Zweinstein will love you.

Hoofdstuk 18

Plof. Het geluid dat ik maakte toen ik op het bed viel hoorde precies zo aan. Hermelien lag al zacht te snurken, en ik probeerde om in slaap te komen. Ik probeerde me op te richten, en gooide een kussen achter mijn rug. Na de hele dag buiten westen te zijn geweest voelde ik me nu klaar wakker. Helaas moesten we naar onze kamers om te gaan slapen, dus zat ik nu nog steeds overeind, met geen enkele gaap die verraadde dat ik moe was.Was ik al aan het slapen? Was dat het gewoon? Ik kneep hard in mijn bovenarm. Er gebeurde niks, behalve dat het pijn deed. Ik schreeuwde geluidloos, en wreef even over mijn arm die langzaam rood werd op de plek waar ik had geknepen. Ik zuchtte nogmaals, en liet me toen van bed afglijden. Mijn kamerjas hing aan de kast, en ik stroopte zo mijn armen in de mouwen. Stilletjes verliet ik de kamer, om maar niemand maar wakker te maken, en sloot de deur achter me. Geluidloos sprak ik een spreuk uit zodat ik een beetje boven de grond zou zweven. En nee, dit kon niet iedereen, dit had ik zomaar op een dag ontdekt toen ik wat aan het kletsen was met mijn vroegere beste vriendin Nina. We lagen dubbel van het lachen over onzinnige woorden, en bedachten er steeds meer.Totdat ik opeens 'Frantio!' riep en ineens een meter in de lucht hing. 'Help!' riep ik naar Nina, maar die stond alleen maar verbaasd naar mij te kijken, terwijl ik daar maar rondspartelde. Gelukkig kwam Perkamentus mij helpen, en was ik weer snel op de grond. Ik had steeds meer geoefend, en had het nu eindelijk onder controle. Niemand anders kon het, ik had het meerdere keren bij andere mensen geprobeerd, maar die bleven gewoon met twee benen op de grond staan.Maar nu sloop ik dus over de lucht, en had ik ook geen last van de krakende trappen. Toen ik eenmaal beneden was kwam ik met een zacht plofje weer op de grond terecht. Ik begon te lopen - ik wist niet waarnaartoe, ik liep maar gewoon - totdat ik stemmen hoorde die fel in discussie waren.Een deur stond op een kier, en er kwam licht onder vandaan. Nieuwsgierig liep ik naar de deur, maar die klapte ineens met een noodgang open. Ik verstijfde, maar al snel hing ik in de lucht, zodat ze me niet zomaar konden zien. "Het is te gevaarlijk Sneep, het is nog maar een jóngen!" riep Perkamentus uit. "Regels zijn regels, eenmaal gekozen door de beker kan hij niet meer terug.""Er móét toch iets zijn waardoor hij er niet aan hoeft mee te doen?" zei Perkamentus wanhopig.Sneep schudde zijn hoofd. "Helemaal niets. Excuseer me nu, ik moet nog wat nakijkwerk doen." Hij liep met ferme stappen weg, verdwijnend in de schaduw van de donkere gang. Ik liet mezelf weer zakken, en belandde met een elegante sprong weer op de grond. Wat ik net had gehoord klonk niet fijn. Harry móést dus meedoen aan dat Toernooi, ook al werd het zijn dood. Ik rilde even bij die gedachte. Harry was een goede vriend in wording, en ik wilde hem niet kwijt. Draco wel, die zou waarschijnlijk een vreugdedansje maken wanneer hij er niet meer zou zijn. Een schamper lachje ontsnapte aan mijn keel, en ik liep in de richting van een van de gangen. Opeens doemde Draco voor me op, met zijn toverstok als lichtbundel. Verschrikt deinsde ik terug, wat deed hij hier nog? "Follefour." knikte hij."Malfidus." antwoordde ik. "Wat doe jij hier nog zo laat?""Kan ik beter aan jou vragen, jij zweeft hier zomaar de lucht in."Mijn mond viel open. "Heb je dat gezien? Heb je me bespioneerd ofzo?" zei ik kattig.Hij grinnikte. "Nee, het viel me gewoon op. Hoe doe je dat trouwens?" vroeg hij geïnteresseerd."Een spreuk opzeggen. 'Frantio'.""Frantio!" zei Draco.Er gebeurde niks, en ik zag Draco's hoofd helemaal betrekken. Net een klein kind die geen koekje had gekregen. Ik moest lachen om zijn gezicht. "Maak je niet druk joh, ik heb nog nooit iemand gezien die het kon, dus no worries.""Jammer," verzuchtte hij. "Ik had wel eens zo willen zweven."Hij wilde zich omdraaien, maar ik greep hem vast aan zijn schouder."Wacht even!" Hij draaide zich om naar mij, met een verbaasde blik."Wil je dit misschien niet aan anderen willen vertellen? Die hebben er niet zo veel mee te maken."Zijn grijns werd groter. "Tuurlijk niet, ik moet oppassen voor jou, anders tover je me weer in iets raars." We moesten lachen, en het voelde vertrouwd aan. "Nou, ik ga denk ik maar weer naar bed. Ik heb hier genoeg omgezweefd." zei ik lachend. "Ja, misschien moet ik dat ook maar doen." mompelde Draco."Doei." zei ik, en ik keek even arrogant."Doei." antwoordde hij, en hij keek arrogant terug.Mijn hart was inmiddels over de 180 slagen per minuut, en ik was nog steeds in shock dat Draco me gezien had. Waarom konden ze Harry gewoon niet laten spelen. Eenmaal in mijn bed schoot me ietd te binnen.Ik had niet gevraagd wat híj daar nog zo laat deed. Wat deed hij daar eigenlijk?