SON DÖRDÜN(Bir Başlangıç Öyküsü)

ÜÇÜNCÜ EVRE

HERKESE İYİ OKUMALAR VOTE VE YORUMLARI UNUTMAYIN 😘😘😘
Multivideo: KALBEN-HAYDİ SÖYLE
lütfen şarkı ile okuyunnn

ÖIüm korkusu, öIümden daha korkunçtur.
Friedrich SchiIIer

On yedi yaşımdaydım. Gençliğimin deli çağları...
Ama hayat bana izin vermedi. Hep kötü yerden çıktı karşıma. Neden ben! Diye avazım çıktığı kadar bağırmak isterdim. İsyan değildi bu. Sadece yorulmuştum. On yedi yaşındayım. Sadece on yedi. Neydi suçum ? Yapayalnızdım. Kimsem yoktu ki benim.

Doktorun ne anlattığını duymuyordum bile. İlerlemiş hastalığım. İlaç tedavisini anlatıyor şuan bana ama duymuyorum.

Duymak istemiyorum. Burda olmak istemiyorum. Hızla oturduğum yerden kalkıtım.

"Şuan duymak istemiyorum." Diyip çıktım odadan.

Başımın döndüğünü hissediyordum. Kendimi asansöre attım. Çatıya çıkmak için en üst tuşa bastım.

'Kendine gel Cemre. Bugüne kadar kime ihtiyacın vardı da şimdi olsun.' Kendimi teselli etmeye çalışıyordum ama olmuyordu. İstemiyordum bu hayatı istemiyordum!

"Ahh! " diye bir feryat kopardım. Kimse yoktu. Sesimi duyan yoktu. Bir çığlık daha... bir çığlık daha... ve bir kere daha... sonra biri kollarını beline doladı ve yere oturdum. Sicim sicim akan gözyaşlarım durmak ne bilmiyordu. Şuan bana kimin sarıldığını bilmiyorum şuan hiç bir şey bilmiyordum. Ve son bir çığlık daha...

"Sakinleş güzelim." Kalkmak istedim izin vermedi. Payiz'di bu. Neden yanımda ki ?

Ne kadar durdum öyle bilmiyorum. Ağlamalarım iç çekişlerine döndüğümde saklanmış olduğum göğsünden çıktım.

Hiç bir şey demeden ayağa kalktım. Yakıcı güneş tepede bana inat yaparmış gibi parım parım parlıyordu. Buruk bir tebessüm ettim. Payiz yanıma geldi.

"Ne dedi doktor ?" Yüzümde ki tebessümü silmeden ona doğru döndüm.

"Çok fazla dinlemedim ama kanser dedi."

"N-nasıl?" Omuz silkip önüme döndüm. Derdi veren Rabbim dermanıda verirdi elbet. Güçlü olmak zorundayım. Anneme verdiğim sözüm için, hayallerim için, aşık olmak için güçlü olmalıydım.

"Doktorun yanına gidelim hadi." Arkasını dönüp yürümeye başladı.
"Neden Payiz?" Anında bana dönmüştü, kaşlarını çatmış bakıyordu.

"Ne neden ?" Ellerimi kaldırıp sonra hızla yere indirim belimin iki yanına vurdum.

"Tam üç senedir aynı okulda okuyoruz göz göze gelmişliğimiz bile yok, ardından cafe de çalışmaya başlıyorsun tek kelime muhabbetimiz yok ama kaç gecedir burda benim yanımdasın. Neden Payiz? Neden beni yalnızlığımla bir başıma bırakmıyorsun?"

Omuz silkip konuşmaya başladı
"Canım öyle istiyor. Hoşuma gidiyor hastaneler." Tekrar önüne dönüp yürümeye başladı. Dalga geçiyordu resmen benimle.

Tekrar doktorun kapısını çalıp girdik.

"Korkuttun Cemre beni." Hafif tebessüm edip koltuğa oturdum.

"Öncelikle bu hastalığı yenme ihtimalin olduğunu sakın unutma. Mutlu olman lazım morelinin yüksek tutmam gerek."