Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofstuk 52

POV Myrthe

Zonder op het schouwspel achter me te letten ren ik richting het grote portaal, waar ik me achter verschuil.
Mijn hart bonkt in mijn keel en mijn ademhaling gaat sneller dan ooit.
Ik moet rustig blijven, anders kom ik hier nooit weg! En dan is alles voor niks...
Alleen heb ik geen idee of ik hier doorheen moet of niet.
Opeens zie ik een vlam door de lucht schieten, en voor ik het weet zie ik een sierlijke vogel, gloeiend van het vuur, neerstorten, net achter een rots.
Ik voel een raar gevoel vanbinnen, dat zegt dat ik moet gaan kijken.
Ik kijk nog een keer naar het portaal voordat ik een sprintje trek naar de rots, en een schreeuw ontsnapt mijn keel als ik zie wie daar ligt.
Dyla, met gesloten ogen en een pijl door haar rechter arm.
'Dyla!' Roep ik terwijl ik naast haar neer kniel.
Ik wil haar gezicht naar me toe draaien om te kijken of ze wakker wordt maar ik trek mijn hand terug als ik de koude huid voel.
Ze kan niet...ik weet zeker dat de vogel hier net is neergestort, het is onmogelijk voor haar om dood te zijn, het mag niet...
Ik voel een enorme knoop in mijn maag ontstaan, en de eerste tranen beginnen in mijn ogen op te komen als Dyla haar ogen opent.
Voor een seconde deins ik achteruit, want haar ogen zijn niet meer de grijsblauw die ze ooit waren, ze zijn pikzwart. Maar het volgende moment is dat weg, en hebben ze de normale kleur weer.
Gezichtsbedrog, het is hier ook zo verdomd donker!
Dyla tovert een klein glimlachje tevoorschijn.
'Hey Myrthe' zegt ze met een schorre stem.
Ik kan niks anders dan lachen, en ik geef haar een stevige knuffel, zo dat ik haar rechterarm niet raak.
Met een kreunt duwt ze haarzelf omhoog, de arm met de pijl stevig tegen haar aan gedrukt.
'We...we moeten gaan...' zegt ze, en ik hoor de pijn in haar stem.
Ik wijs naar het grote portaal, maar ze schudt bijna meteen haar hoofd.
'Nee...niet die...kleinere...' zegt ze terwijl ze in een andere richting begint te strompelen. Snel loop ik haar achteraan en sla haar schouder om me heen als steun. Na nog geen 10 passen horen we achter ons een enorm harde kreet, en ik voel hoe Dyla's lichaam bevriest.
'We moeten doorlopen' zegt ze, en begint weer verder te gaan, en ik loop met haar mee.
We komen in een soort tunnel terecht, en bij elke splitsing blijft Dyla even staan, voordat ze een kant kiest.
Ik hoor ergens achter ons een harde explosie, en ik voel mijn hartslag sneller gaan.
Net als ik begin te denken dat er geen einde aan komt, zie ik nog zo'n portaal, alleen nu veel kleiner dan de vorige.
'Ga, ik kom zo...' zegt Dyla, terwijl ze met haar gezicht naar de lange gang gaat staan.
'Nee!' Begin ik meteen 'ik ga je hier niet achterlaten!'
Ik zie dat ze zucht, terwijl ze de gang in staart.
'Myrthe, het was geen vraag!'
'Ik blijf hier....' begin ik weer, maar Dyla draait zich wild naar me om.
Ik deins een paar stappen achteruit als ik de zwarte ogen zie, die ik eerder ook zag.
'Ga!' Schreeuwt een vreemde stem, door de mond van Dyla, ik staar haar een paar seconden angstig aan voordat ik achteruit stromen en door het portaal heen stap.

