Rüzgarın boğuk sesi ile irkilirken yüreğim,
aklım yağmur damlalarının saflığındaydı.
Hep böyle olmuştur zaten;
yüreğim aklıma zıt düşmüş,
adeta iki ruhun
tek bir bedene
sıkışıp kalmasını yaşamışımdır.
Hatta zaman zaman,
kendimden uzaklaşıp
izlemişimdir hayatımı
bir başka gözden...
Sizin hiç kendinizle savaşmışlığınız var mı?
Benim var...
Aklımı bir yana yüreğimi bir yana koyup izliyorum zaman zaman...
Aklım diyor ki; aldın dersini otur artık köşene bir soluklan. Hayat bu yorgunlukla devam etmez dinlen!
Yüreğim diyor ki; giden zaman geri mi gelirmiş hiç! Yaşa korkmadan soluk soluğa nefessiz kalana dek yaşa!
Her ikisine de hak vermeden edemiyorum...
Ama bazen duyguları öldürmekte zorlanıyorum. Ben öldü dedikçe dirilen hatıralar var.
İyilik uçsuz bucaksız bir deniz ve ben o denizde üzerime atılan çamurlardan arınıyorum adeta...
Belki de bekliyorum korkmadan nefessiz kalana dek yaşayacağım şeyi bekliyorum.
Zamanı geldiğinde yaşayabilmem için dinlenip gücümü toplamam gerekiyor belki de...
Belki hayat dediğimiz şey dünya üzerinde esen bir rüzgar ve belki bizler birer yağmur damlasından ibaretiz...
Kimimiz çamura düşüp kirleniyor, kimimiz denize düşüp yok oluyor, kimimiz ise bir ağaca can veriyor...
Siz hangi yağmur damlasısınız?
