Company

25. Liza

Het to-do lijstje van papa lijkt steeds korter te worden, zelfs nadat hij er elke week nieuwe taken bij schreef. Het is nu 5 weken geleden dat Bo en ik aankwamen in Toronto. We hebben alle grindpaden klaar, alle toilet huizen zijn gerenoveerd, pap en Bo hebben het land in orde gemaakt, ook hebben zij samen al het gras gemaaid op de camping, het vee naar verschillende weilanden gebracht en ik heb mijn kamer een make over gegeven. Alle muren heb ik eerst wit geschilderd, vervolgens heb ik een muur grijs geschilderd en op mijn witte muren ben ik foto's gaan ophangen. Ik heb namelijk van Liza een polaroid camera gekregen om herinneringen te maken. Ik heb ook foto's, teksten en tekeningen uit magazines en kranten ingelijst en opgehangen op deze muren. Het begint met de dag meer als mijn thuis te voelen. Maar toch voelt het nog niet helemaal als thuis. Ik blijf het een leeg gevoel houden. Voorzichtig hang ik een zelfgemaakte tekening van een boom op aan een haakje dat ik zojuist in de muur heb geslagen. Iets wat ik nooit van mam had mogen doen, maar ik de afgelopen week al een keer of 40 heb gedaan. Het voelt eigenlijk best fijn om een hamer in handen te nemen en te slaan. Het was helemaal fijn dat de hamer de spijker raakte en niet de muur, want dat zou jammer zijn. Maar dat is gelukkig nog niet gebeurd. De muziek van Disturbed klinkt uit de boxen van mijn speakers. De tekst blijft me onduidelijk, waardoor ik een beetje mee murmel op de muziek. Door de grote ramen van mijn kamer komt de warme zomer zon, waardoor mijn hele kamer warm aanvoelt. Ik schop mijn slippers uit en ruim al het gereedschap. Ik buk mezelf om de hamer en wat gevallen spijker op te rapen als ik een klop op de deur hoor. Ik kijk langs mijn heup richting de deur, zonder recht te gaan staan ervan uitgaand dat het Liza, pap of Bo is. "Kom je zo wat eten Ver het is bijna twee uur." Bo kijkt me even vragend aan als zijn blik mij bij mijn houding blijft hangen, maar al snel draait hij zich om en rent de trap weer af, zonder op mijn antwoord af te wachten. "Ja hoor!" Schreeuw ik terug. Ik grijp de gereedschapskist mee en ren met de eigenlijk best wel zwaare kist de trap af. De kist belandt met een zware klap op de grond naast de deur. "Bedankt voor het lenen pap. Ik ben klaar." Papa knikt even en wijst me een stoel aan. Ik ga zitten en neemt het bord voor me aandachtig in me op. Ik zie er wat ei op verschijnen en lach even als bedankje naar mijn vader. Binnen tien minuten is iedereen uitgegeten en hebben papa en Bo de tafel alweer verlaten. Liza zit tegen over me alle borden te verzamelen als onze blikken elkaar kruisen en ik er maar een klein lachje uit weet te persen. "Wat is er aan de hand Veronica?" Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Hoe kan ik Liza dit lege gevoel uitleggen. Ik kan het niet eens voor mezelf beschrijven laat staan aan haar uitleggen.

"Er mist iets, alleen ik weet nog niet wat." Ik geef mijn bord aan haar en loop de trap weer op. Ik ga op de grond tegen mijn bed aan zitten en sla een van mijn vele leesboeken open. Als de letter in het boek minder zichtbaar worden, besef ik me dat het al schemerig aan het worden is. Ik sla het boek dicht en zie een stapel opgevouwen was op mijn bed liggen. Ik heb zelfs Liza niet horen binnen komen. Ik grijp naar mijn mobiel en zie dat het 17.30 uur is. De tijd vloog sinds lange tijd even voorbij. Ik zie ook meteen op mijn mobiel dat ik nog steeds geen bericht heb gehad van Justin. Ik knipper een paar keer met mijn ogen om de opkomende tranen weg te duwen. Hij zal het wel te druk hebben of een andere leuke meid gevonden hebben. Ik gooi mijn mobiel op mijn bed en grijp naar de stapel schone was. Ik probeer sinds gisteren alle kleren in mijn kledingkast op kleur te hangen. Ik heb hiervoor een kleuren schema uitgeprint en in de hoek van de kast opgehangen om mezelf bewust te houden van het kleuren schema. De sokken blijven nog wel zo gemixt mogelijk in de bak onderin de kast. Alle kleuren en soorten sokken door elkaar heen, maakt mijn kast toch een beetje bijzonder. Zal niemand het met me eens zijn, maar ik vond gewoon geen goede opberg ruimte voor die rare dingen. Je kunt ze niet vouwen, niet stapelen en ook niet sorteren. Ik duw de bak dicht, nadat ik er een hand vol sokken in gegooid heb. Nog voor ik de kans krijg om recht op te staan voel ik een klap op mijn kont, waardoor ik meteen rechtop sta. "What the.." Ik krijg mijn zin niet volledig af als ik in twee prachtige bruine kijkers kijk en mijn woorden volledig kwijt ben. "Perfecte houding schatje." Ik schud mijn hoofd en knijp mezelf even in mijn arm. Dit kan niet waar zijn. Hij is niet hier. Hoe kan dat nou? Ik schud nog een keer zonder iets te zeggen of te doen mijn hoofd en kijk naar zijn hele lichaam. Een lange spijkerbroek met gaten, een grijs wijd shirt met daarover een zwart vest. En onder deze outfit blinken twee knal rode schoenen. Van zijn schoenen schieten mijn ogen naar zijn gezicht en zie ik een adem benemende glimlach. "Hoe?" Weet ik er dan uit te brengen, maar zonder hierop te reageren plaatst hij zijn handen op mijn heupen en trek mij tegen zich aan en duwt zijn lippen bezitterig op de mijne. Al verlamd laat ik al zijn handelingen toe. Ik sluit mijn ogen van genot en als ik dat besef schieten mijn ogen open en duw mezelf van hem af. "Justin, hoe kan je hier zijn? Je tour dan?" Justin schudt lachend zijn hoofd en trekt me weer in een knuffel. "Justin?"

"Schat, verpest het moment nou niet." Deze woorden laten me beseffen hoe echt dit moment is en ik sla meteen mijn armen om Justin zijn lichaam en zoek zijn lippen weer op. Ik duw mezelf tegen hem aan en samen slingeren we door mijn kamer totdat we op mijn bed belanden.