POV Dyla

Ik hap naar adem als Myrthe eindelijk door het portaal stapt. Ik voel een raar gevoel van binnen, dat ik niet helemaal kan plaatsen, het zit opgekropt in mijn borst en hoofd, waardoor het lijkt alsof ik elk moment kan ontploffen.
En de kloppende pijn in mijn arm werkt ook niet mee.
Ik kijk naar de donkere pijl, die dwars door mijn onderarm zit. Rood bloed druipt langzaam door de zijkant van de gaten. De donkere punt is vlijmscherp, en de metalen schaft steekt er aan de andere kant uit
Ik weet dat het bloed tegengehouden word door de pijl, maar op dit moment doet elke beweging pijn.
Mijn hoofd schiet in de richting van de gang als er nog een explosie klinkt.
Snel probeer ik met een hand een strook van mijn broek af te scheuren, wat meer pijn doet dan bedoeld.
Ik draai de lap stof tot een dikke strook en zet mijn tanden in de vieze stof.
Ik pak de pijl vast net voor de punt en knijp mijn ogen dicht.
Ik geef een ruk aan de pijl, en meteen schiet een onverdraagbare pijn door mijn arm.
Ik schreeuw het uit terwijl ik op de lap stof probeert te bijten, waardoor het als een zacht gekreun klinkt. Het bloed loopt nu in dunne stroompjes over mijn arm, met de pijl er nog steeds in.
Nog een ruk en hij is eruit. Voordat ik meer ga twijfelen geef ik nog een ruk, en de pijl schiet er uit.
Deze keer schreeuw ik het uit van de pijn, die alles verblind. Het bloed stroomt nu hevig uit het gat in mijn arm, en snel wikkel ik de stof er strak doorheen. De pijn word hierdoor alleen maar erger.
Ik bijt hard op mijn lip om niet nog een keer te schreeuwen.
Al snel proef ik de metale smaakt van bloed in mijn mond, ik probeer mijn adem onder controle te houden terwijl de witte vlekken voor mijn ogen langzaam verdwijnen.
Ik hoor duidelijke voetstappen uit de gang komen en daar verschijnt Helldark.
Meteen zet ik een paar stappen achteruit, richting het portaal, en ik zie dat hij op het punt staat om een sprint in mijn richting te trekken.
'Als...als je een stap dichterbij komt ga ik door het portaal' zeg ik, mijn stem onvast van de bonkende pijn in mijn arm.
Meteen zie ik dat zijn aandacht op scherp staat, dat is precies wat ik wou weten. Hij kan niet door het portaal, Myrthe is veilig.
Ik weet dat ik nu ook door het portaal zou moeten stappen, maar ik kan mezelf er niet toe in staat brengen.
Nog niet.
'Hoe hebben jullie Myrthe te pakken gekregen?' Vraag ik.
'Wat bedoel je?' Vraagt hij, maar zijn stem verraad dat hij iets achterhoud.
'Doe niet alsof ik dom ben!' Sis ik boos 'ik snap net zo goed als jij dat je niet door dit portaal kan!'
Ik zie iets van woede over zijn gezicht als hij merkt dat ik het weet, maar hij zwijgt koppig.
'Zeg het!' Schreeuw ik opeens, en ik voel een kil gevoel door mijn lichaam stromen, de woede borrelt diep van binnen en langzaam glijd er een rode waas over mijn ogen. Ik zie Helldark dood op de grond liggen, in een grote plas bloed. En van binnen voel ik een geweldige voldoening, ik maak me net klaar voor een sprint in Helldark zijn richting, om het visioen werkelijkheid te maken als zijn stem me terug brengt in de werkelijkheid.
Meteen zet ik een paar stappen naar achteren, waardoor Helldark direct stil is. De rode waas is weg en Helldark staat op dezelfde plek.
Ik wou hem zojuist te lijf gaan zonder wapen.
Wat gebeurt er met me...
Ik voel een enorme paniek in me opkomen, en voor ik het weet draai ik me om en spring het portaal in, achter me hoor ik nog net een woedende brul van Helldark voordat het zwart wordt.