelf van Justin af en kijk om ons heen. "Dit was niet de bedoeling van vrienden worden." Zeg ik zachtjes terwijl ik mijn zicht van Justin af houdt.

 "Wat is dan wel je bedoeling?" Ik haal even twijfelend mijn schouders op.

"Eerlijk?" Justin knikt, hopend dat ik mijn hart open stel. Ik schud mijn hoofd en ga in de kleermakerszit zitten en kijk naar mijn samen gevouwen handen. "Ik weet het niet." Justin slaat zijn armen om me heen en gaat achter me zitten waardoor ik meteen een warme rilling door mijn lichaam voel gaan. "Kunnen we als je blieft eerst vrienden worden?" Justin humt instemmend en trekt me tegen zich aan. 

"Vrienden knuffelen toch?" de stem van Justin zorgt voor kippenvel op mijn armen, waar ik geen aandacht aan wil geven. 

"Ik geloof het wel."

"Wat wil je weten?"

Na wat volgens mij meer dan een uur lijkt te duren, kom ik tot de conclusie dat Justin en ik heel verschillend zijn. Hij reist veel terwijl hij het helemaal niet leuk vindt. Ik daarentegen wil graag veel reizen, terwijl ik het nauwelijks doe of heb gedaan. Hij heeft al meerdere vriendinnen gehad. Ik heb alleen Jace gehad. Hij is best gelovig. Ik geloof eigenlijk nergens in, misschien van alles een beetje, ben ik trouwens nog niet over uit. Hij verdient bakken met geld en ik ben al blij dat ik mijn opleiding kan bekostigen. En zo lijken we met de minuut meer en meer te verschillen, terwijl ik meer en meer naar hem toe getrokken word. Ik voel me steeds meer mezelf, terwijl ik het niet kan plaatsen. "Justin, hoe kunnen wij in vredesnaam vrienden zijn?" Justin kijkt me vragend aan. Hij was namelijk net aan het vertellen hoe hij zijn fans ziet. Wat tevens best beangstigend is. Hij lijkt oprecht van zijn fans te houden.

"Door onszelf te zijn. En elkaar te accepteren voor hoe de ander is. En zolang we onszelf kwijt kunnen bij de ander is het toch goed?" Ik voel Justin zijn hand op mijn rug rondjes draaien terwijl ik zijn woorden door mijn hoofd laat gaan.  Zou dat zo zijn? Zouden wij vrienden kunnen zijn ongeacht de verschillen en de werkelijke afstand? Zal er toekomst zijn voor hem en mij? "Ver. Ik moet je wat vertellen." Ik kijk Justin vragend aan, terwijl hij naar de grassprietjes tussen zijn vingers zit te kijken. Waarom voelde deze zin zo zwaar. Ik dacht dat onze verschillen al zo zwaar waren. "Wat is er Justin?" Justin kijkt me recht in mijn ogen aan en schudt zijn hoofd, hij lijkt bijna verdrietig.