Een Bekend Gezicht (Langzame Updates)

3: Tante Margots grote vergissing #2

Harry Potter is niet van mij, ik speel er alleen maar mee. Fijne tweede kerstdag!! 🎁🎄

EBGEBGEBGEBGEBGEBGEBGEBG

Tante Margot stond op de drempel. Ze leek sprekend op om Herman; ze was ook groot en dik, met een paars gezicht en zelfs een snor, al was die niet zo borstelig als de zijne. In haar ene hand had ze een enorme koffer en met de andere klemde ze een oude, slechtgehumeurde buldog tegen zich aan.
"Waar is Dirkmansje? Waar is m'n lieve kleine neefje?"

"Ha! Lief én klein? Echt niet!" schreeuwde Sirius bijna.
"Ssh!" siste Lily.

Harry wist dat Dirk zich dat geknuffel alleen liet welgevallen, omdat hij er flink voor betaald kreeg, en toen ze elkaar weer loslieten hiel Dirk inderdaad een knisperend briefje van twintig pond in zijn dikke vuist.
"Petunia!" galmde tante Margot. Oom Herman kwam ook binnen en deed met een joviale glimlach de deur dicht.
"Thee, Margot?" zei hij. "En wat wil Grompie?"
"Ik geef Grompie wel wat thee op m'n schoteltje," zei tante Margot.

Grompie begon te grommen toen Harry ging zitten, waardoor tante Margot voor het eerst oog kreeg voor Harry.
"Zo!" blafte ze. "Dus jij bent er ook nog steeds?"
"Ja," zei Harry.
"Zeg dat niet op zo'n ondankbaar toontje. Het is verrekte aardig van Herman en Petunia dat ze je in huis willen hebben. Dat had ik nooit gedaan. Als je bij mij op de stoep was gedumpt, was je linea recta naar het weeshuis gegaan."

"Lily?" vroeg James met een zwak stemmetje. "Zou je mijn haar los willen laten? Je trekt nogal hard." Lily keek naar haar hand die nog steeds in James' haar gedraaid zat en zag dat ze een flink pluk haar vasthad in haar dichtgeklemde vuist.
"Sorry," ze liet los. "ik kan dat mens gewoon niet uitstaan." mompelde Lily.

Hij dwong zichzelf tot een pijnlijke glimlach. "En grijns niet zo brutaal! Je gedrag is er niet op vooruitgegaan sinds de laatste keer dat ik je gezien heb. Ik had gehoopt dat ze je op school wat manieren zouden bijbrengen. Waar hadden jullie hem ook alweer naartoe gestuurd, Herman?"
"St. Walpurga's," zei oom Herman snel. "Een eersteklas inrichting voor hopeloze gevallen."
"Aha, krijgen jullie lijfstraffen op St. Walpurga, jongen?" blafte ze over tafel heen.
"Ja," zei Harry. Hij bedacht dat hij het maar beter meteen goed kon doen en voegde eraan toe: "Voor het minste of geringste."

"Oh Harry toch, dat je dit allemaal moet doen." zuchtte Hermelien. "Dit heeft hij me nooit verteld. Hij zei alleen dat ze verschrikkelijk is, maar ja, iedereen heeft wel een irritant familielid. Ik dacht dat het gewoon een té klagerige tante was of zo, maar dit?"

"Ben jij vaak geslagen?"
"Jazeker," zei Harry. "Ik ben de tel krijtgeraakt."
"Dat toontje bevalt me niet, jongen. Als je zo luchtig over die aframmelingen kunt spreken, is het duidelijk dat ze niet hard genoeg slaan."

"Wat een onzin.."

"Jullie moeten jezelf geen verwijten maken dat het fout is gelopen met die knul, Herman," zei ze op de derde dag tijdens de lunch. "Als een slecht karakter aangeboren is, kan een buitenstaander daar niets aan veranderen."

"Wat zei ze?" Zei James fel.

"Elke fokker weet dat. Je ziet het bij honden ook vaak. Als er iets mis is met het teefje, mankeert er ook iets aan haar puppies -"

"Hey!" Riep Lily verontwaardigd. "Harry is perfect!"
"Ja," ging James verder. "En Lily ook!"

Op dat moment spatte het glas dat tante Margot in haat hand had uit elkaar. Glassplinters vlogen in het rond en tante Margot sputterde en knipperde met haar ogen.
"Margot, gaat het?"
"Maak je geen zorgen. Ik zal wel te hard geknepen hebben. Ik heb gewoon veel kracht in m'n handen."

"Heeft hij net.." begon Remus.
"Fantastisch.." mompelden James en Sirius tegelijk.

"Jij wordt een flinke, stevige kerel, Dirkmans, net zoals je vader. Ja, doe maar nog een glaasje, Herman. Nee, dan hij.."
Ze gebaarde met haar hoofd naar Harry, die een hol gevoel in zijn maag kreeg.

"Houd je in, Harry," mompelde Lily. "Anders heb je grotere problemen."
Hermelien lachte. "Sorry, maar Harry kennende, gaat dat niet gebeuren. Harry heeft nogal een kort lontje als je het over zijn familie of vrienden hebt."

"Het zit allemaal in het bloed, zoals ik laatst al zei. Slecht bloed komt altijd boven. Ik wil je familie niet afkraken, Petunia, maar je zus deugde van geen kant."

"Hey!" Zei James boos.

"En toen legde ze het ook nog aan met een of andere nietsnut en het resultaat zien we hier voor ons."

"Hey!" Riep de rest.

"Jullie hebben nooit gezegd wat die Potter nou eigenlijk uitvoerde."
"Hij - hij deed niks," zei oom Herman. "Werkeloos."
"Dacht ik het niet! Een waardeloze, luie, steuntrekkende profiteur die -"
"Niet waar!" Zei Harry plotseling. Het werd doodstil aan tafel. Harry trilde van top tot teen. Hij was nog nooit zo kwaad geweest.
"Ga verder jongen, dus je bent trots op je ouders? Ze rijden zich dood (zullen we dronken zijn geweest) en-"
"Ze hebben zich niet doodgereden!" Zei Harry.
"Ze hebben zich wél doodgereden, lelijke leugenaar! Je bent een brutale, ondankbare kleine-"

Plotseling deed tante Margot er het zwijgen toe. Ze scheen op te zwellen van onbeschrijflijke woede- maar dat zwellen hield niet op.

"Oh, Harry.." zuchte Hermelien lachend, rollend met haar ogen.

Ze zwol op als een monsterlijke ballon. "MARGOT!" Langzaam zweefde ze omhoog en maakte furieuze, ploppende geluidjes.

"Wat - is er net gebeurd?" Vroeg Sirius. "Want, dat - was - geweldig!"

Voor iemand hem kon tegenhouden holde Harry de eetkamer uit, naar de bezemkast onder de trap. De deur van de trap vloog door toverkracht open en binnen een paar tellen had hij zijn hutkoffer naar de voordeur gesleept.

"Kom terug!" Brulde oom Herman. "Kom terug en zorg dat ze weer normaal wordt!" Maar Harry was in de greep van roekeloze woede.
"Ze verdiende het," zei Harry. "Het was haar eigen verdiende loon. Ik ga weg, ik ben het zat."

"Wauw, ik ben eigenlijk heel trots op hem," Zei James grijnsend. "Zijn eerste woede-magie, volgens mij."

"Ik heb nog iets mee genomen," zei Hermelien opeens. Ze graaide in haar tas en haalde er een zak met zelfgemaakte cakjes en brownies uit. "Eet smakelijk."