Przytul Zostań Bądź

Rozdział 23.

Następnego dnia. Wstałam nie wyspana , chociaż była godzina 12:34. Byłam bardzo spóźniona do szkoły... Wszystko to przez dziewczyny... Ale to nie ważne mogłam równie dobrze nie iść spać i bym nie zaspała. Istny paradoks! Po przebudzeniu wstałam szybko by zrobić coś na śniadanie. Mi i dziewczynom. Dziwnym trafem ich nie obudziłam ,ale najwidoczniej były bardzo zmęczone. Tak samo jak ja. Zeszłam po schodach na dół prosto do kuchni , po cichutku, wyciągłam potrzebne mi składniki do zrobienia naleśników i zabrałam się do smażenia. Po 30 minutach nasze śniadanie było już gotowe. Zaniosłam je na górę , budząc dziewczyny. Gdy tylko udało mi się to zrobić , zapytały zgranym chórem.

-Co to za piękny zapach !-zapytały zrywając się z łóżka na równe nogi.

-Nasze śniadanie - powiedziałam i uśmiechnięta podałam im ich porcję.

-Mm... pyszne - powiedziała Katris.

-Eee... tam przesadzasz - powiedziałam i zaśmiałam się cicho.

-Ale ona ma rację , idź na kucharkę i będziesz nam robiła posiłki , okej ? - zapytała Taylor.

-No ty chyba oszalałaś , ja nie umiem gotować - zaśmiałam się głośno.

-Yyyhhmmm..! - powiedziały głośno chórem.

-No co? Przecież mówię prawdę , czego wy ode mnie chcecie? - zapytałam.

-Pójdziemy  zapisać cię do Master Chefa , My nie żartujemy - powiedziały.

-No wy chyba upadłyście na głowę , nigdzie nie pójdę. Ale już dobrze, kończmy już nasze śniadanie bo musimy zająć się jeszcze Madison i omówić sprawę z Luisem.- powiedziałam i w tym momencie usłyszałam pukanie do mojego pokoju. - Kto tam ? - zapytałam.

-Ja , skarbie - Chris wyszedł zza drzwi i odpowiedział na moje pytanie.

-To fajnie , chodź z nami usiądź - powiedziały. Chris podszedł do nas i usiadł koło mnie , czuć było od niego alkohol.

- Piłeś? - zapytałam pod denerwowanym głosem.

-Trochę wypiłem , słowo - powiedział.

-Wątpię , czuć od ciebie alkoholem z daleka. Idź się o kąpać. W mojej szafie jest ręcznik i twoje ciuchy. - powiedziałam.

-Dobrze skarbie - powiedział -ale wolałbym iść tam z tobą - wyszeptał mi to na ucho ,a ja zrobiłam się czerwona jak burak.

-Idź już - powiedziałam. Chris wziął szybko swoje rzeczy i poszedł do kąpieli. -Dobra dziewczyny , mamy chwile , Co robimy z Luisem ? - zabrałam głos w momencie kiedy Chris wyszedł za drzwi.

-Ehh... ,a co jeśli tam mu będzie lepiej?  nie możemy mu czegoś zakazać i narzucać , to wolny człowiek i może robić co chcę i kiedy chce ,a my nie możemy mu w niczym przeszkadzać - odparła Katris.  Nasze miny posmutniały.

-Masz rację Katris , jak on nie zmieni zdania , to nic nie będziemy mogły nic z tym zrobić - powiedziała Taylor.

-Macie rację ,ale w końcu to nasz przyjaciel. Nie wiem jak wy ,ale jak on wyjedzie będę się codziennie o niego martwić i myśleć ,że nie wróci z powrotem do nas. - powiedziałam.

-My tak samo ,ale nie możemy nic więcej z tym zrobić - powiedziała Taylor.- dobra Kate , ja się będę już zbierać do domu - powiedziała stanowczo.

-Ja też będę się już zbierać , Podrzucisz mnie do domu Taylor? - zapytała Katris.

-Tak , oczywiście - odpowiedziała Taylor.

-No dobrze , to odprowadze was do wyjścia- powiedziałam. Zeszłyśmy na dół i pożegnałyśmy się. Poszłam do salonu by zobaczyć czy rodzice są w domu.  myślałam , że ktoś jest w domu oprócz mnie i Chrisa ,ale jednak nie bo rodzice pojechali na zakupy i zostawili kartkę. Weszłam na piętro i zapukałam w drzwi od łazienki.

-Żyjesz tam ? - zapytałam. Nagle drzwi z łazienki otworzyły się.

-Jeszcze żyje - zaśmiał się.

-Wal się -powiedziałam.

-Oczywiście ,ale tylko z tobą - uśmiechnął się uwodzicielsko.

-Pff..Chciałbyś - powiedziałam odchodząc od niego.

-Kate bo zrobię się nie grzeczny - powiedział stanowczo przypierając mnie do ściany.

-Ani mi się waż - zaśmiałam się kiedy nagle mój telefon zadzwonił.

- Hallo?

-Kate , skarbie przyjeżdżaj szybko do szpitala ,w którym leżałaś. Mieliśmy wypadek i twój tata jest teraz w ciężkim stanie.- powiedziała załamana mama.

-Już jadę mamo. - rozłączyłam się szybko i zbiegłam na dół jak poparzona.

-Kate co się stało ?- zapytał zaniepokojonym głosem.

-Idź szybko do samochodu , musimy jechać do szpitala - powiedziałam stanowczo.

-Już idę - pobiegł szybko do samochodu , nie wiedząc co jest grane ,  odpalił samochód i czekał tylko na mnie. Wyszłam z domu , zamknęłam drzwi i pojechaliśmy do szpitala. Jechaliśmy w aucie ale ja nie umiałam o niczym innym myśleć jak o tym co się właśnie wydarzyło. Cała drżałam ,trzęsłam się i nie mogłam kompletnie zawładnąć nad własnymi myślami. Czułam chodź by ta droga nie miała końca.. ale na całe szczęście bez żadnych przeszkód pmo 15 minutach byliśmy na miejscu.