Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 12

POV Dyla

Iedereen kijkt Cemal verbijsterd aan. 'Ik?' Vraag ik verward. Cemal knikt met een grote grijns op zijn gezicht. 'Is dat we verstandig Cemal, wie weet vermoorden ze haar!' Zegt Leon. 'Nee, dat zullen ze niet!' Ik kijk Cemal vragend aan en zeg 'En hoezo niet?' Weer die grijns. 'Omdat David het lievelingetje van de goden niet wil vermoorden' antwoord hij luchtig. Ik zucht en leg mijn hoofd op mijn handen. 'Ten eerste Cemal..' Begin ik 'Ik ben niet het lievelingetje van Eleios, dat is David. ten tweede, ze zouden me sowieso gevangen nemen en ten derde moet ik nu eerst naar Elemenos.' Woedend staat Cemal op 'Betekend Myrthe dan helemaal niet voor jou?!?' Vraagt hij woedend. Nu word ik ook boos. 'Je weet dondersgoed dat Myrthe veel voor mij betekend!! Maar Jenava, jij en Myrthe zullen altijd op de tweede plek komen!!' Cemal laat zich met een dodelijke blik op mij weer in zijn stoel zakken. Ik kijk even dodelijk terug. 'Ik hoop dat je beseft dat dat nog steeds een plek hoger is dan waar ik mezelf zet' zeg ik ijzig. Cemal, en alle andere aan deze tafel, behalve Timon, die ons nu ook met een raar gezicht zit aan te kijken,weten wat op nummer één staat. Elementos. Ik sta op en zeg 'Ik zal kijken of ik snel terug kan komen, dan zal ik op de terug weg langs Entropia gaan. Anders stuur ik een postduif waarin staat dat ik de tijd niet heb.' En met deze woorden loop ik de kamer uit en de troonzaal uit, op weg naar Elementos.

Er is niemand, het is doodstil bij het altaar van Eleios. Ik wist zeker dat ik hem voelde, maar het gevoel verdween op de weg naar Elementos. En nu sta ik hier, bij de verwoeste brug naar het kapotte altaar van Eleios. Ik zucht en klim de berg af. In de verte zie ik Eva. Eigenlijk wil ik zo snel mogelijk naar Myrthe, maar misschien heeft Eva me nodig. Ik loop op haar af en ze draait zich om. 'Dyal!!' Roept ze verrukt uit, en geeft me een knuffel. 'Hey' zeg ik  terwijl  ik haar terug knuffel. 'Wat kom je hier doen?' Ik heb de neiging om te zeggen dat ik voor haar kom, maar dat zou een leugen zijn. 'Ik kom hier voor Eleios.' Eva kijkt mij verbaasd aan. 'Eleios? Heeft hij je geroepen? Waar is hij?' Ik schud triest mijn hoofd 'Hij riep me niet....of tenminste....ik dacht van wel maar het gevoel verdween op de weg hierheen' Eva kijkt verdrietig, ze wil Eleios nog liever zien dan ik. Hij is voor haar als een vader, hij heeft haar als zijn eigen dochter opgevoed. Dan fronst Eva haar wenkbrauwen. 'Wacht, waneer voelde je het?' 'Een uur of twee drie geleden, hoezo?' Eva kijkt bedenkelijk. 'Ik voelde toen ook iets.' Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog 'Ook iets?' Ze knikt. 'Maar het was niet Eleios' antwoord ze. Ik denk diep na. Ik kan niet voelen of het een bepaalde god is die me roept, maar wie is het dan? 'Weet het wie het was?' Vraag ik. Ze schud haar hoofd, en haar rode haar matcht de rode zonsondergang. Daardoor besef ik me hoe laat het al is. 'Ik moet gaan' zeg ik. Eva kijkt me triest aan. 'Moet dat?' Ik knik. 'Jenava zit weer in moeilijk heden' haar gezicht klaart een beetje op. 'Wat voor moeilijk heden?' Ik zucht 'dat vertel ik je de volgende keer oke?' Antwoord ik. Ze kijkt me boos aan. 'Dat zeg je altijd, maar je komt nooit!' Ik besef dat ze wel een punt heeft. 'Myrthe, je weet wel, de prinses van Jenava was weggelopen, en is toen dus gevangen genomen door Kanta-Tribo, en die heeft haar weer aan Entropia gegeven' Eva kijkt me verheugt aan. 'Dus je gaat naar Entropia?' 'Niet voor Eleios' zeg ik meteen. 'Als hij daar is zal ik zeggen dat je hem wil zien, oke?' Eva knikt teleurgesteld, ze dacht vast dat ze mee mocht. Ik geef haar een knuffel en zeg 'sorry dat ik zo druk ben, als ik Myrthe terug heb kom ik een paar dagen hier slapen oke' ik voel haar knikken, maar als ik haar loslaat zie ik een traan over haar wang rollen, en het breekt mijn hart als ik me omdraai en wegloop.
Op naar Entropia.

Weer een hoofdstuk!!!! Is er iemand die in mijn andere Jenava fanfiction wil? Of in dit boek? Handig als ik wat inspiratie heb :\