Hayatta hep kendi mutluluğun vardı.
Hiç benim acılarımı,mutluluklarımi,umutlarımı düşünmedin sen.
Minik ellerimi uzattığım da tutmamistin hiç.
Düştüğümde kaldırmazdin,ağladığımda gözyaşlarımı silmezdin,kucağına oturduğumda etraftan çekinir iterdin beni.
Senin için hep yük oldum ben,kimselerin ağlatmasina izin vermez lakin hep ağlatan,canımı yakan sen olurdun.
Söylesene baba bi gün ölürsem hiç sevmediğin bedenime sarılıp insanları umursamadan benim için ağlar mısın? Yoksa yük olarak düşündüğün birisinden kurtulduğun için rahatlar misin?
Gözlerini kapattığında aklına gelir miyim? Yoksa hiç olmasını istemediğin birisi olarak kalmaya devam mı ederim?
Aile albümünde beni gördüğünde yüreğin sızlar mi ? Yoksa yüreğine değemeyecek kadar uzak miyim sana?
Senden saklandigimda sindigim köşeleri görüp vicdanın sızlar mi? Yoksa vicdanindaki sızıyi bile hak etmeyecek kadar değersiz miyim senin gözünde?
Sen beni nasıl görürsen gör baba eğer benden önce gözlerini kaparsan hayata. Ben senin hissetmeyecegin kadar kötü hissedeceğim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RUHUMDAKİ ÇAĞRI
ChickLitBazen ruhların da çağrıları olur kalplere sunulan. Kimi zaman gözlerinizin körlüğü bu çağrıyı görmenize engel olur. Tıpkı gözleri görmeyen birisinin kimseye ihtiyacı olmadan yürümek için çabaladığı gibi bir çaba sarf etmeniz gerekir. İşte sizde bu ç...
