Company

17. De Nachtmerrie

Het plafond lijkt op me af te komen en ik draai me om. Had ik Justin wel moeten kussen. De sfeer vroeg erom. Waarom deed ik het eigenlijk? Niet om de sfeer, dat weet ik zeker. Ik kijk naar de grijze gordijnen die al het mogelijke licht van buiten tegen probeert te houden. Ik wilde weten hoe zijn lippen op de mijne voelde. Ik laat mijn vingers over mijn lippen glijden en denk terug aan de korte kus. Het voelde net als de vorige keer geweldig. Alsof onze lippen voor elkaar gemaakt zijn. Ik schud mijn hoofd en draai me weer op mijn rug. Ga slapen. Spreek ik mezelf toe en sluit mijn ogen. Hoe had je het bedacht Ver? Hij hier in dit land jij weer terug naar Nederland einde verhaal. Leuke vakantie liefde? Hij is verdomme wereld beroemd. Van schrik open ik mijn ogen en kijk naar het geknipper van het lichtje dat zich op een of andere technische manier binnen mijn mobiel bevind en aanduidt dat ik een bericht heb. Ik open het scherm en zie dat ik een bericht heb van Julia. Ik voel me meteen neerslachtig en niet omdat zij het is, maar omdat het Justin niet is. Ik open het bericht en zie meteen dat ze online is. Shit dit wilde ik niet.

-Ver, het spijt me. Ik had het eerlijk moeten zeggen. Zeg me als je blieft dat je me niet haat.- Ik schud mijn hoofd en voel de tranen over mijn wangen rollen. Ik kan dit niet. Mijn enige beste vriendin die me belazerd met mijn vriendje. Ik haat je wel. Je deed alsof je mijn beste vriend was. Hoe durf je. Eerlijk zijn zou niet eens genoeg zijn geweest. Ik vergrendel mijn mobiel en leg hem op mijn nachtkastje. Ik draai me om en sluit mijn ogen. Morgen zal alles beter worden ik weet het zeker.

"Bo, wat doe jij hier?" Bo komt mijn kamer inlopen en kijkt de kamer rond. Hij lijkt wel opzoek naar iets. Ik kan alleen niet plaatsen naar wat. "Wat denk jij te doen?" Vraagt Bo boos aan mij, waardoor ik meteen twee stappen achteruit zet. "Wat bedoel je?" Zeg ik oprecht verbaasd. "Wil je iedereen zijn leven naar de kloten werken? Justin zijn carrière, pap zijn bedrijf, Jace zijn leven in Nederland?" Ik kijk hem niets begrijpend aan en schud mijn hoofd. "Hoe bedoel je?" "Laat staan je eigen leven? Denk eens aan je eigen toekomst. Zo'n popster is toch alleen leuk om op de foto mee te staan. Dat heb je zelf gezegd, liefde voor zulke mensen is toch niet realistisch en daarnaast je hebt Jace toch? En wat moet papa wel niet? Hij heeft nu wel elke dag die klote pers en paparazi voor zijn huis staan alleen maar, omdat jij denkt dat het wel wat kan worden tussen jullie? Wie houd je voor de gek?" Ik voel de tranen over mijn wangen rollen en schud mijn hoofd. "Bo zo is het helemaal niet. Ik wilde alleen maar vrienden zijn. Nee eigenlijk wilde hij vrienden zijn." Ik wijs uit het raam en volg mijn vinger met mijn blik en zie buiten alleen maar fotografen. Ik voel de grond onder mijn voeten vervagen en zie alleen nog maar flitsen.

Ik schrik wakker en probeer te zien waar ik ben. Ik ben volledig gedesoriënteerd. Ik kijk de kamer rond en bedenk me dat ik bij mijn vader ben, in mijn eigen kamer. Ik haal diep adem en bedenk me dat ik heb geslapen. Ik schud alles van me af en klim het bed uit. Ik kijk op de klok van mijn mobiel en merk op dat het pas 6.30 uur is. Ik loop naar de koffer en merk op dat mijn koffer uit is gepakt. Snel open ik alle lades, tot ik mij sport outfit gevonden heb. Eenmaal buiten duw ik de oordopjes van mijn telefoon in mijn oren en zet het op het rennen en denk terug aan gisteren en de droom, nou ja eigenlijk de nachtmerrie. Waar kwam dat vandaan? Ik sla het bos in en besef me dat ik in Nederland nauwelijks bergen heb beklommen tijdens het rennen en voel mijn ademhaling zwaarder worden. Het is een prachtig uitzicht, maar mijn longen hebben het zwaar. Ik blijf mezelf bewegen in de hoop mijn hoofd leeg te krijgen. De muziek van Disturbed klinkt door mijn oortjes, waardoor ik een zetje in mijn rug krijg en wat harder probeer te rennen tegen de berg. Boven op de berg is een open veld, waar ik mezelf buitenadem op de grond laat vallen. De zon heeft gewonnen van de maan en al het donkere om me heen. Ik sluit mijn ogen en luister naar het nieuwe nummer op mijn ipod. Call me van Shine down. Ik voel de tranen over mijn wangen rollen en laat ze rollen. Julia was mijn vriendin toch? Mijn beste vriendin. We zijn samen opgegroeid. Ik haal diep adem en open mijn ogen. Wie kan ik nog vertrouwen? Julia wist alles van me. Alles wat ik mee heb gemaakt, wist zij. Ik probeer voorzichtig mijn ademhaling weer onder controle te krijgen terwijl ik ga zitten. Ik kijk over het prachtige meer uit en bedenk me dat dit het prachtigste uitzicht tot nu toe is. Ik ga snel staan en haal de oordopjes van mijn Ipod uit mijn oren en schreeuw zo hard als ik kan naar de grote leegte voor me. Denkend dat niemand mij hoort. "Niemand!" Schreeuw ik. "Niemand is te vertrouwen." Fluister ik zachtjes, terwijl ik door mijn knieën zak en ik de tranen weer over mijn wangen voel rollen. "Niemand is perfect en niemand zal mij zien staan." Ik schud mijn hoofd en leg mijn handen er tegen aan. Mijn eigen angsten buiten te sluiten. Bang te denken dat ik alleen zal eindigen.

"Ik zie je." Hoor ik uit het niets achter me en ik draai me abrupt om.