||Loving you is a painful||

รอยบาดแผล และคำปรึกษา???

"แซมมาหาหน่ะวิฟ เค้ามารอนานแล้ว ลุงเลยให้ไปรอข้างบนห้องหนู มีเรื่องอะไรที่โรงเรียนกันหรือเปล่าหน่ะ หน้าตาเละเทะเชียว"

ลุงจอร์จบอกฉัน แต่ในสมองฉันกลับตื้อมาก เพราะฉันรับรู้ได้ถึงหายนะทันทีเมื่อชื่อนี้ถูกพูดถึงขึ้นมา

ฉันจึงได้แต่พยักหน้าตอบรับลุงจอร์จ รังเรใจว่าจะขึ้นไปดีไหม ยังไงฉันก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้อยู่แล้ว ฉันจึงเดินไปที่ตู้อุปกรณ์ทำแผลแล้วหยิบเอาขึ้นไปข้างบนด้วย วันนี้ฉันได้บทบาทใหม่มา 1 อย่าง นางพยาบาลลวงหัวใจ 55555555555 ถุ้ย สวยตายเถอะหล่อน

ในที่สุดฉันก็เดินมาหยุดที่หน้าตัวเองแล้วจึงค่อยๆเปิดประตูไปแบบช้า ฉันเห็นแซมกำลังนั่งรอฉันอยู่ตรงโซฟาข้างหน้าต่างอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรเมื่อฉันเดินเข้ามา ฉันจึงพูดขึ้น

"ลุงจอร์จบอกว่านายมาหาฉัน ฉันเลยเอายาทำแผลขึ้นมาให้ด้วย"

ฉันบอกแซมแต่แซมกลับหันมามองหน้าฉันเฉยๆ

"งั้น... เดี๋ยวฉันทำแผลให้นายเอง"

แซมไม่ได้ปฏิเสธ หรือพูดอะไร ฉันจึงค่อยๆหยิบยามาล้างแผลให้เค้า ทั้งๆที่บาดแผลสดๆมาเจอกับความแสบของยา แต่แซมกลับไม่แสดงความรู้สึกเจ็บหรือท่าทีอะไรเลย นี่เค้าเป็นคนอยู่หรือเปล่า ฉันจึงลองหยิกหน้าเค้าไปหนึ่งที

"โอ้ยย ยัยบ้าเธอมาหยิกหน้าฉันทำไมเนี่ย" แซมกระชากมือฉันออก

"ก็ฉันเห็นนายไม่แสดงความรู้สึกอะไรเลยว่าเจ็บหรือแสบหรือปวด ฉันอยากรู้ว่านายเป็นคนอยู่หรือเปล่าเลยลองทดสอบดู แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ฮี่ๆ"

แซมไม่ได้พูดอะไรต่อ ฉันก็เลยพูดอะไรต่อไม่ถูก จึงหันไปทำแผลต่อให้เสร็จๆ ทำไมหน้าตามันดูจริงจัง แถมยังไม่พูดจากวนประสาทฉันอีก อะไรของมันฉันเดาอารมณ์มันไม่ถูกเลยจริงจริ๊งงงงงง

"เสร็จแล้วล่ะ ฉันไม่ได้ติดพาสเตอร์ยาให้นายนะเพราะเดี๋ยวแผลมันอับ"