İntikam

Parmak izlerimiz, dokunduğumuz hayatlardan silinmez. Remember MeRead

Gaziosmanpaşa 6:00
"Açelya uyan artık, işe geç kalacaksın" diye uyandırmaya çalışan ablam, sabaha kadar çalıştım sabah uyanması zor geldi bana tabi... Ablam kahvaltımı kahvemi hazırlarken, duşa girdim hazırlandım "hadi ama Açelya, sen hiç böyle geç uyanıp geç hazırlanmazdın, bak işe geç kalıyorsun saat 7ye geliyor" doğru hiç geç kalmazdım böyle neyse ki kendi işimin patronuyum geç kalsam kime ne dimi, içten içe gülümsedim kendi kendime "geldim abla geldim" kahvaltımı yaparken kapı çalar, ablam kapıyı bakmaya gitti muhtemelen arkadaşı Sude gelmiştir "günaydınlarrrrrrrr kızlar, naber Açelya" dedi bir neşeyle "her sabah ki gibi ne iyi ne kötü, sahi sen niye bu kadar neşelisin ?" aslında ne yalan söyleyim hiç merak etmiyordum "bir çocukla tanıştım 1 hafta önce, bir görseniz ne tatlı Of of" bana bakaraktan "ooo ooo bu muhabbet uzar ben işe geç kalmak istemiyorum hadi ben kaçar" kapıya doğru yönelirken arabanın anahtarını unuttuğumu fark ettim "noldu ablacım" "ya abla arabanın anahtarlarını unuttum getirebilir misin rica etsem" "al ablacım" teşekkür ederek kafayı salladım ve çıktım.
Radio'yu açarken bir şarkı dikkatimi çekti 'ben yoruldum hayat...' seviyordum bu şarkıyı ama bir o kadarda sevmiyordum, ne saçma dimi garip bir his oluşturuyor bende bu şarkıyı dinleyince, hüzün... Bu şarkıyı dinlerken geçmişe daldım, hatta o kadar dalmışım ki önümdeki adamı görememişim ani frene basarak son anda kazayı önledim, kapıyı açtım arabadan çıktım "ya kusura bakmayın" adamın yüzüne baktığımdada şaşkınlık içindeydim "Açelya..."