||Loving you is a painful||

เจ็บนี้อีกนานนนน

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
ปวดหัวง่ะ😩 ไม่น่าไปเลยเมื่อคืน มีแต่เรื่อง ทำไมชอบมีแต่ปัญหาเข้ามาหาฉันด้วยวะ ไอสูงนะไอสูง นายทิ้งฉันไว้ไม่พอแถมยังมาด่าฉันอีก สุดท้ายฉันก็เป็นฝ่ายผิดตลอดอยู่ดี
ว่าแต่เมื่อคืนมันจะเป็นไงบ้างนะ นายตามหาฉันหรือเปล่า คงไม่หรอก ช่างเถอะมัวแต่นึกถึงอดีตไปก็เท่านั้นเพราะฉันยังไงก็ต้องไปโรงเรียนอยู่ดี หยุดได้ปุ๊? แง เสียใจ อาบน้ำแต่งตัวแพรบ คร่ำครวญไปเพื่อ?
.
.
"อรุณสวัสดิ์ค่ะป้าซาร่าห์ ลุงจอร์จ" ฉันเห็นป้าซาร่าห์ยังคงเตรียมอาหารเช้า เลยสงสัยว่าฉันตื่นเช้าเกิน หรือป้าซาร่าห์ตื่นสายกันนะ
"อรุณสวัสดิ์จ้ะ หิวหรือยังนั่งก่อนสิ วันนี้ป้าเตรียมของพิเศษไว้ให้หนูเลยช้านิดหน่อย"
"ขอบคุณค่ะ ป้าซาร่าห์น่ารักตลอดเลย 😁"
"แหม่ลืมลุงเลยนะ งอน" ลุงจอร์จแกล้งงอนเป็นเด็กไปเลย
Knock! Knock! Knock!
มีเสียงเคาะประตูหน้าบ้านเรียกความสนใจของทุกคน
"ใครมาเคาะประตูบ้านแต่เช้านะ แซมหรือเปล่า" ลุงจอร์จพูดถึงชื่อแซมขึ้นทำให้ฉันแทบสำลักน้ำ ว่าแต่นายนั่นจะมาทำอะไร
"งั้นเดี๋ยววิฟไปเปิดเองค่ะ" สงสัยจัง
ในขณะที่ฉันไปกำลังเดินไปเปิดประตูหัวใจของฉันเต้นอย่างรวดเร็วเมื่อคิดถึงว่าเมื่อเปิดประตูไปแล้วจะต้องเผชิญหน้ากับแซม ทำไมฉันรู้สึกประหม่าแบบนี้นะ
แต่เมื่อเปิดประตูขึ้นกลับไม่ใช่แซม ทำให้ฉันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่กลับเป็นคนที่ฉันไม่คิดว่าจะเป็นเค้า...ออสติน
"นายมาทำอะไรที่นี่ออสติน?" ฉันถามด้วยความสงสัย
"ก็เมื่อคืนฉันบอกเธอว่าฉันจะมารับเธอไปโรงเรียนด้วยกัน และเธอก็ตกลง" ออสตินพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนกวนประจำตัว
"จริงหรอ?" แอบงงเบาๆ ตอนไหนวะ สงสัยคงตอบไม่มั่วซั่วจนไม่ได้คิด ไอ้วิฟเอ้ยไอ้วิฟ
"ใช่แล้ว" ยิ้มแบบนั้นอีกและ นายช่วยเก็บรอยยิ้มดูดผู้หญิงไปก่อนได้มะฉันเห็นแล้วรำคาญ
"ใช่แซมไหมวิฟ?" ลุงจอร์จตะโกนถามมาจากในครัว
ออสตินทำหน้าสงสัยใส่ฉัน ก่อนที่ฉันจะตะโกนตอบลุงจอร์จ
"ไม่ใช่ค่ะเพื่อนวิฟเอง งั้นวิฟไปโรงเรียนก่อนนะคะลุง สวัสดีค่ะ"
ฉันไม่รอให้ลุงจอร์จตอบ จึงลากออสตินออกมาหน้าบ้าน
"แล้ว..."
