แก่ก แก่ก แก่ก
นิ้วเล็กพรมพิมพ์ไปตามแป้นพิมพ์ ด้วยอักษรมากมายที่อยู่บนหน้าจอคอมส่งผลให้ร่างบางรู้สึกลายตาไม่น้อย จนสุดท้ายมือเรียวจึงเลือกที่จะกดเซฟงานแล้วปิดจอโน้ตบุ้คตรงหน้าลง เหลือบสายมองนาฬิกาตั้งโต๊ะตรงหน้า ที่บอกเวลา 6 โมงเย็น
ก่อนจะเห็นแสงสีส้มร่ำไรอยู่ขอบฟ้าใกล้ลับจากนภาไปเสียที
ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เก็บของใช้ส่วนตัวบางส่วนลงในกระเป๋าเป้ของตัวเองพลางสะพายขึ้นบนแผ่นหลังเล็ก วางเสื้อสูทไปบนแขนก่อนจะเดินออกมาจากโต๊ะทำงานของตัวเอง
ขาเรียวก้าวพาร่างของตัวเองลงมาถึงชั้นล่างสุดของบริษัท โชคดีที่ตรงหน้าเป็นป้ายรถเมล์จึงไม่ต้องเสียเวลาเดินไปรอไกล นัยน์ตาเรียวรีเหลือบมองนาฬิกาข้อมือสลับกับมองไปบนท้องถนนกว้าง
ปาร์คจีมิน พนักงานบริษัทผลิตน้ำหอม วัย 27 ปี กำลังรอรถประจำทางเพื่อกลับไปยังคอนโดของตัวเอง
หากถามว่าทำไมถึงไม่มีรถน่ะเหรอ จริงๆจีมินก็มี แต่พึ่งถูกมินยุนกิ หัวหน้าแผนกITเอาไปสนุกสุดเหวี่ยงชนเสาไฟฟ้าจนต้องเข้าอู่ไปสดๆร้อนๆมาเมื่อวาน
ทำเอาพนักงานบริษัทผู้ควบตำแหน่งเลขาของประธานต้องมายืนรอรถโดยสารประจำทางแทนที่จะได้ขับรถกลับบ้านสบายๆ
ก่อนที่ทุกอย่างจะชะงักเมื่อเห็นรถสปอร์ตคันสีแดงเพลิงกำลังขับเข้ามาเทียบฟุตบาท กระจกติดฟิล์มทึบกำลังเลื่อนลงพอให้ร่างบางได้เห็นร่างสูง
"ประธาน"
"ขึ้นรถมาเร็ว เดี๋ยวไปส่ง"
คนตัวเล็กขมวดคิ้ว ก่อนจะเอ่ยปฏิเสธด้วยความเกรงใจ
"ไม่เป็นไรครับ กลับเองดีกว่า"
"เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"
