Zweinstein will love you.

Hoofdstuk 11

Hijgend schoot ik overeind in mijn bed, mijn hele bed voelde warm aan van het waarschijnlijke gewoel. Een slaperige stem klonk naast me."Gaat het Selena?"Ik streek mijn haar uit mijn ogen, en zuchtte toen diep. "Ja hoor, het gaat wel. Ga maar weer slapen." Een gaap weerklonk door de kamer, en ik hoorde Diana zich weer omdraaien zodat ze weer verder kon slapen.Ik greep naar mijn medaillon, die warm tegen mijn bezwete huid aan lag.De goudkleurige medaillon was het enige wat ik nog van mijn moeder had.Ik herinnerde me het als de dag van gisteren toen ik mijn achtste verjaardag vierde.

Die dag had het de hele dag mooi weer geweest, dus ik mocht met vriendinnetjes naar het park toe, waar we de hele dag de grootste lol hadden. Zakdoekje lopen, ezeltjeprik, noem het maar op! 's Avonds had Perkamentus me bij zich geroepen, ik met rode wangen van de inspanning die ik de hele dag had uitgevoerd.Perkamentus keek toen serieus naar me, zodat ik zelf ook serieus werd."Lieve Selena, van harte gefeliciteerd. Ik hoop dat je heel oud mag worden, net zoals je oude opa."Ik tikte hem op zijn vingers. "Opa! U bent helemaal niet oud!"Perkamentus had geglimlacht, en mijn ogen gesloten. "Niet open doen hè?" zei hij waarschuwend.Ik had heftig met mijn hoofd geschudt, en kneep mijn ogen dicht.Het volgende moment had er iets kouds om mijn nek gelegen."Doe nu je ogen maar open." zei Perkamentus zacht.Langzaam opende ik mijn ogen, en zag in de spiegel een prachtig medaillon om mijn hals hangen. Nieuwsgierig probeerde ik hem open te doen, maar tevergeefs. Ik staakte mijn pogingen, en keek aandachtig naar mezelf.Een jong meisje, lichtblond haar, lichtblauwe ogen, en een licht getinte huid.Alles aan mij was licht, zelfs mijn humor en bepaalde opvattingen.Ik was Perkamentus om zijn nek gevallen, en zei dat hij de liefste opa ter wereld was.

Glimlachend dacht ik er weer aan terug, totdat mijn gedachten een paar zeeblauwe ogen projecteerden, en er een dunne streep van mijn lippen werd gemaakt.Waarom dacht ik aan hem? Hij was toch niets waard. Een verlegen blik. Met een zucht ging ik weer liggen, en kuste het medaillon.Ik viel gelukkig weer rustig en snel in slaap, net voordat de eerste zonnestralen naar binnen schenen.