"แล้วอะไร? นายจะยืนรออะไรอยู่ ฉันไปของฉันเองได้" ออสตินทำหน้าเหมือนเด็กหลงจากแม่ในห้าง ทำให้ฉันอดใจอ่อนไม่ได้
"โอเคๆ ฉันไปด้วยก็ได้" ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องทนกับสายตาอาฆาตของผู้หญิงในรถ
"เธอพูดจริงๆนะ" ออสตินทำท่าดีใจ
"เออนะสิ ฉันจะพูดเล่นทำไม"
ฉันกับออสตินกำลังจะเดินไปขึ้นรถ แซมกับเนทก็ขับรถผ่านมาพอดี ฉันกับแซมสบตากัน แต่สายตาของแซมแสดงความไม่พอใจมาก จนฉันไม่อยากจะมองแซม ทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆในท้อง
ทำไมนายมองฉันเหมือนฉันเป็นขยะเปียกแบบนั้นละเเซม?
ออสตินเรียกฉันหลายรอบให้ขึ้นรถ เพราะว่า
ฉันมัวแต่เหม่อลอยคิดกับตัวเองจนลืมออสติน
"วิเวียน กลับมาที่โลกได้แล้ว เฮ้?"
"ฮะ? โอเคไปสิ"
วันนี้คงต้องมีเรื่องอีกแล้วแน่เลย ถึงภายนอกฉันจะดูไม่เป็นอะไร แต่ภายในของฉันไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึกนะ...
.
.
เรามาถึงโรงเรียนเหมือนปกติ แต่ครั้งนี้ไม่ปกติเพราะฉันมากับออสติน เมื่อออสตินจอดรถรถเสร็จฉันกับออสตินก็เดินเข้าโรงเรียนพร้อมกัน ทำให้ดึงดูดความสนใจของสาวๆในโรงเรียน และแน่นอนมันไม่ใช่เรื่องดีแน่
"วิเวียน เธอเดินเข้าไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันกลับไปเอาของที่รถก่อน"
ออสตอนประทับจูบที่หน้าผากของฉัน ทำให้ฉันตกใจจนพูดอะไนไม่ออก ได้แต่อึ้ง
"นี่มันที่สาธารณะนะออสติน! นายห้ามทำแบบนี้กับฉันอีก อีกอย่างฉันไม่ใช่แฟนนายสักหน่อย" ออสติยทำยิ้มไร้เดียงสา
"งั้นก็เป็นสิ" ออสตินถามหน้าตาย
ฉันไม่ยืนรอต่อจึงรีบเดินเข้ไปในโรงเรียน ขืนอยู่ต่อมีหวังฉันได้ต่อยมันหงายแน่
ในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าไปในโรงเรียนฉันก็เห็นแซมกับเพื่อนๆนั่งรวมกลุ่มกันอยู่ตรงม้านั่งตัวยาว
"หวัดดีวิฟ" เนททักทายฉัน แต่แซมไม่มองหน้าฉัน แถมทำเป็นเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตนด้วยซ้ำ
"หวัดดีเนท" ฉันทักทายเนท และโบกมือทักทายให้กับคนอื่น ก่อนจะขอตัวเดินเข้าโรงเรียนไป
ทำไมเช้านี่ฉันรู้สึกว่าทางเข้าโรงเรียนมันไหกลแสนไกลจัง โว้ยยยยย ไม่ชอบแบบนี้เลย
"วิฟ เธอเป็นอะไรอ่ะ" โซเฟียเธอมาได้สักทีฉันรอตั้งนาน
"โซซซซ เลิกเรียนไปเที่ยวกัน ฉันเบื่อ 😩"
"โอเคๆ เธอโอเคนะ?" ฉันพยักหน้า
แต่ความจริงฉันไม่โอเคเลย มันรู้สึกแปลกๆ ฉันอยากจะกลับไปนอนจริงๆ ก็คงมีแค่เตียงนั้นแหละที่ไม่เคยจะทำร้ายฉันนน
ฉันกับโซแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน ต่างคนต่างเรียน เรียนๆๆๆๆๆๆๆ 😑
.
.
ฉันมาเข้าห้องน้ำก่อนที่จะไปกับโซ ฉันเลนบอกให้โซไปรอที่รถได้เลยเดี๋ยวฉันตามไป
แต่สิ่งที่เจอกลับเจอยัยแมดดี้กับเพื่อนอีกสองคน หรือจะเรียกว่าลูกน้องดี
"ไงยัยตัวแสบ?" ว่าแล้วยัยนี้ไม่เคยมาดีอ่ะ
"ไงอ่ะ ฉันจะขี้มีไรไหม?"
