Zweinstein will love you.

Hoofdstuk 26

Vanmiddag was de finale van het Tovertoernooi, en iedereen was al in rep en roer. Zou Carlo winnen? Of toch de krachtige Viktor? Of misschien Fleur Delacour? Niemand dacht eigenlijk aan Harry. Ze hadden hem al afgeschreven, en hadden het alleen maar over de opdracht.Ik leunde tegen de muur met mijn armen over elkaar geslagen. Samen met drie andere meisjes kletste ik over het toernooi, totdat Draco ineens voorbij liep. Het werd in één klap stil, en hij keek ons bevreemd aan."Kijk voor je Malfidus, je bent niet interessant genoeg om over jou te roddelen." zei Diana bot."Jij anders wel dan?" antwoordde Draco spottend. "Een krielkip zoals jij is voor geen enkele jongen aantrekkelijk." Hij haalde zijn neus op.Ik ging voor Diana staan. "Geen kwaad woord over mijn vriendin, of je zult vannacht niet meer rustig kunnen slapen. En trouwens, wat moet een jongen zoals jij nou met een meisje zoals Diana? Dat zou voor jou veel te hoog gegrepen zijn." zei ik met een glimlachje.Hij snoof. "Moet ik me dan maar verlagen om tot jouw niveau te komen? Modderbloedje." Opeens waren al mijn remmen verdwenen, en er verscheen een rode waas voor mijn ogen. Met al mijn kracht die ik in me had sloeg ik met mijn vuist in zijn buik."Dit is voor je beledigende opmerkingen," Ik gaf hem nog een mep. "En deze is van mij voor jou! Arrogante rotzak die je bent."Ik draaide me om, en liet Draco vloekend achter. Een aantal mensen klapten en juichten, en een duivelse lach speelde om mijn lippen.Dit voelde zo goed. Ik keek over mijn schouder naar Draco, die met zijn hand voor zijn buik tegen de muur stond. En langzaam kwam zijn middelvinger opgestoken.Hijgend probeerde hij zijn vinger weer snel naar beneden te halen, maar ik was razendsnel en greep hem bij zijn strot."Jij hebt geen idee met wie jij te maken hebt jochie." zei ik met een compleet andere stem. Hij klonk diep, grauw en zwart. Duivels. Ik zag in zijn ogen mijn ogen weerspiegeld. Ze waren helemaal zwart geworden en ik had een dunne pupil. Ik smeet hem tegen de muur. Grijnzend liep ik naar hem toe, met katachtige tred. "En nu, nu ga ik je vermoorden. O, wat heb ik daar veel plezier in!" giechelde ik als een onschuldig schoolmeisje. Opeens lag ik op de grond en spartelde ik in het rond. Sneep en Perkamentus stonden boven me, terwijl ik hysterisch lachte. "Jullie kunnen me nooit te pakken krijgen!" gilde ik.Sneep goot een goedje in mijn mond, en ik begon te schuimen als een dolle hond. Mijn lichaam trok samen, en ik kermde. Opeens trok er een heftige huivering door mijn lijf, en zag ik dat er iets zwarts uit mijn lijf verdween. Ik werd weer langzaam rustig, totdat er opeens een persoon voor me stond. Het was een vrouw met lang, bruin, krullend haar die krankzinnig naar me lachte. "Ik ben Bellatrix van Detta! Jullie kunnen me niet te pakken krijgen! Hihi!" gilde ze, en in een wervelwind was ze weer verdwenen.Trillend kwam ik overeind, maar ik voelde me te zwak.Ik verloor de strijd met het duister en het licht, en ik gaf me over aan het duister. Alweer bewusteloos.

Een felle lamp werd in mijn ogen geschenen, en ik protesteerde tegen het licht. Kreunend probeerde ik mijn ogen open te doen, mijn hele lijf deed pijn, alsof het ongelooflijk op zijn sodemieter had gekregen.Knipperend kreeg ik mijn ogen open, en ik keek recht in de gezichten van Sneep en Perkamentus. Perkamentus keek bezorgd, Sneep op zijn hoede. "Wat is er gebeurd?" vroeg ik aan hen.Ze keken elkaar kort aan. Sneep nam het woord. "Je geest was in de ban van Bellatrix van Detta, zij zat in Azkaban, maar is dus blijkbaar ontsnapt. Waarom ze het deed is ons niet duidelijk, maar het heeft iets te maken met je medaillon."Ik wreef in mijn ogen. "Dus daarom voelde ik me de hele tijd zo raar. Is dat slangengeklets nu ook over of...?" vroeg ik aan hen. Perkamentus keek eventjes naar beneden. "Nee. Alleen dat rare duivelse gevoel dat je had is nu verdwenen. Maar vertel me eens, kun jij ook met andere dieren praten?" Ik kuchte zacht. "Ja, met Briëlle. Mijn uil." verduidelijkte ik."En laatst kon ik ook vogels verstaan die in de boom zaten." Sneep keek me scherp aan. "En waarom, heb je dat niet eerder gezegd?""Omdat ik het pas sinds een paar weken heb. En ook nog maar bij een paar dieren. Dus ik dacht dat het niet zo belangrijk was."Perkamentus zuchtte. "Nou ja, gedaan is gedaan. Heb je laatst ook nog vreemde dromen gehad?" Ik verbleekte. "Ja." fluisterde ik."Over wie." beveelde Sneep."Voldemort." fluisterde ik nog zachter."Onmogelijk! Voldemort is er niet meer, hij is uitgeschakeld." antwoordde Sneep resoluut.Perkamentus maande hem tot stilte. "Wat zei hij tegen je, lief kind?""Dat hij het fijn vond dat hij me eindelijk ontmoette." Ik ademde scherp in. "En dat hij het jammer vond dat mijn moeder er niet bij was. Maar toen herinnerde hij zich dat hij haar zelf had vermoord. Toen dwong hij me het medaillon te geven. Ik weigerde en rende snel weg."Perkamentus en Sneep keken geschokt. "En laatst had ik weer een droom, en daarin zei hij dat hij snel zijn wraak kwam nemen. Dat er weer duistere tijden komen, nog veel duisterder dan vroeger." Ik fluisterde zo zacht, dat ze zich moesten voorover buigen om mij te verstaan."Zou het waar zijn?" zei Perkamentus zacht.Sneep schudde resoluut zijn hoofd. "Niet mogelijk. Ze heeft vast waanvoorstellingen."Ik lachtte spottend. "Als ik het me allemaal verbeeld, waarom herkende ik hem dan direct zonder dat ik hem ooit had gezien? Ook toeval zeker? En dat die Bellatrix mijn geest overnam? Ook zomaar zeker?" Ik schoof de dekens van mijn benen af, en liet mijn benen over de rand bungelen. "Ik heb hier schoon genoeg van. Als jullie me niet geloven, excuseer me dan. Ik ga naar het Toernooi dat over twee uurtjes begint."En zo liep ik weg, niet wetend dat iemand me nauwkeurig in de gaten hield. En dat die persoon Lucius Malfidus was.