Φύλακας Άγγελος

20 ( Σαιμον)

Η Ντανιέλα φόρεσε ένα υφασμάτινο τζιν παντελονακι ένα κόκκινο  τοπ, μονόχρωμο μπουφάν και μαύρα μποτάκια.

Αβαφη με τα μαλλια ριχτα στους ωμους.

Την ίδια στιγμή, έβγαινε ο Αμαδορ, με τα ίδια ρούχα που φορούσε χθες και κομμένα νυσταγμένα μάτια.

Η καινούργια του " φίλη" τον τράβηξε κοντά της και του έδωσε ένα πεταχτο φιλί.
- Θα με αφήσεις, στη δουλειά, έτσι, όμορφε;
- Φυσικά!
Τον φίλησε ξανά.
Η κοπέλα, που την έλεγαν παμελα, είχε φτιάξει  τα μαλλιά της μια περίτεχνη κοτσίδα στη κορυφη του κεφαλιού, που έδινε κάποια γλυκά στο σκληρό της πρόσωπο.
Στα αυτιά της φορούσε σημερινούς κρίκους.
Ήταν βαμμένη στην εντέλεια, με σκούρα σκιά, μάσκαρα, λίγο ρουζ και σκουρόχρωμο κραγιόν.
Η Ντάνιελα κατέβηκε το σκαλοπάτι.
Η φιλενάδα του Αμαδορ τη κοίταξε, με ύφος μάλλον προσποιητα φιλικό.
-Γεια σου! είμαι η Παμελα από το 13. Είμαστε γειτόνισσες.
Η ντανιέλα της έδωσε το χέρι.
- Καλημέρα, με λένε Ντανιέλα.
Όταν κοιτάχτηκαν, ένιωσε μια σουβλια στη καρδια, ζήλεψε λιγάκι.
Μπορεί το μουτρακι της να ήταν πιο όμορφο και γλυκό από της παμελα, αλλά η ντανιελα ζήλεψε το ύψος, τη κορμοστασιά, το ύφος της.
Πήρε μια ανάσα και βιάστηκε να χαμογελάσει.
Ο Αμαδορ της έριξε μια κοφτή μάτια.
Τη Καλημερίσε με παγωμένο ύφος.
Αυτή του πέταξε ένα ξερό Γεια και έκανε να φύγει.
Όταν ακούστηκε μια γνώριμη φωνή να λέει τ' ονομα της.
- Ντανιέλα! Επιτέλους! Έφαγα όλο το Μεξικό για να σε βρω. Είπε ένας νεαρός , γύρω στα τριάντα.
Ήταν πολυ όμορφος άνδρας, λίγο ψηλότερος από τον Αμαδορ, με ξανθά μαλλιά και γαλαζοπράσινα μάτια.
Στο λαιμό του φορούσε ένα διακριτικό κόσμημα με δύο μικρά φτερά, παρόμοιο με το περιδέραιο της Ντανιέλα.
Ήταν και εκείνος μισος άγγελος.
- Σάιμον! Τι κάνεις εδώ; Φώναξε η κοπέλα και πήγε κοντά του χαμογελαστή.
Αυτός την αγκάλιασε.
- Καταρχήν, Μου έλειψες!! Είπε και τη σήκωσε στα χέρια Του.
Τη φίλησε στο μικρό της κούτελο που το έκρυβαν μερικές φρεσκοκομμένες αφέλειες.
- Καταδευτερον, με έστειλαν για να σε βοηθήσω! Πρόσθεσε με μια μεγάλη αγκαλιά.
Εντωμεταξύ η παλεμα πήδηξε τα σκαλοπάτια, τραβώντας από το χέρι τον Αμαδορ, που κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια τον Σάιμον και τη Ντανιέλα που αγκαλιάζονταν για άλλη μια φορά.