"ก็ไม่มีหรอก"
"ดีฉันจะได้ขี้สักที จะเอาสักก้อนมะ?"
ยัยแมดดี้ทำหน้าตาขยะแขยงใส่ฉัน
"อ้าวเสร็จแล้วหรอ?" นี่ยังอยู่อีกหรอ อิเปรต
"นี่ยัยปีศาจเธอมีอะไรกับฉันเธอก็พูดมาเลยเพื่อนฉันรออยู่ให้เกียรติเพื่อนฉันบ้าง"
"ได้ เธออย่างรู้มากใช่ไหมว่าอะไร" ผัวะ!
ยัยแมดดี้ตบฉันอีกแล้ว รอบนี้โดนเต็มๆ แล้วลูกสมุนยัยแมดดี้ก็เข้ามาล็อคตัวฉันเอาไว้
ทำให้ฉันสู้ไม่ได้
"เมื่อกี้สำหรับที่เธอมายุ่งกับแซม และนี่สำหรับเมื่อคืน" ผัวะ!
ฉันรู้สึกได้ว่ามรเลือดไหลที่ปาก แน่สิโดนตบตั้งสองที ฉันจึฃพยายามดิ้นๆให้หลุด และรับไปหยิบสายยางฉีดตูดฉีดใส่ยัยพวกหมาบ้า พวกนั้นจนหนีกระเจิง
จากนั้นฉันจึงโทรหาโซเพื่อที่จะบอกว่าให้เธอกลับไปได้เลย
ฉันรอสายสักพักโซก็รับ
(ฮัลโหล วิฟเธออยู่ไหนฉันรอเธอตั้งนาน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม)
"ใจเย็นๆโซ ฟังฉันก่อน ฉันจะบอกเธอว่าให้เธอกลับไปก่อนเลย"
(อ้าวทำไมละ ไม่ไปแล้วหรอ?")
"เอ่อออ คือฉัน... อ่อฉันท้องเสียหน่ะ"
(แล้วเธอกลับไหวหรอ ให้ฉันไปส่งไหม?)
"ไม่ๆ ฉันโทรบอกลุงแล้ว แต่นี้ก่อนนะ บาย"
ฉันตัดสายโซ และค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเหมือนคนอ่อนแอ ตอนนี้ในหัวของฉันว่างเปล่าไปหมด อยากจะร้องไห้จนตายแต่ก็ร้ิงไม่ออก ฉันรู้สึกท้อแท้...
.
.
ฉันเดินมานั่งที่สวนสาธารณะคนเดียว เพราะ
ฉันไม่อยากกลับบ้านไปเจอใครตอนนี้เลย สภาพฉันเหมือนคนไปกัดกับหมาป่ามาอย่างงั้นแหละ นี่ก็เย็นแล้วลุงจอร์จต้องเป็นห่วงแน่เลย รีบกลับดีกว่า
แต่แล้วฉันก็สวนกับออสตินระหว่างทางเดินกลับบ้าน
"วิเวียนฉันรอเธอตั้งนานเธอไปไหนมา?"
ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่อยากหันไปให้ออสตินเห็นหน้าฉันตอนนี้
"วิเวียนหยุดก่อนสิ"
ออสตินเดินลงมาจากรถและจับแขนฉันให้หยุดเอาไว้ แต่ฉันก้มหน้าไม่สบตาออสติน เพื่อที่ออสตินจะได้ไม่เห็นหน้าฉัน
"เธอก้มหน้าทำไม เงยหน้ามาคุยกับฉันสิ"
"เปล่า นายกลับไปเถอะนี่ก็จะถึงบ้านฉันแล้ว" ฉันตอบโดยไม่หันไปมองหน้าออสติน
"แต่เธอดูไม่โอเคเลยนะ"
"ฉันไม่เป็นไร! นายกลับไปได้แล้ว"
ฉันตะคอกใส่ออสติน ทำให้ออสตินเงียบ ฉันจึงเดินหนีออกมาก่อน รู้สึกผิดจัง ทั้งๆที่ออสตินก็ไม่ได้รู้เรื่องเลย เค้าเป็นห่วงฉันชัดๆ ฉันขอโทษนะออสติน แต่วันนี้ไม่ใช่วันของฉันเลยจริงๆ 😔
.
