การตื่นขึ้นมาในบรรยากาศหม่นหมองคือสิ่งที่จีมินเกลียดมากที่สุด
นัยน์ตาเรียวรีกระพริบถี่เมื่อต้องสู้กับแสงจ้าในยามเช้า พลิกกายหนีเพื่อนอนต่อแต่ก็เหมือนกับเป็นการฝืนร่างกาย
ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนยังไหลมาเป็นฉาก ใบหน้าของร่างสูงในระยะประชิดนั่น ไม่อาจทำให้สายตาของร่างบางโฟกัสสิ่งใดได้ จำยอมต้องปิดลง และตอบรับจูบเคล้านั่น
อดไม่ได้ที่จะยกฝ่ามือเล็ก แตะเข้าที่ริมฝีปากของตัวเองบางเบา
ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปขยี้หัวตัวเองจนฟูฟ่อง แกล้งลืมไปเสียก็น่าจะพอได้อยู่ อย่างน้อยๆ...
...เขาก็คงไม่ใจร้ายกับเราถึงขนาดไล่ออกหรอก
มั้ง...
ทิ้งเวลาให้ได้ทำความสะอาดร่างกายของตัวเอง ก่อนจะลงไปหาอาหารมื้อเช้าทานในห้องอาหารชั้นล่าง ตอนนี้แขกที่มาร่วมงานก็เริ่มทยอยกลับกันบ้างแล้ว มีพนักงานโรมแรมที่คอยให้บริการและดูแลคิวรถที่จะเข้ามารับแขกทุกท่าน
ก่อนที่นัยน์ตาเรียวรีจะเหลือบเห็นวิคเตอเรียที่เดินลากกระเป๋าออกมาจากลิฟท์ หล่อนหันมามองหน้าจีมินเล็กน้อย ซึ่งร่างบางก็มารยาทดีพอจะยิ้มให้ แต่เธอไม่
วิคนิ่ง, ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองจีมิน ก่อนจะละออกพร้อมกับเดินขึ้นรถไปทันที
ไม่ทันให้ร่างบางได้คลายสงสัย แรงสะกิดจากไหล่ซ้ายก็รั้งให้ร่างบางต้องหันไปมอง
"อ่าว พี่ยุนกิ"
"กินเสร็จยัง" พี่ชายร่างขาวถามขึ้น ก่อนจะหันไปมองจานอาหารของร่างบาง
"ก็อิ่มแล้วอ่ะ"
"เออ งั้นขึ้นไปหาประธานหน่อย เขาเรียกด่วน"
