Gevonden door mijn broer (the kingdom)

Hoofdstuk 13

POV Dyla

Vermoeid loop ik door het donkere landschap. In de verte zie ik de grote muren van Entropia als een donkere massa in de lucht. Ik ga hier nooit kunnen binnensluipen, maar ik moet het proberen. Terwijl ik naar de muur loop probeer ik de stad van Entropia voor de geest te halen. Ik ben er vaak genoeg geweest, vroeger was ik daar altijd als de goden er niet waren. Of als ze te druk waren. Maar het is zo lang geleden, ik ken de stad nog amper. Op de muur zie ik een paar mensen met fakkels lopen, en ik trek mijn donkere kap nog wat dieper over mijn gezicht. Bij het laatste heuveltje voor de open vlakte voor de muur stop ik. Ik laat me op mijn buik zakken en bestudeer de muur. Aan de rechterkant zie ik de poort, met twee bewakers. Op zich zou ik die wel aankunnen, maar binnen staan er ongetwijfeld meer. Ik blijf hier zo'n half uur zitten, denkend over een plan om binnen te komen, maar er komt niks in me op. Als ik eerlijk ben heb ik veel zin om gewoon terug te gaan naar Jenava, en te zeggen dat ik een leger nodig heb, maar dat zou betekenen dat ik Myrthe aan haar lot over laat. En dat is iets wat ik niet ga doen.

Ik loop richting de poort, de kap van mijn mantel af en mijn zwaard goed zichtbaar. Het voelt raar om zo openbaar naar de vijand toe te lopen. Een van de bewakers merkt me op en stomt de ander aan. 'Niet verder dan dat!' Roept een van hun tegen mij, en ik blijf een paar meter voor hun staan. 'Wie ben jij?' Zegt de ene chagrijnig. De ander kijkt me met grote ogen aan 'Is dat niet....dat meisje.....waar David het over had?' Zegt hij tegen de ander. Nu kijkt ook de ander me met grote ogen aan. Ik kan het niet laten om een klein glimlachje te laten ontsnappen. De bewakers trekken allebei hun zwaard en de eerste roept 'Laat je zwaard vallen!' Ik haak mijn zwaard, met holster, van mij riem en gooi hem opzij. Ik moet wel zeggen dat dit heel onnatuurlijk voelt. 'Op je knieën! Met je handen achter je hoofd!' Ik laat me op mijn knieën zakken en vouw mijn handen achter mijn hoofd. De tweede staat bevroren bij de poort, ik kan zien dat hij erg jong is. De eerste loopt op me af, trekt mijn handen ruw omlaag en bind ze achter mijn rug. Hij trekt me omhoog en begint me te fouilleren. Terwijl hij alle messen weghaalt kijk ik grijnzend naar de jonge bewaker, die angstig terug staart. Als hij, denkt hij, alle messen gevonden heeft duwt hij me richting de poort. 'Meekomen' zegt hij tegen de andere bewaker. Die twijfelt even maar komt wel mee. Ik word door de straten geduwd, en ik herken hier en daar wat dingen. Als we op een grote straat komen begin ik te grijnzen, voor me zie ik de troonzaal. Als we voor de troonzaal stoppen komt er een derde bewaker op ons af. 'Wat moeten jullie?' Vraagt hij op platte toon 'We hebben bezoek voor de koning, zeg hem dat het dringend is, zeg hem dat...' Hij kijkt twijfelend naar mij en grijnzend zeg ik 'Zeg hem dat Dyla is aangekomen' De derde bewaker kijkt twijfelend naar de tweede, maar die knikt alleen maar. De derde haalt zijn schouders op en rent de troonzaal in. Een paar minuten later komt hij terug en knikt richting de troonzaal 'Jullie kunnen naar binnen' ik word naar binnen geduwd en zie David al op zijn troon zitten. De bewaker duwt me vooruit en een stuk voor de troon dwingt hij me op mijn knieën. Ik kijk omhoog naar het gezicht van David. Waarom ziet zijn gezicht er nou zo onschuldig uit?!? Hij is mijn vijand! 'David...' Zeg ik terwijl ik hem met een valse blik aankijk. 'Dyla, ik verwachte je al.' Zegt hij met een glimlach. 'Waar is Myrthe?' Vraag ik rustig, terwijl ik van binnen bijna ontplof van woede. Ik weet niet omdat het komt door de glimlach van David of iets anders, maar ik heb het gevoel dat er elk moment een bom in mij kan ontploffen. 'De prinses is...... veilig.' Ik probeer diep in te ademen om mezelf te kalmeren, als mijn blik op de troon naast die van David valt. Ik draai mijn hoofd zo dat hij perfect in mijn zicht is, en op eens word alles zwart.

Weer een nieuwe hoofdstuk. Alweer. Misschien update ik wel gewoon te veel.