.
ฉันเดินมาถึงประตูหน้าบ้านไม่กล้าเปิดประจตู ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันเสียงดัง ยิ่งเเล้วเลย ไม่กล้าเจอหน้าใคร
ฉันค่อยๆเปิดประตูบ้านเข้าไป แล้วก็เจอเข้ากับ ลุงจอร์จ ป้าซาร่าห์ ป้าโลลิ แล้วก็...แซม
"ทำไมวันนี้กลับช้าจังเลยละวิฟ ลุงกับป้าเป็นห่วงแทบแย่" ลุงจอร์จถามขึ้น
"ตายแล้ววิฟ หน้าหนูไปโดนอะไรมาลูก" ป้าซาร่าห์ถามด้วยความตกใจ
"เอ่ออ คือวิฟ... อ่อ วิฟตกชิงช้ามาค่ะ พอดีวิฟไปเล่นที่สนามเด็กเล่นกับเพื่อนมาเลยตกชิงช้ามาหน่ะค่ะ" โกหกชัดๆ ใครจะกล้าพูดความจริงล่ะว่าโดนตบมา คงได้ช็อคกันทั้งบ้าน
"มาเดี๋ยวป้าทำแผลให้" ป้าซาร่าห์พูด
ฉันนั่งลงรอในขณะที่ป้าซาร่าห์ไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาทำแผลให้ฉัน แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่าแซมมองมาที่ฉัน
.
.
"เสร็จแล้ว"
เมื่อป้าซาร่าห์ทำแผลให้ฉันเสร็จ ฉันก็เลยขอตัวเข้าห้องห้องไปนอนพัก
วันนี้มันเป็นวันที่เฮงซวยอะไรกันวะ ตั้งแต่เช้า อยากจะนอนพักสักปีเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น ถถถ
อาบน้ำก่อนดีกว่าจะได้หลับสบายตัว
ในขณะที่ฉันแช่ตัวในอ่างน้ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
(Unknown)
"ใครโทรมา"
ฉันพูดขึ้นกับตัวเอง จึงกดรับ
"ฮัลโหล?"
(หวัดดีวิเวียนนี่ฉันเอง)
"นี่ฉันเองไหน? ฉันไม่รู้จักหรอกนะถ้านายไม่บอกชื่อหน่ะ" โรคจิตปะวะ
(ออสตินเอง เธอนี่กวนได้ตลอดเวลา 24/7 เลยนะ)
"อ่อ นายนี่เอง ก็นายไม่ยอมบอกชื่อหนิ ใครจะไปรู้ได้ละ แล้วนี่นายเอาเบอร์ฉันมากจากใครเนี่ย?"
(ฉันขอมาจากโซเฟียหน่ะ ฮี่ๆ) ทำมาเป็นขำนะไอบ้า
"เอ่อ ออสติน คือเรื่องเมื่อเย็นฉันขอโทษนะที่ตะคอกใส่นายไปอ่ะ" รู้สึกผิดจริงๆ
(ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจเธอคงมีเหตุผล)
"ขอบใจนะที่เข้าใจ ไม่เหมือนคนบางคน"
(เหมือนใครหรอ?)
"อ่อไม่มีไร"
(อื้มแล้วพรุ่งนี้เธอว่างไหม)
"ไม่รู้สิต้องดูก่อน"
(งั้นถ้าเธอว่างฉันจองตัวเธอนะ 😁)
"ฉันคนนะไม่ใช่ตั๋วละครลิง 😑"
(555 อย่าลืมละ แล้วฉันจะมารับนะ จุ๊บๆ)
ยังไม่ทันจะด่าไอบ้านี่ก็ตัดสายไปแล้ว
คิดไปคิดมาออสตินก็เอ๋อๆดีแฮะ
.
.
คิดถึงเตียงจังงงงงง
จะนอนให้อืดไปเลยวันนี้ ป่านนี่โซจะนอนยังนะ แต่ก็พึ่งจะไม่กี่โมงเอง ไม่เป็นไรตอนนี้ขอตัวนอนก่อนดีกว่า เพลียย
Kncok! Knock! Knock!
