Yifan'ı terk ettiğimde benim için hayat zorlaşmıştı. Yaşamıyor gibiydim. En kolayı ondan nefret etmeye çalışmaktı. Ne kadar uğraşsam da yapamamıştım.
Sürekli onunla ilgili kötü düşünmeye çalışıyordum. O benim için, terk edilse de umursamayan biriydi. Aslında peşimden ayrılmamıştı. Sürekli barışmak istiyordu. Ama bana asla açıkça nedenini sormamıştı. Gerçek sebebi öğrenmeye çalışmamıştı. İlişkimizle veya onunla ilgili bir nedeni olduğunu düşünüp, düzeltmek için yalvarmıştı. Daha sonra da pes etmişti.
O benim için her zaman ayrılığı kabullenen biriydi. Onu bıraktığımda bundan mutlu olup hayatına devam ettiğini düşünmüştüm. Belki de böyle düşünmek kalbimi rahatlatıyordu. İyi hissetmek için onun kalbinin beni bıraktığını düşünmeye ihtiyacım vardı.
Haber sitesinde gördüğüm şeyle sertçe yutkundum. Bu da ne demek oluyordu? Annesi, babasına benimle ilgili bir şeyler söylemiş ve o da Yifan'ı reddetmiş olamazdı değil mi?
Kalkıp koşarak karşıya geçtim. Yifan elindeki bezle tepsileri kuruluyordu. İçerde kimse olmamasından cesaret alarak bağırdım.
"Bu da ne demek oluyor?!"
"Neyden bahsediyorsun?"
"Baban sana dava mı açtı? Bunun benimle ilgisi var mı Yifan?"
"Öyle mi yapmış? Ona teşekkür edeceğim."
"Yifan! Beni deli etmek mi istiyorsun sen?! Ne demek oluyor bu?! Ne yaptığını sanıyorsun sen?! Neden gidip inkar etmiyorsun!"
"Ben de onu söylemek için gelmiştim oğlum. Bu ne demek oluyor?"
Annesinin sesiyle olduğum yere çakıldım. Değil konuşmak, korkudan nefes bile alamamıştım.
"Anne? Neden geldin?"
"Soruma cevap ver Yifan! Babana söylediklerin doğru mu? Ne demek oluyor bu?"
Şaşkınlıkla annesine döndüm. Öfkeyle bana bakıp Yifan'a doğru ilerledi.
"Cevap ver bana Yifan!"
"Babamdan duyacağını duymuşsun işte. Hala neyi bilmek istiyorsun?"
"Şimdi gidiyorum. Akşam eve geldiğinde bu konuyu konuşacağız. Kaçabileceğini zannediyorsan yanılıyorsun."
"Orası artık benim evim değil anne. Ben artık başka bir yerde yaşıyorum. Sen bugün arkadaşlarınla eğlenirken evden eşyalarımı aldım. Lütfen bir daha buraya gelme."
"Bizden vazgeçiyorsun öyle mi? Onun için mi?"
Beni işaret ettiğinde başımı eğdim. Bu yaptığı biraz ileri gitmekti. Babasının bunu neden yaptığını henüz anlayamasam da Yifan'ın benim yüzümden evden ayrılması huzursuz hissetmeme sebep olmuştu.
"Evet anne. Sizden onun için vazgeçiyorum. Bir gün beni affetmeye karar verirsen konuşuruz. Şimdi lütfen evine git."
Annesinin dolu gözlerle ona bakması canımı acıtmıştı. Ama sesimi çıkarmıyordum. O gidene kadar söyleyeceklerimi içimde tutuyordum.
Kapıdan hışımla çıktığında Yifan'a yaklaştım. Gözlerimi gözlerine diktiğimde gülümsemesi büyüdü.
"Açıklama mı istiyorsun?"
"Açıklama istiyorum Yifan."
"Birbirimize ilk dokunduğumuz anı hatırlıyor musun?"
"Ne? Sana bir şey soruyorum! Dalga mı geçiyorsun?!"
