Zweinstein will love you.

Hoofdstuk 27

Woedend liep ik de zaal uit, en rende zowat naar mijn eigen kamer. Waarschijnlijk had iedereen naar me gekeken, maar het kon me niets meer schelen. Ik zwaaide de deur open, en kreeg de schrik van mijn leven."Allemachtig! Wat doet u in mijn kamer?" riep ik verschrikt uit.De gracieuze Lucius Malfidus draaide zich naar me om. Een glimlach speelde om zijn lippen, en ik wilde naar achteren lopen.Hij was binnen een seconde bij me. Ik slikte, hij had echt een erg lange gestalte en ik werd flink geïntimideerd door hem.Hij lachtte duister en hield me toen gevangen tussen zijn armen."We moeten praten. Ik denk dat een aantal personen flink wat vragen over je hebben. Mezelf meegerekend.""En dat kan niet ergens anders? Moet dat hier?" antwoordde ik moedig. Hij liet zijn gezicht voor mijn gezicht zweven. Ik kroop zo ver mogelijk weg als ik kon. Hoe konden vader en zoon zo verschillen? Als dag en nacht. Alhoewel, Draco zou ook Dooddoener worden.Wacht even, hoe wist ik dat ineens? Ik werd opgeschrikt door Lucius die zijn stem dreigend liet klinken."Ach kindje, ik zal je heus niet vermoorden." Hij keek me weer aan. "Althans, nog niet." "Voldemort wil een aantal dingen over je weten, en je gaat nu mee." Hij sleurde me aan mijn arm mee naar de muur, en hij prevelde een spreuk. Ik pakte mijn dikke Toverdranken boek voorzichtig op, en liet hem met een dreun op zijn hoofd neerkomen. Hij zakte ineen, en ik rende snel de kamer uit. Weg, heel snel weg!Opeens had ik de kracht om snel vooruit te komen, en ik schoot iedereen zo voorbij. Ik zag Perkamentus, en rende keihard naar hem."Professor! Professor!" riep ik hard.Perkamentus draaide zich om, maar op dat moment verscheen Lucius Malfidus achter hem. Ik schrok, en liep voorzichtig naar achteren, recht in de armen van Harry."Ho 's even! Doe even rustig! Voor wie ben jij op de vlucht? Het lijkt wel of de duivel je op de hielen zit!"Hij zat er niet eens ver vanaf, dacht ik bij mezelf.Ik kon niets uitbrengen, mijn adem was nog steeds met horten en stoten bezig. Ik keek vluchtig over mijn schouder, maar Lucius was verdwenen."Niets." zuchtte ik, en ik sloeg mijn armen om zijn nek.Hij verstijfde even, maar sloeg toen voorzichtig zijn armen om mijn middel. "Niets zeggen, hou me alleen maar even vast." fluisterde ik in zijn oor. Hij had het door dat hij me niet moest pushen, maar liet zijn hoofd bij mijn haar hangen. Toen liet ik hem weer voorzichtig weer los. "Sorry," zei ik zacht, en liep toen achteruit, de menigte in. Harry bleef achter met een verbijsterde blik, maar al snel werd er een hand op zijn schouder gelegd. Lucius.Hij keek me geamuseerd aan, helemaal niet aangedaan van wat ik zonet had gedaan. Ik draaide me arrogant om, en vond toen eindelijk Hermelien, die geschrokken naar me keek. Jammer dan, ik zou het later wel uitleggen.