Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 35

POV Dyla

Ik zet een paar stappen achteruit en met een harde beweging steek ik mijn zwaard terug in mijn schede.
'Van alle jongens uit heel Jenava!' zeg ik misschien iets te hard tegen Myrthe. 'Voor mijn part iemand uit Nieuw-Fenrin of Atla!'
Ze kijkt schuldig naar de grond.
'Van alle jongens kies je hem...'
Met een zucht ga ik op de rand van het grote bed zitten en leg mijn hoofd in mijn handen.
Myrthe is verliefd....op een Firjaan! Wat moet ik hier in hemelsnaam mee doen?! Of nog erger, hoe moet ik dit aan Cemal vertellen?!?!
Ik hoor dat Myrthe op me af loopt. Ik kijk en ze staat met een haast smekende blik voor me.
'Vertel het alsjeblieft niet aan Cemal' fluistert ze haast, ik hoor dat ze op het punt staat van huilen.
Met nog een zucht sta ik op en geef haar een knuffel, terwijl ik over haar schouder Frigus nauwlettend bekijk.
Als ze me loslaat kijk ik haar in de ogen.
'Hoe kan je nou verliefd worden op familie van Joris?' Vraag ik een beetje bedroefd.
'Hij is anders, echt waar!'
Hoofdschuddend loop ik op Frigus af, die weer een beetje angstig achteruit deinst.
Ik steek mijn hand uit en hij kijkt er verbaasd naar.
'Ik weet niet wat voor gekke gewoontes jullie hebben in Firjen maar hier in Jenava schudden we elkaar de hand' zeg ik, misschien een beetje te nijdig.
Met een rood hoofd schud hij mijn hand.
'Dyla' zeg ik beleefd
'Frigus...'
'Ik weet wie jij bent, het neefje van Joris is het niet?'
'Ja maar...'
'Het boeit me niet, maar één ding moet je begrijpen, als je Myrthe ook maar iets aandoet vil ik je levend'
Ik zie dat zijn bleke huid nog iets bleker word. Hij knikt snel.
Ik wend me weer tot Myrthe.
'Ik kwam hoe eigenlijk om te vragen waar Cemal is, heb je enig idee?'
'Die is wat verder Eos in getrokken, voor de oorlog met Entropia'
Ik staar haar verbaast aan. Ik weet niks over een oorlog met Entropia.
Myrthe haalt haar schouders op als een gebaar van "ik weet het ook allemaal niet"
Ik loopt met snelle passen naar de deur, en vlak voordat ik weg ga kijk ik nog even om.
'Op een dag zal je het aan Cemal moeten vertellen, dat weet je toch?'
Myrthe knikt een beetje afwezig.
'Ik zal een extra bord eten laten brengen' zeg ik voordat ik de deur dichttrek en wegloop.
Verliefd.....op een Firjaan.....
Oh ja geweldig, daar gaat Cemal super blij mee zijn! Vooral met familie van Joris!
Met snelle passen loop ik de trappen af naar de keuken. En als ik er ben ga ik door de deur heen naar binnen, waar een groep mensen druk staat te schreeuwen en het avondeten aan het bereiden is voor iedereen in het kasteel en de soldaten.
Een klein meisje komt vrolijk naar me toe gerend.
Haar sproetengezicht zit vol met vlekken van meel, net zoals haar schort. Zelfs haar oranje krullen zijn hier en daar wit.
'Hey Dyla, kan ik wat voor je doen?' Vraagt ze vrolijk terwijl ze het zweet van haar hoofd veegt, nog een witte streep achterlatend.
'Ja, ik vroeg me af of je misschien een extra bord eten voor Myrthe kan maken, ze eet in haar kamer.'
'Tuurlijk, breng jij het naar haar toe?'
Ik schud met een trieste glimlach mijn hoofd.
'Nee, ik vertrek zo naar Entropia om Cemal te helpen'
Ze knikt, maar kijkt me aan alsof ik gek ben.
'Ik snap niet waarom je nou nooit eens kan blijven, maar ja, als je zo weg gat moet je wat eten meenemen'
Mijn eerste reactie is is om het af te wijzen, maar als ik merk hoe hongerig mijn buik voelt besluit ik het toch maar aan te nemen.
'Als het kan, ik moet wel zo weg dus..'
'Ik heb wel wat' onderbreekt ze me, en ze verdwijnt tussen de andere koks, om niet veel later weer op te duiken met een zakje.
Met stralende ogen geeft ze het aan mij.
'Wat ben je toch een schat!' Zeg ik glimlachend.
Vanuit het niets knuffelt ze me opeens heel stevig.
Een beetje ongemakkelijk knuffel ik haar terug tot ze loslaat.
'Ik zie je zo weinig' zegt ze met verdriet in haar stem.
Ik kniel voor haar neer zodat we op dezelfde hoogte zitten.
'Als ik weer terug kom en hier een tijdje blijf dan mag jij me leren hoe ik die verrukkelijke koekjes van jou maak, afgesproken?'
'Afgesproken!' Zegt ze, voordat ze me weer omhelsd en weer de drukte in rent.
Een tijdje blijf ik bij de deur staan, kijkend hoe ze met een ingespannen blik nog meer deeg maak, om vervolgens aan de andere kant iets te halen en dan door de chef op haar kop te krijgen over dat ze weer aan het werk moet.
Zo jong, net 10, maar toch doet ze al meer dan ik. Ik kan amper koken.
Mijn glimlach verdwijnt als ik weer naar haar kijk, en ik krijg een leeg gevoel van binnen. Alsof er iets is dat ik mis, een stukje van mijn leven dat ik overgeslagen heb. De priemende blik van de chef haalt me uit mijn gedachtes, en ik snel de keuken uit.
Ik mag dan wel redelijk bekend zijn hier, maar niemand wil ruzie met de chefkok.

Even weer een hoofdstukje, morgen ga ik naar kamp en daar blijf ik tot vrijdag, dus ik voelde me wel een beetje verplicht om een nieuwe te schrijven. Ik hoop dat jullie het leuk vonden, en als jullie nog ideeën hebben, laat het vooral weten in de comments!