Kadın - Adam

Giriş 1

Kadın, bal sarısı bir göğün altında yürürken yol kenarında mutsuz bir çiçek buldu. Yarısı ezilmiş; kırılmış, solmuş. Diğer yarısı ise hayattan, ezilmiş tarafının intikamını almak istercesine yaprakları alabildiğine sağlıklı, gür ve hayat doluydu.

Kadın narin parmaklarıyla yine son derece narin bir şekilde kucakladı çiçeği. Evet doğru! Yerdeki çiçek tek bir daldan oluşmasına rağmen kadın onu kucakladı. Çünkü bu öyle bir kadındı hani şu azı çoğaltan; yoku var eden kadınlardan.

İşte tek bir çiçeği bile bir demet gibi kucaklayıp sıkı sıkıya sarılmıştı. Çok sevdi onu. Kendine benzetti. "Aynı benim gibi" dedi kendisinin bile duymakta güçlük çektiği bir ses tonuyla.

Sonra çiçeğe doğru eğilip "Aynı benim gibisin" diye tekrarladı. "Aramızdaki tek fark ne biliyor musun? Sen ölü tarafını da hayat dolu tarafını da herkese gösteriyorsun. Oysa ben öyle değilim. Beni çevremdeki insanlara sorsan kimisi mutlu der, neşeli der, gamsız der kimisi üzgün der, mutsuz der, kırgın der. Çünkü ben, beni kim nasıl görmek isterse öyle gösteririm kendimi onlara. "Dostların" ön yargılarını boşa çıkartmak hoş olmaz öyle değil mi?

Oysa siz bitkiler, hayvanlar, çocuklar biz insanlar gibi misiniz? Ne rol yapmayı bilirsiniz ne de maske takmayı. Bu arada şaşırma lütfen tabii ki çocukları da insanlardan saymıyorum.

Benim lügatımda insan pek iyi bir anlama gelmiyor çünkü. Eminim seni bu hale getirende bir insandır. Bu hal demişken ben yine gevezeliğe daldım, hadi eve gidip seni su dolu bir vazoya koyalım.