three • meanie

014

"GYU...Ano nang gagawin ko? Wala na tayng pera, wala na rin akong trabaho. Konti na lang ang ipon ko at maging ang sayo. Paano tayo magbabayad dito sa hospital?," she cried.

Fvck. This is the biggest challenge that ever happened in our three years living together. Nagkataon talagang nagkasunod-sunod lahat ng pinakamabibigat na problema. Parang gusto ko na lang din umiyak sa sobra-sobrang emosyon. Naghalo halo na lahat ng negative, nagkaisa na silang lahat at pati anak ko ay di pinatawad.

Nakakainis. Pati ako ay nawalan ng trabaho. Nasa kritikal na kondisyon si Arisu. At...the biggest one. WE ARE IN SEOUL. Nasa lugar kami kung saan lahat na yata nang problema ay di na kami titigilan pa.

Tinitigan kong mabuti si L. I'm not just worried of the child but also of her. Nang makita ko ang mukha niya nang sinabi nang doktor na kailangan dalhin ang bata dito ay parang nakaramdam din ako ng kaba. Parehas kaming takot sa lugar na ito, pero heto at nakarating na naman kami dito.

Okay lang naman. Okay lang. Mas nakakatakot ang mawalan ng anak. Hindi ko kaya.

"Huwag mo munang isipin yan. Gagawa ako ng paraan. Malalagpasan din natin ito," I whispered.

She looked at me hopelessly. She bit her lips and showed me something through her eyes. Mabilis akong umiling.
"But, Gyu...Paano pag wala na talaga? Kailangan kong sabihin sa kanya!," she exclaimed.

Pinanlakihan ko siya ng mata. Umiling iling ako at napakuyom ang mga kamao. "No! I won't give the two of you to him! Baka..baka iba na—"

Tumayo siya at hinarap ako. "But it's for my daughter. Our daughter," she said.

Nagmatigas ako. Tumalim ang mga mata ko at saka sumagot, "No. Hindi ka na lalapit at makikipagkita sa lalaking yun! Kung kailangan kong maghanap nang trabaho kahit janitor! Basta, hindi ko an hahayaang mangyari ulit yung nangyari noon!"

Mas lalo siyang napaiyak. Napatakip siya sa bibig at napatingin sa anak namin. "What if something happens to he—"

Mabilis ko siyang hinigit palapit sa akin. I kissed her forehead and buried my face on her hair. "Don't think of the what ifs, bebs. She'll survive. We'll survive."

She clutched my shirt and sobbed.
"Yeah. She will. We will. Thank you, bebs. Thank you."

Hindi ko na hahayaang masira ulit siya tulad nang nangyari sa kanya three years ago. I can't look at that sad and pained face again

NAKAGAT ko ang labi ko habang nakatingin sa linya ng mga nag-a-apply.

Tatlong araw na akong naghahanap nang trabaho at ni isa sa mga inaplayan ko ay hindi ako tinanggap. Nakakainis. Kaya...

Showbiz na naman ang kalalagyan ko. Heto, mag-aapply ako bilang PA. ULIT. Wala na kasi akong alam pang gawin. Ito na ang huling pag-asa ko. Kahit medyo nakakatakot dahil malaki ang possibility na makakasalubong ko lang sa kung saan saan ang mga taong kinalimutan ko na.
Pero sino bang naghahanap ng PA?

Napatingin-tingin ako sa nga kalinya ko. Halos puro babae at binabae. Iilan lang ang mga lalaki at bilang pa sa mga daliri ng kamay ko. Napabuntong-hininga ako.

Sana matanggap ako. Sana matanggap ako.

Ano nang gagawin ko kapag wala pa rin akong trabaho? Hindi ko naman kayang makita na naghihirap si L at ang anak niya. Ayoko namang ibalik sila kay DK, masakit yun para kay L.At hindi rin ako papayag.