three • meanie

EPILOGUE

I STRUGGLED from where I am sitting.

"Arisu? L?," tawag ko ulit sa mga may-ari nang mga pangalang iyon.

But still, no one responded. Hindi ko naman makita ang paligid dahil may nakatakip sa mga mata ko. Wala ring mga ingay o kaluskos man lang. Halatang mag-isa ko lang dito sa kwartong ito.

Pero bakit pakiramdam ko ay may nanonood sa akin? Malakas ang tibok nang puso ko at napakapamilyar nun. At isang tao lang ang nakakapagbigay nang pakiramdam na iyon sa akin.

Jeon Wonwoo.

Di ko siya naririnig ngunit nararamdaman ko naman ang mga matitiim niyang titig. Halos kalahating oras na akong gising at simula pa kanina ay ramdam ko na ang paninitig niya, hindi nga lang siya nagsasalita, I even thought he wasn't breathing already.

Akala ko paggising ko ay nandito din ang mag-ina. Pero base sa pakikiramdam ko ay wala sila dito. Marahil ay dinala sila sa ibang kwarto.
I should be afraid for that fact. But I am not. There is this feeling na alam kong magiging okay lang silang dalawa. Siguro ay dahil alam kong this kidnapping is planned at may kinalaman dito ang mga baliw naming mga ex-boss. Simula paggising ko at nalaman kong nandito si Jeon Wonwoo, alam ko nang magiging okay lang sila.

But still, umaasa akong nandito lang din sila kaya ko sila tinatawag.
"Arisu. L," I repeated.

Napapitlag ako nang bigla na lang may nabasag. And Wonwoo cursed so loud and crisp. Then, he threw another and another.

"Boss!," I exclaimed.

The crashing of things stopped. I heard him stepped towards me. Nagulat pa ako nang tanggalin niya ang piring sa mga mata ko at saka niyugyog ang mga balikat ko.

"Alam mong nandito ako pero siya pa rin ang hinahanap mo! Hindi ka na nga niya sinasagot, hinahanap mo pa rin siya! Wala siya dito! Wala na! Hindi ka na niya sasagutin! Dahil hinding hindi mo na siya makikita pa!," he shouted. Frustration is all over his voice and he's very mad.

Nang makapag-adjust ang mga mata ko sa liwanag ay mukha niya agad ang una kong nakita. His eyes are red, so as his nose and cheeks. May bakas nang luha sa mga pisngi niya at magulo na rin ang buhok niya. My heart clenched with how he looked and I couldn't stand not to cry. My eyes stung and I suddenly wanted  to cry.

Nakakaiyak pala kapag nakita mong umiiyak din ang taong mahal mo. Pero ano bang iniiyakan niya? Ako nga dapat ang umiiyak ngayon, eh, dahil ako kinidnap. Iyon pa. Bakit niya kami ipinakidnap?

"Boss, bakit mo ginagawa to?," tanong ko. Napakagat labi ako at talagang tinitigan ko siyang mabuti sa mga mata.

He didn't look away. Sa halip ay nakipagtitigan pa siya sa akin. He cupped my face and caressed my cheeks. His eyes are tearing again and it's making me out of breath.

"Because you are mine, Gyu. Binabawi lang kita," he said with full of heart-wrecking emotions.

My heart leaped and stumbled, but came back running fast again. My system shook and it made my eyes more stingy.

"I'm yours?," tanong ko.

He nodded. Idinikit niya ang noo niya sa noo ko. He closed his eyes and opened his mouth to speak. "Four years ago, when you asked me if I needed you in my life and I said no. I answered 'no' because that time, I don't only need you in my life but I need you as my life. It was love at first sight, baby. And I always considered you as mine since then. You are mine, Kim Mingyu. Sa ayaw mo man o sa gusto, wala ka nang magagawa, akin ka talaga. At kung iniisip mong pumunta ulit sa piling nang iba at iwan ko, think twice, dahil hindi kita palalabasin sa kwartong ito hanggang hindi mo sinasabing mahal mo rin ako at hinding hindi mo na ako iiwan."