Yalanla Başlasak? #Wattys2017

YB- Hoşçakal

Yalanla Başlasak?- 7.Bölüm

Elimdeki şampanya kadehini içindeki sıvının hareketlenişini izleyerek çeviriyorum. Bir yudum alıyorum- son saatlerdeki birçok yudumdan bir tane daha. Parti bitmek üzere.

    Otel asistanları masaları temizliyor, çöpü alıp yerleri silmeye devam ediyorlar. Boş bir masaya oturuyorum, boş kadeh ve tabaklarda göz gezdirip. İki ya da üç misafir etrafta geziyor ama önemli kişiler olmadıkları için iyi davranmak zorunda değilim.

    Levent, magazincileri çektikleri fotoğraflar ve videoları yayınlamamaları için ikna etmekle meşgul. İç geçiriyorum derince. Çok tedirginim. Geri döndüğünde, sinirini bana kusacaktı.

    Elimdeki içkiyi dudaklarımdan ayırıp kadehi masaya bırakıyorum.

İçmemem gerekiyordu. Annem beni yaşım büyüyene kadar içmemem için uyarmıştı, ama ben şu an gerçekten bir içkiye ihtiyacım vardı. Başımı sızlatan ağrıyı hissedebiliyorum. Sarhoş olmuş muyum diye sorguluyorum kendimi.

   "Hanımefendi, masayı temizlemem için boşaltır mısınız, lütfen?"Soruyor siyah üniformadaki kız bana. Yüzü bulanık- alkıl etkisini bırakıyor olmalı. Bu kadar fazla içmemem gerektiğini biliyordum.

"Beyyyfennndi,"sesim kayıyor. Ayağa kalkıyorum ama topuklular giydiğimi unutup yere yapışıyorum sertce. Acıyor ama neresi olduğını bilmiyorum. "Ooopss."

"İyi misiniz, bayan?"bağırıyor bir kadın, yardım etmek için bana doğru koşup. Kolumu tutmaya çalışıyor ama beni bir eyin yere çektiğini hissediyorum- ağır bir şeyin.

"Kalkamıyor, bayan. Zombiler yerden çıkıp beni ayağa kalkmama için içeri çekiyorlar. Bensiz gidin, bayan! Yapabilirsiniz,"diyorum, elimi havada savrulurken. "Gidin!"

     "Efendim, hanfendi?" Aklı karışmış gibi gözüküyor- Komik.

"Sorun değil, Ezgi. Bende,"diye karışıyor bir ses havada. Çok derinliklerden çıkıyor. Çok komik. Her şey sanki çok komik. Aniden, taş zeminden kalkıyorum. "Tanrım, çok ağırsın!"

   "Aman Allahım! Teşekkürler, kibar bey. Beni zombilerden kurtardınız,"haykırıyorum. Beni kollarıyla tutuyor. "Teşekkür ederim!"Kollarımı boynuna doluyorum, senedelemesini sağlayıp.

  Uykunun göz kapaklarımı zorladığını hissediyorum.

"Tanrım, Hayal, çok ağırsın. Balina gibi ağırsın." Hayal? Hayal kim be? Bu adam çok kafa karıştırıcı. Çok uykum var. Kafamı adamın omzuna dayıyorum. Geröekten çok güzel kokuyor. Omzunu kokluyorum.

"Napıyorsun sen?"

  Bana mı dedi?

"Omzunu kokluyorum, aptal. Gerçekten güzel kokuyorsun. Lemon mı elma mı bilemiyorum. Şey gibi kokuyorsun..."

"Beni koklamayı bırak."Beni yumuşak bir şeyin üzerine atıyor, yatak? Onu bırakmıyorum. "Lütfen ellerini boynumdan çek."

"Hayır."itiraz ediyorum. "Gel benle uyu, yavru ayı." Görüş alanım daha da bulanıklaşıyor. Şu an gerçekten uykum var. Adamı daha da sarıyoum ta ki üzerime düşüyor.

Benden ayrılmak için çabalıyor ama ben onu daha da sıkı sarıyorum. Çabalamaya devam ediyor pes edip iç gerçirene denk. Tatmin olmuşcasına gülümsüyorum. Bu yavru ayı beni sarmasa çok soğuk olacak. Şimdi iyi bir uyku uyuyabilirim.

    Uyku beni sarmaya başlıyor, dudaklarımda bir gülümseyiş ve kucağımda yavru bir ayı bırakırken.