ตายเถอะใครอีกว่ะ
"เข้ามาได้ค่ะ"
และผู้มาเยือนก็คือแซม เฮอะ!
"นายมีอะไร" ฉันถามเสียงเย็นชา พร้มอไม่มองหน้า
"เปล่า" แล้วมันจะขึ้นมาทำไมวะ
"หรอ ฉันนึกว่านายจะขึ้นมาด่าอะไรฉันอีก" ฉันประชดใส่แซม
"เธอไปทะเลาะกับใครมา?"
"เปล่า ฉันตกชิงช้มาตังหาก 😒"
"เธอคิดว่าฉันไม่รู้รึไง ดูรอยแผลก็รู้และ แล้วยิ่งนิสัยกวนประสาทของเธอยิ่งแล้วใหญ่ ทำไมฉันจะไม่รู้"
"นายพูดเหมือนฉันเป็นฝ่ายหาเรื่องอย่างงั้นแหละ นายไม่แม้แต่อยู่ในเหตุการด้วยซ้ำ"
"เธอทะเลาะกับแมดดี้ใช่ไหม?"
ฉันเงียบไม่ตอบอะไร เพราะต่อให้พูดอะไรออกไป หนืออธิบายยังไงแซมก็ไม่เคยเห็นใจฉันสักนิดเดียว
"เธอมีปัญหาอะไรกับแมดดี้นักหนา?"
"มีหรอ? นายคิดว่าฉันเป็นคนคอยหาเรื่องยัยนั้นตลอดใช่ไหมแซม?
"แล้วจะให้ฉันคิดอย่างอื่นได้ไง"
"ตั้งแต่ฉันมาเหยียบที่นี่ สิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดคือ ความสงบ การอยู่แบบไม่ต้องยุ่งกับใคร ไม่ต้องมีเรื่องให้รำคาญใจ แต่สิ่งที่ฉันคิดพวกนั้นมันผิดไปหมด!"
"ฉันไม่รู้" แซมตอบหน้าเฉยชา
"หึ ใช่สิก็นายไม่เคยรู้อะไรเลย"
"ทำไมฉันจะไม่รู้! คิดว่าคืนนั้นฉันไม่รู้หรอ?!"
"คืนไหนอะไรของนายอีก"
"ปาร์ตี้ที่บ้านเนทไง หึ นัวเนียกันเชียว"
"อ่อ ออสตินนะหรอ เค้านิสัยดีออก" ฉันพูดทำท่าเหมือนคนกำลังมีความรัก
"หึ ได้กันไปกี่ครั้งแล้วละ"
"นั่นใช่คำที่เอาไว้ใช้กับผู้หญิงหรอแซม?!"
"ผู้หญิงแบบเธอไง ง่าย!"
เจอคำนี้ออกจาปากของแซมฉันแถบจะทำอะไรไม่ถูก แต่ฉันก็ต้องสู้กลับ ฉันจะแสดงความรู้สึกต่อหน้าแซมไม่ได้
"ถึงฉันจะง่าย ฉันก็ไม่ง่ายกับนายหรอก"
"ดี ผู้หญิงอย่างเธอไม่มีค่าในสายตาของฉันหรอก"
"ก็ดี นายหมดธุระของนายได้ยังฉันจะได้นอน เพราะยิ่งฉันฟังนายพูด ฉันยิ่งฟังไม่รู้เรื่อง ฉันฟังเสียงหมาเห่าไม่ค่อยรู้เรื่องหน่ะ"
"เธอนี่มันไร้ความรู้สึกจริงๆ"
แซมพูดทิ้งท้ายแล้วจึงเดินออกจากห้องฉันไป ทิ้งเอาไว้แค่ฉันกับเสียงความคิดของตัวเอง และเสียงหัวใที่เต้นดังจนแทบจะระเบิดออกมา
ฉันมันตัวปัญหาหรอ?
ฉันมันตัวร้ายหรอ?
ฉันมันเป็นผู้หญิงง่ายหรอ?
ฉันไร้ความรู้สึกหรอ?
...แซมนายไม่รู้หรอกว่าคำพูดพวกนั้นมันทำให้ฉันเจ็บแค่ไหน โดยเฉพาะคำพูดที่ออกจากปากของนาย แซม...