Secrets | R.W

✨ Hoofdstuk 11

00:00

Ik stapte uit het ziekenbed en opende de deur van de kamer. Het was muisstil in de gang. Ik strompelde de kamer uit. Zonder een doel dwaalde ik de gangen door.

Nadat mijn moeder verteld had dat Michael gevangen was genomen door de Safers had ik een vlaag energie door me heen gevoeld. Ik was woedend. Ik wist nog hoe ik per ongeluk alle lampen in de kamer had laten springen. Ik had naar Rhys, Joanna en zelfs mijn moeder geschreeuwd dat ze de kamer moesten verlaten.

Michael was mijn tweelingbroer. Soms vreselijk irritant maar was er altijd wanneer ik hem nodig had. Soms moest ik mijn moeder en hem uit elkaar halen wanneer ze weer eens ruzie hadden om de kleinste dingen. Ik kon alles bij hem kwijt en praatte soms tot de ochtend zon weer opkwam. Hij was niet alleen mijn tweelingbroer maar ook mijn beste vriend. Aangezien ik het moeilijk vond om vrienden te maken vroeger.

Ik hoorde wat stemmen aan het eind van de gang. Ik sprong snel een gang links van me in en verschool me achter de muur.

'Rhys kom op niemand merkt het! Ze slapen allemaal!' Herkende ik de stem van de hyper actieve Lawrence. Ik hoorde een diepe zucht.

'Als Rothen erachter komt zijn we dood,' zei Rhys. Ik hoorde wat gegrinnik van Lawrence's zijn kant.

'Jij bent dood, ik niet,' mompelde Lawrence. Je kon zijn grijns gewoon horen. Ik verschool me dieper in de schaduwen wanneer ze langs liepen. 'Alsjeblieft Rhys, ik beloof je dat als we betrapt worden ik alle schuld op me neem,' smeekt Lawrence. Het was even stil voordat Rhys een antwoord gaf.

'Goed dan, een uurtje niet langer,' mompelde hij. Ik keek om het muurtje en zag Rhys en Lawrence de gang uitlopen. Ik sloop ze achterna. Ze liepen de gang uit en opende een deur naar een andere ruimte. Voordat de deur sloot zette ik snel mijn voet er tussen en glipte naar binnen. Ik ging achter een paar bokszakken staan en keek rond. Het was een training ruimte.

In het begin van de zaal waren er een paar bokszakken. Links van de zal bevond zich een rek dat vol hing met geweren, bogen, granaten en bommen. Rechts van de zaal waren er verschillende rekken met kleding, voornamelijk zwart. Midden in de zaal stond er een grote boksring waarin je kon sparren en helemaal achterin de zaal waren zes schietbanen. Wanneer de twee jongens voorbij de ring waren was het duidelijk dat ze naar de schietbanen toe liepen. Ik rende geruisloos naar de ring, hurkte en keek voorzichtig het hoekje om.

Lawrence liep naar een rek links van de schietbanen en haalde er twee simpele handpistolen en dempers uit, die hij vervolgens aan de loop van de pistolen verbind. Hij liep terug en gooit er één naar Rhys die hem met gemak opvangt. Lawrence grijnst en begint zijn nek, vuisten en vingers te kraken.

'Ben je klaar?' Vroeg Rhys geïrriteerd. De handen van Lawrence bleven in de lucht hangen voor hij zijn vingers voor de laatste keer kraakt. Rhys zucht en loopt naar de schietbaan naast hem.

Lawrence knipte twee keer met zijn vingers en het licht de kamer werd gedempt. De schijven in de vorm van een mens lichte op. Plotseling stonden twee hologrammen op de schietbaan. Ik bekeek ze beter en glimlachte toen ik zag hoeveel energie mensen hierin hadden gestoken. Voor mensen zouden de hologrammen net echt geweest zijn. Maar ik zag de minuscule hapering en hoorde het kleinste piepje bij het opstarten van de hologrammen.

Lawrence gooide iets kleins naar Rhys die het net zoals Lawrence in zijn oor deed. Ik zag hem er op drukken en er verscheen een blauwe hologram voor zijn rechter oog. Met mijn gave probeerde ik er snel achter te komen waar het voor was. Ik tilde mijn handen op en maakte een "L" van mijn duimen en wijsvingers. Een kleinschermpje kwam tevoorschijn en beschreef de blauwe hologram. Het was een soort vizier die je ook hebt bij grotere geweren. Ik keek weer om naar de twee jongens die stevig op hun plek stonden.

Het was even stil totdat de hologrammen begonnen te rennen. De jongens begonnen te schieten. Blauwe, lichtgevende kogels raakte de hologrammen die meteen wegvaagde. Geen seconde later stonden er twee hologrammen op elke schietbaan.

'Mag de beste winnen,' grijnsde Lawrence. Rhys glimlachte. Hij draaide zich zelfverzekerd om en schoot de twee hologrammen neer terwijl hij grijnzend toekeek hoe Lawrence zijn tijd er voor nam. Ze schoten de ene naar de andere hologram neer.

Ik keek glimlachend toe hoe Lawrence een overwinningsdansje deed toen de hologrammen verdwenen en de lichten weer aangingen. Ik had wel genoeg gezien voor vandaag. Ik draaide me om en liep langzaam weg. Net voor mijn handen om de deur knop geleden voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me geschrokken om en gaf diegene een rechtse hoek. Lawrence viel op de grond en greep naar zijn kaak.

'Omg het spijt me zo,' ratelde ik. Rhys begon te lachen en zocht ondersteuning bij één van de bokszakken waardoor hij op de grond viel. Lawrence kwam kreunend overeind en gaf Rhys een dodelijke blik.

'Weet je dat je een stevige rechtse hebt?'  grinnikte Lawrence. Ik rolde mijn ogen en sloeg mijn armen over elkaar.

'Eerlijk gezegd, wel ja.' Mijn mondhoeken trokken lichtjes omhoog. Rhys stond op en bleef met een komische blik naar Lawrence kijken. Lawrence rolde zijn ogen en stuiterde de kamer uit. Ik keek Lawrence glimlachend na en draaide me om naar Rhys die zijn kleine zwarte handschoentjes uit deed en die in zijn zak propte.

'Voor iemand die een verwonding heeft is het haast om mogelijk om die klap uit te geven,' glimlachte hij. Ik tilde het witte ziekenjurkje op en liet de haast genezen wond zien.

'Ik genees snel,' mompelde ik. Hij keek er gefascineerd naar totdat ik mijn jurkje weer ervoor liet vallen.

'Ik breng je terug naar de ziekenvleugel,' zei hij toen hij naar de deur liep.

'Nee, eigenlijk had ik gehoopt dat je me naar mijn moeder wilde brengen. Ik wil wat tijd met haar besteden voor ik vertrek.' Hij draaide zich verbaast om.

'Je gaat weg?' Ik knikte en keek naar mijn blote voeten. 'Waarom? Het heeft je haast je leven gekost om hier te komen, je hebt dit alles toch gedaan om je familie weer te zien?'

Hij had gelijk, maar ik was bereid om mezelf op te offeren voor mijn broer. Ik moest hem weghalen bij de Safers. En als alles goed zo komen zou ik samen met Michael terug keren naar het kamp.