Sana..

01: Sana..

Anong Good sa Goodbye?

Why say the word Good if it feels the other way around?  Why bother to say Good if you could just say Bye?

~°~

When I was young, my Mom thought me to act like a real lady. Kailangan mahinhin, pino ang kilos, hindi tumatawa ng malakas especially sa public places. She thought me how to be decent and to have my manners all the time. Kahit sa pananamit, gusto nya ay elegante kahit simple lang. Nung una, I didn't get her point kung bakit kailangan kong gawin lahat ng 'yon. But when I turned 13, I realized that it was for my own good. People respect me and treat me like a real saint.

Ganon pala yon. Kung gusto mo na galangin ka ng iba, galangin mo din sila.

I was overwhelmed by how  people around me treat me. I feel protected and safe. Pakiramdam ko ay hindi nila ako kayang saktan. They treat me like a princess kahit sabihin ko na wag na nila akong bantayan. But they won't listen. I'm supposed to be treated this way, they always insist.

I was happy. I love everything around me. I always treat things lightly. Not until I started highschool.

Bukod sa iba na ang environment, I had this serious crush sa isang second year student. He's two years older than me but I don't mind.
Mas lumalim pa ang pagkagusto ko sa kanya ng malaman kong best friend sya ni Kuya Dwain.

I told Mom that I like Francis, Kuya's best friend. I don't feel like calling him Kuya kasi parang mali. Feeling ko ay magka age lang kami.
Sabi ni Mommy, okay lang naman daw na magka crush ako kay Francis. Basta wag ko lang daw ipahalata na gusto ko sya. Hindi daw yon ugali ng isang babae. I should let guys show admiration to me and not me whose gonna show them first.

At dahil nga best friend sya ni Kuya, lagi ko syang nakikita sa bahay. Gumagawa sila ng homework, naglalaro ng basketball or kaya Xbox.

Before, kahit laging nandito si Francis wala akong pakealam. Hindi pa ako attracted sa kanya noon at hindi pa sya ganon ka pogi. Patpat pa sya nung elementary days nila. Pero ngayon, kapag nalaman kong pupunta sya dito, I do all the stuffs just to make myself pretty. Hindi ako tinuruan ni Mommy like those things but I just can't help it. Kasalanan ba na magkaroon ako ng crush? Di naman bad ang magpapansin diba?

I remember one time, naglalaro sila ni Kuya Dwain ng basketball sa may court namin sa bahay kasama yung iba pa nilang friends. Nagpagawa si Mommy ng merienda and I insisted that I'll bring the foods to them.
Nagkataon na mga baso ang hawak ko. Ewan ko ba dun sa maid namin dati at bakit baso pa ang pinahawak sakin. Pero dahil gustong gusto ko makita noon si Francis hindi ako umangal kahit ang bigat ng dala ko.
Nung malapit na kami kayna Kuya, hindi ko alam pero biglang napatingin si Francis sa akin. Nagpanic ata ako noon kaya na out of balance ako. I look stupid that time plus I got bruises. Nag panic lahat noon dahil umiyak ako. Pero sa kabilang banda, okay din pala na nasaktan ako that day kasi si Francis ang nagbuhat sakin papasok sa loob para magamot. Marunong din sya mag first aid kaya sya ang naglagay ng ointment sa mga sugat ko.

“Does it hurt?”

Tanong nya sa akin. Tinignan nya ako kaya mabilis akong umiling.
Nang masigurado nyang ayos na lahat sa akin, tumayo na sya at niyuko ako.

“Be careful next time,okay?”

He said tapos ay tinapik nya ang ulo ko na para bang bata pa ako. Ayaw ko sana na ganoon pero wala naman akong magagawa.
Before he could leave that day, I called out his name and I feel so lucky ng tinignan nya ako.

“T-hank you..”

I manage to speak kahit na kinakabahan ako.
Nagulat ako ng lumapit sya sa akin at niyakap ako. He also kissed my forehead and look at me.