AŞK ANTİDEPRESAN..

13. Bölüm

Uzun bir aradan sonra tekrardan merhaba 😇😄

Artık bu hastaneden çıkıyordum ve bunun için çok mutluydum. Üzerime üzerime gelen dört duvar yok olacaktı artık. Zaten vücudumdaki izler de geçiyordu yavaş yavaş. Babamın yurtdışından getirttiği kremler iyi geliyordu. Şükrediyordum. En azından kurtulduğum için.

Elime aldığım çantamın fermuarınü çekerken aniden kapı açıldı ve Eflin içeri girdi.

"Destur kızım be!"

Gelip bana sarılınca neye uğradığımı şaşırdım. Bu kıza arada geliyorlardı heralde.

"Ne oldu?"

Geri çekilip önce gözlerinj devirdi ama sonra birkaç adım geri gidip beni inceleneye başladı. Ayağa kalkabiliyordum. Hatta koltuk değnekleriyle kendi kendime yürüyebiliyordum da. Yaklaşık bir hafta sonra bunlardan da kurtulacaktım inşallah.

"İyisin canım arkadaşım. İyisin ve aramızdasın. Herkes seni çok nerak ediyor."

"Herkes kim?"

"Deniz, Buse hoca, Yusuf hoca, Egemen, annemler, Kayra, Rüzgâr."

"Bir dakika bir dakika Kayra mı? Ve sen Rüzgar'la konuşuyor musun?"

Eflin biraz sararsa da ben sinirlenmiştim. Kayra birde ne hakla beni merak ediyordu!

"Rüzgâr sen yokken birkaç kez sordu seni. Ve evet Kayra çok üzgün. Defalarca seni sordu, hastaneye gelmeye kalkıştı ama izin vermediler. Bir de Egemen'le kavga ettiler."

Yatağın kenarına otururken duyduklarım beni şok ediyordu. Hem hastaneye gelmeye çalışmıştı bir de çok üzgün! Huyunu bilmesem Eflin'in abarttığını söyleyecektim ama Eflin abartmazdı ki. Üstelik Egemen'le kavga etmek nereden çıkmıştı acaba?

"Kavga nasıl oldu?"

"Egemen'e neler olduğunu anlattım. O da tutturdu bana o çocuğu göstereceksin diye. Sen o zaman yoğun bakımdaydın. Egemen'le okula gittiğinizde ben unutmuşum bunların arkadaş olduğunu ama senin için o kadar sinirliydim ki ona gider gitmez gösterdim onu. Egemen ilerledi yanına yumruk attı ona. 'nasıl buna neden olursun lan?' diye kükredi. Kayra da başta anlamadı ona vurdu ama sonra Egemen 'senin yüzünden yoğun bakımda' deyip tekrar vurunca anladı. 'İstemeden oldu' dedi. Egemen'in ona vurmasına izin verdi okulun ortasında. Sonra birbirine sarılıp ağladılar. Kayra o günden sonra her okula gittiğimde seni sordu. Gelmek istedi ama hastanenin adını söylemedim, gelmesini engelledim."

Ne ağlaması ya? Bu çocuk baştan beri benden nefret ediyordu, sevinmesi lazımdı.

"Rüzgâr'la nasıl konuşmaya başladın?"

Eflin kıpkırmızı kesilirken ben kaşlarımı çattım.

"Anlat hadi!"

"Senin hastanede olduğun zamanlar çok üzgündüm. Hep yanımda oldu, benimle ilgilendi."

Rüzgar iyi çocuktu zaten ama Mert de başta iyi duruyordu. Sadece Eflin'in artık hemen güvenmemesi gerekiyordu. O huy bana özeldi. İkizler burcu olduğumdan çabuk bağlanan ama zor ayrılan biriydim. Ve mutlu, ve neşe dolu, ve yerinde duramayan, tabii canım...

"Sevgili misiniz yani?"

Eflin elleriyle oynarken başını eğmişti. Sorduğum soruyla başını hızla kaldırıp iki yana salladı.

"Hayır hayır! Sadece iyi biri gibi. Ona eskisi gibi sert davranmıyorum. Ama bana dokunmayacak yine de. Sadece."

Gözleri yere kaydı ve yüzünü bir hüzün kapladı. Onu böyle görmek istemiyordum. Elimle omzunu tutup sıktım. Başını kaldırdığında gözlerinin dolu dolu olduğunu gördüm.