AŞK ANTİDEPRESAN..

1. Bölüm

İlk bölümm iyi okumalar 🌟🌠🌟💞

"Antidepresan; depresif hastalıkların tedavisinde kullanmak için üretilmiş olan ilaçlardır. Amaçları, beyindeki, kimyasal bozuklukları düzeltmek ve hastayı daha iyi bir duruma getirmektir."
*-*

"Sadece o lanet çeneni kapatmanı istiyorum tamam mı?"

"İyi de senin iyiliğin için söylüyorum ben bunları"

Tek kaşımı kaldırıp gözlerimi devirdim. Aynı şeyleri söyleyerek benim iyi olmamı sağlamıyordu aksine aklıma şimşekler çakıp başımın ağrımasına neden oluyordu ve bu benim için hiç iyi bir şey değildi.

"Kendine iyilik yap! Benim kimsenin iyiliğine ihtiyacım yok!"

Gözlerini birkaç kez kırpıştırıp hayal kırıklığıyla baktı bana. Belki çok ağır konuşuyordum ama antidepresan ilaçlarımı almam gerekiyordu ve gecikmelerinden dolayı başıma ağrılar girmişti.

"Biraz daha hızlı süremez misin? İlaçlarımı içmem gerek Eflin"

Başını sallarken yola odaklandı yine. Umarım alınmıyordur çünkü en son bu haldeyken kaybettiğim birini bir daha kazanamamıştım ve bu her seferinde canımı acıtıyordu.

Birkaç dakika sonra evimizin önüne geldiğimizde hemen arabadan indim ve eve doğru koştum. Kapıyı yardımcılardan Ebru açınca onu takmadan yukarı doğru koştum. 'Hoş geldiniz Nefes hanım' dese bile cevap vermedim. Daha sonra fazla yüz alıyordu.

Annemin salondan seslenmesine aldırmadan üst kattaki odama doğru koştum. Masamın üzerindeki antidepresan ilaç kutumu elime aldığımda ellerimin titrediğini fark ettim. Kendimi aşağı kata atıp mutfağa girdim ve elime aldığım bardağa su doldurdum. İlaçları ağzıma doldurup suyu tek dikişte içerken biri arkadan omzuma dokundu.

"Yine mi ilaçlarını unuttun?"

Başımı salladım 'evet' dercesine. Annem elini omzumdan çekip buzdolabının yanına gitti ve kendine bir şeyler aldı. Bende acaba Eflin gitmiş mi diye kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı açıp dışarı baktım ama arabası yoktu. Sanırım bu sefer fazla ağır konuşmuştum ve alınmıştı.

Hızla kapıyı kapatıp odama çıktım. Üzerimdeki rahatsız elbiseleri çıkarıp duş aldım ve eşofmanlarımı giydim . Yatağımın üzerinde bağdaş kurarak oturup telefonu elime aldım. Eflin bu hayatta değişmeyeceğim insanlardan biriydi ve ben onun kalbini kırdığım için kötü hissediyordum. Whatsapp grubuna girip mesaj attım.

Ben- Özür dilerim.

Çok geçmeden cevap geldi ama Eflin değildi.

Egemen- Kesinlikle benden değil *-*

Eflin- Önemli değil.

Ben- Bak ben çok üzgünüm.

Eflin- Önemli değil diyorum Nefes. Elinde olan bir şey değildi.

Ben- Seni çok seviyorum biliyorsun değil mi?

Eflin- Biliyorum. Bende seni çok seviyorum.

Egemen- Beni seven yok! Mükemmel.

Eflin- Seni de çoook seviyoruz. Birtanem.
'*'

Telefonuma bakarken birbirimize bağlılığımız beni gülümsetmişti. Telefonumdan açtığım şarkıyı yatağımın yanındaki vitrine koyup yatağımda uzandım ve tavanı izlemeye başladım. Düşüncelerim bazen boğuyordu beni ve buna tek engel olan şey antidepresan ilaçlarımdı. Onlar sayesinde kafam boşalıyordu.

Hayatımda bir yıl içinde çok şey değişmişti ve ben bunlara alışmakta zorluk çekiyordum. Yaz tatilinin bitmesine az bi zaman kala bu eve taşınmıştık. Eski evimize yakın olsa da artık o evde değildim ve bu biraz daha rahatlatıyordu beni. Arkadaşlarıma daha yakın olmuştum. Eflin ve Egemen hayatımda değişmeyeceğim insanlar listesinin başlarındaydı. Bir de Sahra vardı ama onu çoktan kaybetmiştim.