SON DÖRDÜN(Bir Başlangıç Öyküsü)

İZİN VER

GECİKME İÇİN ÖZÜR DİLERİM CANLARIM. HERKESE İYİ OKUMALAR.
VOTE VE YORUM ATMAYI UNUTMAYIN.

Çiçeği bankta bırakıp sınıfa çıktım. Eşyaları mı alıp eve gitmek istiyordum şuan.

Hocaya midemin bulandığı söyleyip eşyalarımı alıp tekrar bahçeye çıktım. Çiçeği alıp çantama koydum.

Güvenlik beni görmeden çıktım. Payiz ile daha fazla uğraşmak istemediğim için mesaj atmaya karar verdim.

"Ben eve gidiyorum."

Diye yazıp gönderdim. Telefonu cebime koyup taksiye bindim.

Daha ne olabilir diye düşünürken hep daha fazlası oluyordu.

Yaşadığım hayattan şüphe duymak berbat bir şeydi. Kimdi bu kim ? Bir şeyler atıp gidiyordu önüme.
Yetmiyor muydu dertler bana, daha fazlasına ne gerek var ?

Devamlı üzülme diyorlar bana elde mi ki ? Hayatımı benden iyi bilen bir düşman vardı etrafımda. Yorulmuştum artık.

Taksinin durması ile eve geldiğimiz anladım. Ücreti ödeyip indim arabadan.

Evde kimsenin olmaması işime gelmişti. Hızla odaya çıkıp üstümü bile değiştirmeden yattım.

Yaklaşık on dakika sonra tam uyuyacakken hızla kapı açıldı. Hızla gözlerimi açtım.

Payiz öfkeli bir şekilde bana bakıyordu.

"Kötü olduysan neden haber vermiyorsun ? Tek başına iş yapıyorsun."

Öfkeli öfkeli konuşuyordu. Yataktan doğruldum. Gelip yanıma oturdu.

"Bir şey yaparken yanımda velimin olması gerekmiyor Payiz."

"Ne velisi be ! Ben senin velin felan değilim. Aklım çıktı be. İnsan kötüyüm, uykum var ya da hangi boktan sebeple eve geliyorsa."

"Beni bu kadar merak etmene gerek yok. Gördüğün gibi yatıyorum."

Ellerini saçlarına geçirip ellerini dizlerine dayattırdı.

"Beni yoruyorsun Cemre."

"Yorulma o zaman Payiz. Ben yeterince yoruluyorum. Birde kendi yorgunluğunu bindirme omuzlarıma."

Sadece bir kaç saniyelik başını kaldırıp yüzüme baktı, sonra yine aynı şekline geri döndü.

Hiç bir şey demedi. Hiç bir şey demedim. İkimizde öylece durduk.
Çok sonra konuştu.

"Tek istediğim yanında olmak. Sana yardım etmek. Attığın her adımda sana destek olmak istiyorum. Bunun nesini anlamıyorsun? "

"Bana dediklerini unutmadım Payiz. Çalışacak hale gelir gelmez zaten gideceğim. Bana fazla alışma."

Yalan hayatımda doğru istemiyordum artık. Sadece bir an önce iyileşip defolup gitmek istiyorum.

"Gidemezsin. İzin vermiyorum."

"Pardon da sen kimsin ? Ne hakla hangi sıfat ile bana karışabileceğini düşünüyorsun ?"

Buz gibi mavi gözlerini gözlerime dikip yüzüme doğru yaklaştı.

Gözlerinde sadece öfke vardı.
Gözlerimde sadece geçmiş vardı.
Gözlerinde sadece acı vardı.
Gözlerimde sadece yorgunluk vardı.
Gözlerinde sadece özlem vardı.

Sadece bir anda oldu.

Dudaklarımda ağırlık oluştu, gözlerim kendiliğinden kapandı. Öylece kaldı. Öpmedi. Sadece birbirine bastırdı. Ellerini yüzümün iki yanına koydu.
Öylece kaldı.