Always (On-Going)

Chapter 1: Stranger

"I'm sure everyone has a side that they don't want other people to see"

"Morning Tricia!" bati sakin ni Amy

"Amyyyyy! Omg wait lang may napansin ako... Tumangkad ka!" sagot ko.

"Ansama mo saken ha. After 2 months of vacation ganyan sasabihin mo saken? hindi mo man lang ako kinamusta." patampo nitong sabi.

Apat na taon ko ng kilala si Amy sa katunayan siya ang una kong naging kaibigan simula nung nag highschool ako. Makulit, kadalasan hopeless, mahilig kumain, madalas matulog sa klase pero aside sa mga flawses niya naging bestfriend ko siya.  

"Eto naman parang di nasanay sakin tska alam mo namang namiss kita no." 

"Oo na. bolahin mo pa ko and by the way nagawa mo ba yung questionnaire para sa pagpili ng university?" pangiti nitong tinanong

"Yup. why? hulaan ko, hindi mo na naman ginawa?"

"Hihihi. PAKOPYA AKO SIGE NAAA! PLEASEEE!? Alam mo namang hindi ko magagawa yun eh, you know that i'm busy with our fabulous vacation?"

"Fabulousin ko yang mukha mo e. napaka hopeless mo talaga."

"Thank you so much! I love you talaga."

Last year na namin sa highschool kaya karamihan ay busy na sa mga plano nila sa college. Entrance exams, Review Centers, Career Orientations and stuff. Well 3rd year palang pinag isipan ko ng maigi kung ano gusto kong kunin at pasukang university sa college.

"By the way... isa sa mga friends ko from different school tinatanong number mo, can i tell him?" tanong ni Amy sakin habang kinokopya yung sagot sa questionnaire .

"Sabihin mo sa kaniya wala akong panahon sa mga ganyan." sagot ko.

"Aw, again?" sagot niya

Dahil sa mga tanong ni Amy sakin hindi ko namalayang nahulog ko yung eraser ko sa lapag.

"Nahulog mo yung eraser mo." sabi ni Carlo habang iniaabot sakin yung eraser.

"Th-Thanks." sagot ko habang papalayo siya.

"Ang gloomy tingnan ni Carlo no? though i guess hindi na bago yun... He's like a person na sa bahay lang palagi habang nagbabasa ng mga weird stuff." sambit ni Amy.

"Weird stuff?" tanong ko.

Naka eyeglasses, Maputi, Slim built, mahaba ang buhok, palaging nakasuot ng jacket kahit mainit. Well for me he's normal i think, siguro may mga tao lang talaga na ganun.

"Yeah. Don't you think so too? More importantly pupunta kami ng amusement center ni Joycelyn and the gang para mag karaoke mamayang gabi, gusto mong sumama?" tanong ni Amy sakin.

"Ah... Sorry, I can't..." Sagot ko.

As long as you don't try to find it out, you may never see someone's true self. That's typically... how it is of course. After ng klase i waved at them para magpaalam, it's not like any different for me. Nagmadali akong umuwi para maglinis at magluto ng dinner.

"Kailangan ko pa palang sunduin si Erol." bulong ko sa sarili ko.

Ever since i was little, both of my parents have been busy with work.