Εβαζα και το τελευταιο βιβλιο στην τσαντα μου οταν η πορτα ανοιξε και μεσα μπηκε ο αδερφος μου.
" Καλα δεν μπορεις να χτυπησεις την πορτα..." του ειπα και αυτος καθισε στο κρεβατι μου.
" Η μαμα μου ειπε να ετοιμαστεις.... σε λιγο θα φυγουμε" ειπε με ενα χαμογελο και εγω τον κοιταξα με απορια... πως γινεται παντα να ειναι χαρουμενος....πως το μπορει αυτο...
" Γιατι εισαι παντα χαρουμενος".. τον ρωτησα και αυτος κοιταξε το πατωμα..
" Γιατι μπορω και γιατι πρεπει....για σενα.. " μου ειπε και μου ρπιασε το χερι.
" Για να δεις οτι εμεις η οικογενεια σου δεν τα παραταμε ....δεν προκειται να το αφησουμε ετσι.. θα παλεψουμε για σενα" μου ειπε και σηκωθηκε πανω.
Τον κοιταξα που εβγαινε απο το δωματιο μου και οταν εκλεισε την πορτα καταλαβα οτι εγω δεν εκανα κακο μονο σε εμενα αλλα και στους αλλους..προσπαθουν να με κανουν να νιωσω καλητερα και εγω τους διωχνω.
Η πορτα ανοιγει για δευτερη φορα αλλα αυτη την φορα μπηκε η μητερα μου και οχι ο αδερφος μου...
" Ελα αγαπη μου θα σε βοηθησω εγω" μου ειπε.
Δεν μπορω να θυμωσω ή να πω καυι κακο γιατι ειναι η αληθεια.... ειμαι πια αχρηστη...δεν υπαρχω καποια.
Η μαμα μου με βοηθησε με τις σκαλες και μετα με οδηγησε στο αμαξι της.
Η μαμα εβαλε αμεσως μπρος το αμαξι και φυγαμε.Στην διαδρομη κανενας δεν μιλησε.....προσπαθουσα να συνειδητοποιησω οτι εγω σε λιγο θα παω σχολειο....δεν ξερω πως ναφερθω... τι να κανω...
Πως θα νιωσω οταν ολοι θα με δουν.
Απο τις σκεψεις μου με εβγαλε το χερι του αδερφου μου που κρατησε γερα το δικο μου..
Στα δυσκολα παντα ο αδερφος μου ειναι διπλα μου και τον αγαπαω παρα πολυ. Κοιταξα για μια στιγμη τα χερια μας και μετα τον ιδιο.
" Σε ευχαριστω για ολα" του ειπα και χαμοεγλασα...
Ο αδερφος μου δεν προλαβε να απαντησει γιατι το αμαξι σταματησε και καταλαβα οτι θα επρεπε να βγουμε..
Ανοιξα την πορτα και κοιταξα το σχολειο..
Ο αδερφος μου εφερε το καροτσακι και με βοηθησε να κατσω...
" Το περιμενα πιο δυσκολο" του ειπα και χαμογελασε...
" Κανονισε να την βοηθας" ειπε στον αδερφο μου η μαμα μου και ο Ροτζερ της εκανε νοημα να φυγει....
