บรรยากาศบ้านไร่ห่างไกลตัวเมืองตลอดหลายวันที่ผ่านมาช่วยรั้งให้ปาร์คจีมินได้หลงลืมอะไรไปอีกหลายอย่าง
หลงลืมไปแม้กระทั่งคำว่า 'หน้าที่'
"อะ อื้ม!" สะโพกอวบที่ถูกช้อนอุ้มก่อนจะถูกวางลงบนเคาน์เตอร์ครัว ฝ่ามือหนาแทรกเข้ากางเกงเนื้อผ้านิ่ม ดึงรั้งลงจนไปกองรวมอยู่บนพื้น ผิวกายลื่นมือไวต่อการสัมผัส ลูบไล้อยู่เพียงครู่หนึ่งก่อนจะตรงเข้าไปรูดชั้นในสีเข้มตัวน้อยจนมาห้อยค้างอยู่ที่ข้อเท้าเล็ก
"พอ! พะ...พอก่อน!" น้ำเสียงหวานเอ่ยขาดๆหายๆ รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อฝ่ามืออุ่นนั่นชำเราจนช้ำไปหมด
จีมินหอบแฮ่ก เขาสู้อะไรจองกุกแทบไม่ได้สักอย่าง กว่าจะรู้ตัวอีกทีคนตัวสูงก็ป้อนจูบเข้ามาเต็มๆอีกครั้ง เงยหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนที่สองขาอวบจนถูกช้อนขึ้นให้กอดรับสะโพกสอบ
ผ้ากันเปื้อนผืนเล็กที่คนตัวเล็กสวมอยู่ช่วยปิดส่วนกลางลำตัวไว้ได้อย่างหมิ่นแหม่ ดูน่ารังแกไม่น้อยเมื่อจองกุกกำส่วนน่ารักนั่นผ่านเนื้อผ้า ใช้ความสากเสียดสีกับเนื้อน้อยจนมันโป่งพอง ดุนดันจนปริ่มน้ำใสให้ร่างเล็กร้องครางเสียงหลง
"จะ จอห์น..."
"เรียกอีก"
"จอห์น แฮ่ก เอา...เอาอีก แรง...อึก...แรง" เอ่ยประโยคยาวก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเมื่อร่างสูงสวนฝ่ามือที่รูดรั้งแกนกายให้รวดเร็วขึ้น
เสียงหวานขาดห้วง สลับรับกับเสียงหอบหายใจที่หนักหน่วง อ้าปากรับอาหารที่ร่างสูงป้อนเป็น เกลียวลิ้นที่แทรกสอดผ่านเข้ามาอย่างชำนาญทำเอาร่างบางไม่ต่างจากขี้ผึ้งลนไฟ
เสียงหัวเข็มขัดกระทบกันจนใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหว
